31 Μαρτίου 2009

A book, a movie and an old record (13/52)

Χαρούκι Μουρακάμι
Το Κουρδιστό Πουλί
Μυθιστόρημα
1997
ΩΚΕΑΝΙΔΑ












Πολύς λόγος τελευταία γι' αυτό το βιβλίο του Μουρακάμι, που, παρά τον όγκο των 863 σελίδων του, έκανε ένα μικρό crossover στο αναγνωστικό κοινό και αγαπήθηκε ακόμα κι από άτομα που διαβάζουν ένα βιβλίο κάθε τετραετία. Είναι λογικό από μία άποψη, γιατί η γραφή του είναι απλοϊκή, ο ήρωάς του είναι ένας μάλλον μίζερος τριαντάρης και η θεματολογία του συνδιάζει από new age φιλοσοφία ως ιστορίες του ΒΠΠ, Lynch-ικά όνειρά (και ονειρώξεις), γάτους που εξαφανίζονται και άλλα ωραία. Ο Μουρακάμι όμως δεν είναι αφελής, ούτε το βιβλίο του επιφανειακό. Το σχόλιο στο οπισθόφυλλο είναι εύστοχο: "Γράφει για τη σύγχρονη Ιαπωνία και το σημερινό κόσμο, για την αποξένωση στις πόλεις και τα ταξίδια αυτογνωσίας, και σ' αυτό το βιβλίο [...] υφαίνει ένα ολόκληρο σύμπαν ασύλληπτης κι απατηλής ομορφιάς". Το θέμα του με μία φράση είναι η αναζήτηση του "εαυτού" - αυτού που δίνει νόημα στη ζωή μας αν μπορώ να το θέσω έτσι. Για να μπορέσει να καταλήξει εκεί, ο συγγραφέας θα διηγηθεί στον ήρωά του (και σε μας) μία σειρά από ιστορίες, άλλες αλλόκοτες και άλλες βαρετές - τετριμμένες, καινούργιες και παλιές, γαργαλιστικές και αποτρόπαιες. Θα τεθούν από νωρίς διάφορα ερωτήματα: άλλα θα απαντηθούν σταδιακά και άλλα όχι, ενώ κάποια δεν θα καταλάβουμε ποτέ γιατί τέθηκαν εξαρχής. Αντιλαμβάνεστε ότι τα πάντα είναι ρευστά σ' αυτό το μυθιστόρημα ("σαν τη ροή του υγρού που δεν πρέπει να φράζεται") και στον πολυτεμαχισμένο κόσμο που ζούμε ο καθένας μπορεί να βρει αυτό που του ταιριάζει. Μου θύμισε λίγο Ρόμπινς και David Lynch (σε στρογγυλεμένες εκδοχές τους) και παρότι μου άρεσε ο ρυθμός που έχει η ιστορία (στα όρια του αμερικάνικου page turning), δεν μπορώ παρά να υποθέσω την αστοχία της μετάφρασης. Σε αρκετά σημεία ο τόνος σπάει και χάνεις το κλίμα, χωρίς εμφανή λόγο. Απ' ό,τι διάβασα, οι περισσότερες μεταφράσεις βασίστηκαν σε αντίστοιχες αγγλικές, οπότε αρκετά χάθηκαν στον δρόμο... Σε κάθε περίπτωση, αν και δεν το βρήκα αριστουργηματικό, είναι ένα βιβλίο που θα συνιστούσα να διαβάσει κάποιος, με μία υποσημείωση: αν ήσασταν ποτέ αιχμάλωτος πολέμου ή χωρίσατε πρόσφατα μέσω πολυσέλιδου γράμματος, καλύτερα να το αποφύγετε.


*Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αλλά δεν έγραψα ούτε μια κουβέντα για την λατρεία του συγγραφέα για τη τζαζ και τη κλασσική μουσική!



Gonzalo López-Gallego
El Rey de la montaña (King of the Hill)
Θρίλερ, Περιπέτεια
2007














Αγόρι οδηγεί παλιό αυτοκίνητο στην ισπανική επαρχία. Γνωρίζει όμορφο κορίτσι σε βενζινάδικο και τον οδηγεί σε μικρό δρόμο που ανεβαίνει το δάσος. Δέχεται επίθεση με όπλα από αγνώστους δίχως λόγο και αιτία. Καταδίωξη αρχίζει. Λίγες απαντήσεις. Το ισπανικό αυτό θρίλερ κινείται κάπου ανάμεσα στο The Hill Have Eyes και το Funny Games του Χάνεκε, χωρίς να σε τρομάζει ή να ανησυχεί τόσο πολύ, κρατιέται πολύ ικανοποιητικά ωστόσο στο μεγαλύτερο μέρος του. Ο Gonzalo López-Gallego θα βρει την ευκαιρία να καταθέσει το καυστικό κοινωνικό του σχόλιο για τα βιντεοπαιχνίδια βολής-πρώτου-προσώπου (και όχι μόνο), αλλά θα δώσει ένα μάλλον άνισο τέλος στην ιστορία του. Παρακολουθείται με ενδιαφέρον και -όπως αναμενόταν- τα τελικά συμπεράσματα αφήνονται για τον θεατή.


imdb



Air
The Virgin Suicides
Soundtrack
2000














Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα soundtrack δεμένου με την ταινία την οποία χρειάστηκε να ντύσει ηχητικά, το Virgin Suicides των Air απλώθηκε νωχελικά στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σοφίας Κόπολα σε τέτοιο βαθμό που τώρα πια δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία (μάλλον είναι η καλύτερή της) και φυσικά κόλλησα από την πρώτη στιγμή με το soundtrack. Το playground love το ακούμε από τότε συχνά - πυκνά (παίζει κι ένα ωραίο βίντεο), αλλά αυτές τις μέρες συνάντησα τον δίσκο σε μία λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας των 00s και τον άφησα να παίζει στο repeat 3 ώρες συνεχόμενα. Θυμάμαι και μία φίλη από εξωτερικό που μου έλεγε ότι το λατρεύει κτλ... you got it, αυτός είναι ένας δίσκος που αναγκαστικά σε δένει με αναμνήσεις και σε γυρνάει πίσω, στην εποχή που τον πρωτοάκουσες. Πόσοι δίσκοι το καταφέρνουν πλέον αυτό;

*επίσης, το ηχητικό απόσπασμα από το τέλος της ταινίας που κλείνει και τον δίσκο (ως suicide underground) μου θύμισε το paris, texas που σχολιάζαμε σε προηγούμενο ποστ.

3 σχόλια:

  1. Το θέμα του τι χάθηκε στο δρόμο είναι μεγάλο και δεν σχετίζεται μόνο με το ότι το Κουρδιστό Πουλί μεταφράστηκε στα ελληνικά από τα αγγλικά και όχι απευθείας από τα ιαπωνικά: ο Άγγλος εκδότης ήθελε το βιβλίο μικρότερο, οπότε κάποια κεφάλαια απλώς δεν μπήκαν στην αγγλική έκδοση - και άρα και στην ελληνική. Σε αυτό ο Murakami δεν έφερε αντίρρηση - όπως δεν έχει φέρει αντίρρηση και στον "εκδυτικισμό" στοιχείων των βιβλίων του, για παράδειγμα κάποιες αλυσίδες εστιατορίων να αλλάζουν με κάποια αντίστοιχη που όμως είναι πιο οικεία στον δυτικό αναγνώστη κ.λπ (αλλά αυτό είναι άλλη μεγάλη συζήτηση από μόνο του - κάτι μόνο σχετικά με αυτό, νομίζω ότι υποδεικνύει όχι μόνο διάθεση να "προσαρμόσουμε" τον Murakami στα μέτρα μας εμείς οι δυτικοί αλλά και την αμφιταλάντευση του ίδιου ανάμεσα στις δύο κουλτούρες, στοιχείο ούτως ή άλλως εμφανές και στο έργο του και, από όσο καταλαβαίνω, υπαρκτό και στην ιαπωνική κοινωνία γενικά). Η παράλειψη, απ' ό,τι φαίνεται, δεν οφείλεται σε εμπορικούς λόγους μόνο, αλλά και σε διαφορετική αντίληψη για την επιμέλεια: στην Ιαπωνία τα βιβλία εκδίδονται περίπου όπως γράφονται, με αποτέλεσμα να περνάνε αρκετά πράγματα που από έναν (αγγλοσάξονα) επιμελητή δεν θα περνούσανε. Και ο μεταφραστής με τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα έκανε κάποιες παρεμβάσεις τέτοιου είδους. Δες αυτή τη συζήτηση μεταξύ μεταφραστών του Murakami για όλα αυτά.

    Για τα υπόλοιπα τώρα, θα συμφωνήσω για τη "συγγένεια" με τον Lynch, δεν είμαι τόσο σίγουρη για Robins -τουλάχιστον στο συγκεκριμένο βιβλίο- αλλά ούτως ή άλλως κατά καιρούς τον έχουν συγκρίνει με περίπου τους πάντες - από Kafka μέχρι δεν ξέρω κι εγώ ποιον.

    Και να πω επίσης ότι κατά τη γνώμη μου, ανεξαρτήτως της αφαίρεσης των κεφαλαίων, ο Murakami σκόπιμα (όσο μπορεί τέλος πάντων ένας συγγραφέας να κάνει κάτι σκόπιμα - δεν είμαι 100% σίγουρη πάνω σε αυτό και ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις λογοτεχνών) αφήνει νήματα "χωρίς τέλος". Και τώρα που πεθάνατε όλοι από την πλήξη με τη φλυαρία μου, μαζεύω τα κουβαδάκια μου και φεύγω, απειλώντας ότι θα επιστρέψω. :o)

    Υ.Γ. Ε δεν αντέχω, θα το ρωτήσω. Το γδάρσιμο πώς σου φάνηκε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ χρήσιμα όλα αυτά, δεν το έψαξα και τόσο πολύ, ωστόσο δεν μπορώ παρά να καταθέσω την θλίψη μου... Τι πάει να "εκδυτικισμός"; Μεγάλη κουβέντα όντως, δύσκολα θα βγάλουμε άκρη, πάντως δεν μου αρέσει καθόλου, αυτό είναι σίγουρο.

    Ε, τώρα... είναι πολύ δυνατή σκηνή, η περιγραφή ανατριχιάζει. Νομίζω πως το συγκεκριμένο χωρίο θ' αφήσει εποχή. Πάντως, εμένα το γράμμα της Κουμίκο με προβλημάτισε περισσότερο. Η φρίκη του πολέμου είναι ένα πράγμα, αλλά η αποξένωση μέσα στους 4 τοίχους (και μέσα στους τοίχους του μυαλού μας) με αποσυντόνισε εντελώς. Πολύ αληθινά, πολύ μπερδεμένα, πολύ σύγχρονα λόγια

    *btw, ξέχασα να το γράψω, σε αυτό ακριβώς το κομμάτι μοιάζει εντελώς -ΕΝΤΕΛΩΣ όμως- με το Eyes Wide Shut του Κιούμπρικ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το chickipedia τα έσπασε!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή