sardel: 27 points

τελικά στην eurovision βγήκαμε ένατοι, σωστά;
[προσέξτε ότι στα σχόλια ξέρουν μέχρι και πρόσφατο single της Παπαρίζου!]

Night On Earth | Night On Earth

NIGHT ON EARTH is a group that emerged from an improvisation that was performed live by Paracrousis, a devoted post-music sound-terrorist collective.
Their musical style can be portrayed as a puzzle of trip hop and blues noir, tuned in a jazzy mood, under an improvising spirit; entering trippy and moody soundscapes that echo cinematic references.
Their sound is more influenced by the images of Jim Jarmusch and Wong Kar Wai than a specific musical movement. Their live shows are occasionally accompanied by visuals, short films and performance.

[ myspace ]

"this is not a soundtrack.this is the film."
πράγματι.

Η πρώτη επαφή με τον δίσκο διαλύει δια παντώς διάφορα αστεία του στυλ "είναι πολύ πειραματικοί", "τα τραγούδια έχουν πολύ μεγάλη διάρκεια", "καλό για ελληνικό" και άλλες τρίχες. Η αλήθεια είναι ότι, απλούστατα, μετά από αρκετό hype (ή περίπου hype...) περί "νέας ελληνικής σκηνής", έχουμε στα χέρια μας τους πρώτους λαμπρούς δίσκους: το ντεμπούτο των Night On Earth είναι ένα από αυτούς, και ίσως γίνει ο αγαπημένος σας. Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο, ακούστε την μουσική τους και ψάξτε το διπλό cd (δυστυχώς δεν κυκλοφορεί παντού ακόμη). Α, και το hotel παίρνει υποψηφιότητα για το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς!

4.5/5

στίχοι
Ταρκόφσκι, Βίτγκενσταϊν, Χρήστου, Σαχτούρης & Portishead

my kingdom for a kiss upon her shoulder

Jeff Buckley - Lover You Should've Come Over (Live)



Looking out the door I see the rain fall upon the funeral mourners
Parading in a wake of sad relations as their shoes fill up with water
And maybe I'm too young to keep good love from going wrong
But tonight you're on my mind so you never know

When I'm broken down and hungry for your love with no way to feed it
Where are you tonight, child you know how much I need it
Too young to hold on and too old to just break free and run

Sometimes a man gets carried away, when he feels like he should be having his fun
And much too blind to see the damage hes done
Sometimes a man must awake to find that really, he has no-one

So I'll wait for you... and I'll burn
Will I ever see your sweet return
Oh will I ever learn

Oh lover, you should've come over
cause it's not too late

Lonely is the room, the bed is made, the open window lets the rain in
Burning in the corner is the only one who dreams he had you with him
My body turns and yearns for a sleep that will never come

It's never over, my kingdom for a kiss upon her shoulder
It's never over, all my riches for her smiles when I slept so soft against her
It's never over, all my blood for the sweetness of her laughter
It's never over, shes the tear that hangs inside my soul forever

Well maybe I'm just too young
To keep good love from going wrong

Oh... lover, you should've come over
cause it's not too late

Well I feel too young to hold on
And I'm much too old to break free and run
Too deaf, dumb, and blind to see the damage I've done
Sweet lover, you should've come over
Oh, love well I'm waiting for you

Lover, you should've come over
cause it's not too late

παρατάει την μουσική ο Patrick Wolf???

Διαβάσαμε την είδηση στο Studio E και απογοητευτήκαμε.
Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί κάποιος σοβαρός ατζέντης, παραγωγός, λομπίστας, δεν ξέρω τι να του αλλάξει γνώμη...

διαφορετικά... περάστε από το bios

forbidden poetry στην Ρωμαϊκή Αγορά [30/5]. Είσοδος Ελεύθερη.

Τετάρτη 30 Μαΐου, ώρα 21:30

το forbidden poetry του Μιχάλη Δέλτα και το peak του Σεραφείμ Τσοτσώνη είναι δύο αριστουργήματα από τα τέλη του 2006 που πρέπει να τα ακούσουν όλοι!

η είδηση από το site της lifo
το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων της athens attica

No Words... Just Silence...

photo-ανταπόκριση από το πολύ καλό blog του zeugolator, music will save us all (έστω και με 1 μήνα καθυστέρηση!!!)




















από τον max richter ακούστε (οπωσδήποτε!) το blue notebooks
και από τους εξαιρετικούς your hand in mine την συμμετοχή τους στην Aerotone 006 release, electronica unplugged 2, με το κομμάτι The Youngest One Had A Rose In His Mouth.

Elliott Smith | New Moon

πόσο κρίμα που έφυγε έτσι...

Τον Elliott Smith δεν τον ήξερα πριν μου μιλήσει ο oksikemia πέρυσι, αλλά τώρα πια σκέφτομαι ότι η αυτοκτονία του άφησε μεγαλύτερο κενό στην μουσική από εκείνη του Curt Cobain, 10 χρόνια νωρίτερα. Τα καλά νέα είναι ότι μόλις κυκλοφόρησε ο καλύτερός του δίσκος! Διπλός, με 24 κομμάτια ηχογραφημένα ανάμεσα στα 2 από τα 3 αριστουργήματα που μας άφησε, τα Elliott Smith (1995) και Either/Or (1997) -το τρίτο είναι το XO (1998). Λέγεται ότι ο Smith δεν έγραφε κομμάτια για δίσκους, απλά ηχογραφούσε διαρκώς (!), ωστόσο αυτή η συλλογή είναι απίστευτα δεμένη μεταξύ της, στίχοι, μουσική, ερμηνεία, όλα στη θέση τους, ποτέ υπερβολικά, ποτέ μελό, ποτέ μέτρια. Αριστούργημα, απολύτως προσιτό σε όλους, ό,τι μουσική κι αν ακούν συνήθως.

5/5

Γιώργος Νταλάρας | Τραγουδά Μάνο Λοΐζο (Αχ Χελιδόνι Μου)

απαραίτητο rewind

Θα κάνω δύο μουσικούς αφορισμούς: α) Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο πιο προβεβλημένος Έλληνας καλλιτέχνης των τελευταίων 40 χρόνων και β) Στον Μάνο Λοΐζο αποδόθηκε λιγότερη προσοχή απ' όλους τους υπόλοιπους συνθέτες της γενιάς του -πολύ κακώς φυσικά (και για τα 2, θα πουν κάποιοι). Στο Αχ Χελιδόνι Μου έχουμε υπερπροσφορά καταπληκτικών τραγουδιών σε ερμηνείες που δεν άφησαν και πολλά περιθώρια για μετέπειτα εκτελέσεις: Αχ Χελιδόνι Μου, Έχω Έναν Καφενέ, Πάγωσε Η Τσιμινιέρα, Ήλιε Μου Σε Παρακαλώ κ.α. Η έκδοση δεν χρειάζεται περισσότερη περιγραφή, να επισημάνουμε όμως αυτό που λέει και ο Χάρης Θρασυβουλίδης στην πολύ καλή κριτική του στο avopolis, ότι δηλαδή το δεύτερο cd περιλαμβάνει έναν ολόκληρο δίσκο των Νταλάρα-Λοΐζου, Τα Τραγούδια Μας (μοιραίο μειονέκτημα). Αυτό ίσως κάνει κάποιους να προτιμήσουν μία συλλογή με τραγούδια του συνθέτη (από τις διάφορες που κυκλοφορούν τελευταία), αντι αυτής της αμιγούς Νταλαρικής (!) κυκλοφορίας.

4/5

Ψαραντώνης

Μου αρέσει πολύ που ο m.hulot παίρνει συνεντεύξεις για την LiFO από εκείνους που δεν περιμένεις καμιά φορά ότι θα το κάνει -και τι συνεντεύξεις! Διαβάστε την κουβέντα που έκανε με τον Ψαραντώνη και δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας στο επίσημο site. Το seagazing είναι μεγάλος θαυμαστής του Ψαραντώνη, επισημαίνω απλά μία είδηση που μας ενδιαφέρει:

Ποιοι άλλοι μουσικοί σού αρέσουν; Έχεις συνεργαστεί με τον Γιάννη Αγγελάκα, ετοιμάζεις κάτι νέο μαζί του;
Καλός ο Γιαννάκης, με ουσία άνθρωπος, είναι ωραίος. Έχουμε έτοιμα 6 κομμάτια, είναι ο παραγωγός στον νέο δίσκο μου· άμα γυρίσω θα το τελειώσουμε. Όλοι μ' αρέσουν, γιατί ο καθένας είναι αυτό που είναι. Κι εγώ - αυτό μπορώ, αυτό κάνω. Καλό, κακό - άστο... Δεν κατηγορούμε κανέναν. Είναι να το 'χει ο άνθρωπος για να κάμει μουσική, όποιος το 'χει με γεια του με χαρά του. Για τους άλλους φτάνει η ψυχή που βάζουν.

new hype

Battles: Mirrored

Amy Winehouse - You Know I'm No Good

Lick your lips as I soak my feet...

δίσκος της ημέρας

δεν ξέρω ποια είναι η σχέση σας με τους Opeth, το metal ή το progressive, αλλά το damnation είναι ένας δίσκος που πρέπει να ακούσετε. απλά ένας από τους καλύτερους των τελευταίων χρόνων. πάρτε δύο καλά δείγματα παρακάτω (μην φοβηθείτε την διάρκειά τους, αξίζει τον κόπο):

Windowpane




In My Time of Need


επίσης:
Death Whispered A Lullaby
Closure

τα 'έντεχνα' [1987-2007]

θα καταπιαστώ σ' αυτό το ποστ με εκείνη την κατηγορία τραγουδιών που αυτο-αποκλείστηκε από όλες τις υπόλοιπες, αρχής-εξαρχής με το όνομά της: "έντεχνο" τραγούδι (τουτέστιν, όλα τα υπόλοιπα είναι άτεχνα). τώρα τελευταία βέβαια όλοι τρέχουν να ξεφύγουν σαν τα ποντίκια από τον Τιτανικό, αλλά το κοινό έχει προ καιρού αποχωρήσει (για τα παρατράγουδα της Πάνιας φυσικά). η παρακάτω λίστα είναι αρκετά άναρχη, κάποιοι θα μπορούσαν να έλειπαν, κάποιοι να έχουν κι άλλες συμμετοχές, κάποιοι δεν είναι και τόσο "έντεχνοι" όσο οι άλλοι... όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του ότι κανείς τελικά δεν κατάλαβε τι ήθελε να κάνει αυτή η μουσική "σκηνή" που έφτασε στο ζενίθ της μέσα στην δεκαετία του 90. με μεγάλη δυσκολία ξαναθυμήθηκα κάποια απο αυτά, οριοθετώντας (κάπως) την περιοχή. έβαλα ένα όριο, να είναι γραμμένα τα τελευταία 20 χρόνια, δηλ. από το 1987 και έπειτα.

διορθώσεις και αλλαγές το βραδάκι.

για την Μαρία και την Ελένη,
που πιστεύουν ότι δεν ακούμε καν ελληνικά (!)

[τίτλος::ερμηνευτής::μουσική::στίχοι::έτος]

Αγάπη, Χρήστος Θηβαίος [Βασίλης Δημητρίου, Κατίνα Παΐζη] 1998
Στων Αγγέλων τα Μπουζούκια, Ελένη Τσαλιγοπούλου [Χρήστος Νικολόπουλος, Μάνος Ελευθερίου] 1993
Ανεμολόγιο, Γιώργος Νταλάρας [Θάνος Μικρούτσικος, Κώστας Τριπολίτης] 1992
Ανθρώπων Έργα, Άλκηστις Πρωτοψάλτη [Σταμάτης Κραουνάκης, Λίνα Νικολακοπούλου] 1993
Ανόητες Αγάπες, Πυξ Λαξ & Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα [Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα] 1994
Απονιά (Live), Μανώλης Λιδάκης [Στέλιος Σωτηρίου, Καλλιόπη Μαρμαρινού] 1999
Απόψε, Μελίνα Κανά [Θανάσης Παπακωνσταντίνου] 1998
Αυτή η Νύχτα Μένει, Δήμητρα Παπίου [Σταμάτης Κραουνάκης] 1999
Βαριά Ποτά, Βαριά Τσιγάρα, Δημήτρης Ζερβουδάκης [Στέργιος Παπαποστόλου] 1998
Βράδυ Σαββάτου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου [Χρήστος Κυριαζής] 1992
Βροχή μου, Χρήστος Θηβαίος [Χρήστος Θηβαίος] 1996
Για να σ'εκδικηθώ, Λάκης Παπαδόπουλος & Δημήτρης Μητροπάνος [Λάκης Παπαδόπουλος, Κυριάκος Ντούμος] 1988
Γίνεται ο Κόσμος μια Σταλιά, Μικρές Περιπλανήσεις [Μικρές Περιπλανήσεις] 1992
Το Γράμμα, Σωκράτης Μάλαμας [Σωκράτης Μάλαμας] 1996
Γυμνή Σκιά, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα [Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα] 1992
Το Δάκρυ, Έλλη Πασπαλά [Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Ελένη Ζιώγα] 1997
Δεν Είσαι Εδώ, Δήμητρα Γαλάνη [Στέφανος Κορκολής, Παρασκευάς Καρασούλος]
Δεν Είσαι Πουθενά (Live), Μανώλης Λιδάκης [Βάσω Αλαγιάννη] 1999
Δεν Μπορώ, Αλκίνοος Ιωαννίδης [Νίκος Ζούδιαρης] 1995
Δεν Τραγουδώ Παρά Γιατί Μ'Αγάπησες, Ελευθερία Αρβανιτάκη [Δημήτρης Παπαδημητρίου, Μαρία Πολυδούρη] 1996
Διθέσιο, Άλκηστις Πρωτοψάλτη [Νίκος Αντύπας, Λίνα Νικολακοπούλου] 1997
Δικαίωμα, Δήμητρα Γαλάνη [Δήμητρα Γαλάνη, Λίνα Νικολακοπούλου]
Εισιτήριο στη Τσέπη σου, Παντελής Θαλασσινός [Παντελής Θαλασσινός, Ηλίας Κατσούλης]
Εκείνη, Φοίβος Δεληβοριάς [Φοίβος Δεληβοριάς] 1998
Ερωτικός Χορός, Λιζέττα Καλημέρη [Γιώργος Ανδρέου, Λίλυ Βαρίνου] 1994
Οι Εφτά Νάνοι στο s/s Cyrenia, Θάνος Μικρούτσικος [Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Καββαδίας] 1991
Ζωή Κλεμμένη, Ελευθερία Αρβανιτάκη [Σταμάτης Σπανουδάκης] 1988
Ήτανε Αέρας, Λιζέττα Καλημέρη [Γιώργος Καζαντζής, Γιώργος Χρονάς] 2000
Θα 'θελα να'σουνα Εδώ, Χρήστος Θηβαίος [Χρήστος Θηβαίος] 2000
Αχ Θάλασσά μου Σκοτεινή, Νίκος Πορτοκάλογλου [Νίκος Πορτοκάλογλου] 2001
Θεός αν Είναι (Live), Χάρις Αλεξίου [Goran Bregovic, Λίνα Νικολακοπούλου] 1997
Ίσως Φταίνε τα Φεγγάρια, Ελένη Βιτάλη [Νότης Μαυρουδής, Τάσος Σαμαρτζής] 1990
Κάτι μου Κρύβεις, Ορφέας Περίδης [Ορφέας Περίδης] 1996
Κάτι να Γυαλίζει, Βασίλης Καζούλης [Βασίλης Καζούλης] 1992
Κι αν τα Μάτια σου, Μανώλης Λιδάκης [Μάνος Λοΐζος, Άκος Δασκαλόπουλος] 2002
Κλείσε τα Μάτια σου, Μελίνα Κανά [Νίκος Πορτοκάλογλου] 1996
Κόκκινα Γυαλιά, Σταμάτης Κραουνάκης [Σταμάτης Κραουνάκης] 1989
Τα Κορμιά και τα Μαχαίρια, Ελευθερία Αρβανιτάκη [Ara Dinkjian, Μιχάλης Γκανάς] 1994
Μαμά, Γερνάω, Τάνια Τσανακλίδου [Σταμάτης Κραουνάκης, Λίνα Νικολακοπούλου] 1988
Με τα Φτερά του Έρωτα, Μανώλης Λιδάκης [Τάσος Γκρους, Ηλίας Κατσούλης] 1995
Με το Ίδιο Μακό, Ελευθερία Αρβανιτάκη [Αντώνης Μίτζελος, Λίνα Νικολακοπούλου] 1991
Μικρή Πατρίδα, Παντελής Θεοχαρίδης [Γιώργος Ανδρέου, Παρασκευάς Καρασούλος] 1996
Μινοράκι, Χάρις Αλεξίου [Χάρις Αλεξίου] 1995
Οι Μοίρες, Τάνια Τσανακλίδου [Σταμάτης Κραουνάκης, Λίνα Νικολακοπούλου] 1988
Η Μοναξιά του Σκοινοβάτη, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα [Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα] 1992
Να Βάλω τα Μεταξωτά, Μελίνα Κανά [Σωκράτης Μάλαμας, Γιάννης Τσατσόπουλος] 1992
Νιώσε με, Μανώλης Ρασούλης [Πέτρος Βαγιόπουλος, Μανώλης Ρασούλης] 1989
Στο Νότο, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας [Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Ισαάκ Σούσης] 1996
Νύχτωσε Νύχτα, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα [Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα] 1987
Όταν Τραγουδάω, Μελίνα Κανά [Θανάσης Παπακωνσταντίνου] 1996
Τα Πάγια, Σωκράτης Μάλαμας [Σωκράτης Μάλαμας] 1993
Παλιά Καλοκαίρια, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα [Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα, λένα Παπά] 1994
Ο Παλιός Στρατιώτης, Γιώργος Νταλάρας [Λαυρέντης Μαχαιρίτσς, Ισαάκ Σούσης] 2001
Παραμύθι με Λυπημένο Τέλος, Μιλτιάδης Πασχαλίδης [Μιλτιάδης Πασχαλίδης] 1995
Παράπονο, Ελευθερία Αρβανιτάκη [Δημήτρης Παπαδημητρίου, Οδυσσέας Ελύτης] 1996
Παράπονο-Ξενιτιά, Ελευθερία Αρβανιτάκη [Ara Dinkjian, Λίνα Νικολακοπούλου] 1994
Πάρε με στ' Όνειρο, Ελένη Τσαλιγοπούλου [Γιώργος Ανδρέου] 1999
Πάτωμα, Τάνια Τσανακλίδου [Σταμάτης Κραουνάκης, Λίνα Νικολακοπούλου] 1988
Που Να'σαι Τώρα, Άννα, Γιώργος Νταλάρας [Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα] 1997
Η Πύλη της Άμμου, Λουδοβίκος των Ανωγείων κ.α. [Λουδοβίκος των Ανωγείων] 1997
Ρόζα, Δημήτρης Μητροπάνος [Θάνος Μικρούτσικος, Άλκης Αλκαίος] 1998
Στα Είπα Όλα, Σωκράτης Μάλαμας [Μιλτιάδης Πασχαλίδης, Οδυσσέας Ιωάννου] 2003
Ταξίδι, Νίκος Πορτοκάλογλου [Νίκος Πορτοκάλογλου] 1988
Το Τελευταίο Αντίο, Γιώργος Νταλάρας [Διονύσης Τσακνής, Μάνος Ελευθερίου]
Τι σου 'κανα και Πίνεις, Οι Απέναντι [Μίμης Πλέσσας, Λευτέρης Παπαδόπουλος] 2001
Τράβα Σκανδάλη, Άλκηστις Πρωτοψάλτη [Δήμητρα Γαλάνη, Μυρτώ Κοντοβά] 2002
Το Τσιγάρο, Γιάννης Κότσιρας [Ευανθία Ρεμπούτσικα, Ελένη Ζιώγα] 1997
Τσιγάρο Ατέλειωτο, Σωκράτης Μάλαμας [Σωκράτης Μάλαμας] 1993
Τσιγγάνα, Μικρές Περιπλανήσεις [Μικρές Περιπλανήσεις] 1996
Τυφλές Ελπίδες, Μελίνα Κανά [Πέτρος Δουρδουμπάκης] 1994
Φεύγει η Ζωή, Τα Φώτα που Σβήνουν [Στάθης Δρογώσης] 1999
Φεύγω, Ορφέας Περίδης [Ορφέας Περίδης] 1993
Φοβάμαι, Μπλε [Μπλε] 1996
Φωτοβολίδα, Ορφέας Περίδης [Ορφέας Περίδης] 1993
Χαιρετισμοί, Νίκος Κουρουπάκης [Νίκος Ζούδιαρης]
Το Χειροκρότημα, Άλκηστις Πρωτοψάλτη [Δήμητρα Γαλάνη, Λίνα Νικολακοπούλου] 1987
Χίλιες Σιωπές, Ελένη Τσαλιγοπούλου [Νίκος Ζούδιαρης] 2002
Χρώμα δεν Αλλάζουνε τα Μάτια, Γεράσιμος Ανδρεάτος [Δημήτρης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Γκανάς] 1997
Ψέματα, Νίκος Πορτοκάλογλου [Νίκος Πορτοκάλογλου] 1996
Ωκεανός, Καίτη Κουλλιά [Γιώργος Φρατζολάς] 2004

80 τραγούδια! not bad at all.
με λίγες καλές προτάσεις πάμε για 100στάδα!

Kings Of Leon | Because Of The Times

pure americana

Εύκολα μπορεί να πει κανείς το Because Of The Times πιασάρικο δίσκο, ή, έστω, μέτριο. Και 'γω αυτό σκέφτηκα όταν είδα το video clip - κράχτη του On Call. Ή όταν διάβασα τους στίχους του Knocked Up. Ή όταν απλά τους κοιτάξεις καλύτερα! Αν χαλαρώσουμε όμως και δυναμώσουμε λίγο την μουσική, τα τραγούδια δημιουργούν από μόνα τους αυτούς τους ατέλειωτους αμερικάνικους αυτοκινητόδρομους με τα μακρόστενα, άβολα αυτοκίνητα. Κάπου μακριά ακούγονται και ήχοι από τα blues -παραμένουν μακριά όμως. Το καλοκαίρι ακούγονται πάντα καλύτεροι αυτοί οι δίσκοι... Τα καλύτερα λόγια για την μπάντα τα διάβασα από έναν χρήστη του RYM, όπου άφησε απλά το σχόλιο "Better than most of the Indie rock current bands". Πικρή αλήθεια... Μου αρέσουν παραπάνω από τα μισά τραγούδια του δίσκου (που έχει 13) κι αυτό είναι δύσκολο πράγμα στις μέρες μας (ακόμα πιο δύσκολο είναι να διαλέξεις κάποιο... τα Fans και Arizona -ίσως).

3.5/5

Το έχω στο playlist μου συνεχώς μαζί με το We Were Dead Before The Ship Even Sank των Modest Mouse, αλλά είναι μάλλον καλύτερό του (τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες!).

Blonde Redhead | 23

pop με συναίσθημα

Αφού μου την είπε κανονικά ο oksikemia, κάνω σήμερα ένα καθυστερημένο ποστ για τον τελευταίο δίσκο των Blonde Redhead, Σάββατο μεσημέρι, ενώ έξω ψιλοβρέχει, τέλη Μαΐου. Που ταιριάζουν όλα αυτά; Πρώτον, τον δίσκο τον άκουσε νωρίτερα ο oksikemia, κι ας είναι φαντάρος αυτή την περίοδο, άρα έχει βρει -με μεγάλή επιτυχία!- τους αποδέκτες του. Δεύτερον, έχω μία σχετική αμφιβολία για το πόσο καλός είναι τελικά και τρίτον, ταιριάζει απόλυτα με την σημερινή ημέρα, αφού δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι αισιόδοξο άκουσμα ή όχι ("φωτεινός" ή "σκοτεινός" δίσκος, αν προτιμάτε). Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα δεμένο ήχο, με 10 ολοκληρωμένα τραγούδια, πραγματικά προσεγμένα, με 1-2 μόνο άτονες στιγμές που δεν μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Κι αφού έχουν ακουστεί όλα, συμφωνούμε κι εμείς (και κάνουμε λίγο τα στραβά μάτια), αν και δεν ξέρω πόσοι θα θυμούνται το 23 ως το χειμώνα. Μεγάλες απαιτήσεις, ε;

4/5

σημαντικό: οι στίχοι τους είναι πάρα πολύ καλοί. εκείνο το δίστιχο από το dress με τσάκισε: Horse loves you when you move with him/People hate you when you're changing.

φάσμα

70 χρόνια πριν τους Radiohead, δεκαετίες πριν τους new age προβληματισμούς, πριν τα "ψυχολογικά προβλήματα των νέων", πριν τις εκπομπές με τους "μικρούς ήρωες της καθημερινότητας" στην τηλεόραση, ο Κώστας Καρυωτάκης έκανε την περιγραφή της απόλυτης εγκεφαλικής ασφυξίας. Το ακόλουθο κείμενο, ένα από τα ελάχιστα πεζά που έγραψε ποτέ, ονομάζεται -ειρωνικότατα ή με κρυφή ελπίδα;- Φυγή. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Νέα Εστία", Γ', 62, 15 Ιουλίου 1929. Το χειρόγραφο σώζεται ακόμη. Με τον ίδιο τίτλο είχε δημοσιεύσει στη "Νέα Ζωή" (Αλεξάνδρειας) ανάλογο ποίημα.


Ι
Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.
Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ' όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.

[...]

ΙΙΙ
Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, εφόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, κ' επήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά επήγαινα σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή.

[...]

ΙV
Και τώρα έχασα την ήρεμο ενατένιση. Πού ν' αφήσω το βάρος του εαυτού μου; Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με του κήπους. Τα βουνά με ταπεινώνουν. Για να δώσω τροφή στους λογισμούς μου, παίρνω το μεγάλο, δημόσιο δρόμο. [...] Περπατώ ολόκληρες μέρες. Πού πηγαίνω; Όταν γυρίσω το κεφάλι, ξέρω πως θ' αντικρίσω το φάσμα του εαυτού μου.

βικιθήκη

mus

έχω ακούσει μόλις τρείς φορές το la vida των mus και δηλώνω από τώρα ότι θα είναι μέσα στη λίστα μου με τα καλύτερα φετινά άλμπουμ. όσοι έχουν ακούσει κάποιον από τους προηγούμενους δίσκους τους ξέρουν τι να περιμένουν. για τους υπόλοιπους, indie rock - slowcore - ambient pop σύμφωνα με το allmusic. ιδανικό για παρέα όταν δεν αισθάνεστε πολύ καλά, θα αισθανθείτε χειρότερα.

απαραίτητο!

mirror the eye

mirror the eye λέγεται το ep που ηχογράφησε ο lou barlow στο studio του σπιτιού του για την acuarela. κλασσικός lou barlow ήχος, απλά κιθάρα και φωνή. 5 τραγούδια σύντομα σε διάρκεια (το μεγαλύτερο είναι 3.30 λεπτά) που αποπνέουν αυτή την αίσθηση που κάνει τον lou τόσο αγαπητό.

23

μόνο ένας λόγος υπάρχει που κάνω αυτό το ποστ. υποθέτω ότι στο τέλος της χρονιάς θα μιλάμε αρκετά για το 23 των blonde redhead και δε θέλω να μην έχει γίνει καμμία αναφορά από αυτό το blog. ξέρω ότι οι fan το έχουν ήδη ακούσει, οπότε θα πω δύο πράγματα για όσους δεν ξέρουν τη μπάντα. το 23 (4ad) είναι το έβδομο άλμπουμ για το συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη, ένας πάρα πολύ καλός indie - dreamy pop δίσκος και μια πρώτης τάξης ευκαιρία για γνωριμία με το γκρουπ. προσωπικά μου άρεσε αρκετά, αλλά δε με ενθουσίασε.

Φοίβος Δεληβοριάς | Έξω

Το δελτίο τύπου είναι κατοπιστικότατο:

-----[[ Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Καθρέφτη», βαριεστημένος απ’ το στρίμωγμα σε δωμάτια, chat rooms, συμπιεσμένες μορφές μουσικής και βιντεάκια κινητών, ο Φοίβος Δεληβοριάς αποφάσισε να βγει και πάλι «Έξω». Προς μεγάλη του έκπληξη, είδε ότι ο πραγματικός κόσμος ήταν πάντα εκεί, τρισδιάστατος, σέξι και χρωματιστός. Σε μια παρατεταμένη βόλτα που κράτησε πολλά μερόνυχτα
- είδε τα σπίτια των μαϊντανών της τηλεόρασης εγκαταλελειμένα και αποφάσισε να τα ληστέψει, μαζί με τις γυναίκες τους.
- ερωτεύτηκε -κατά την μακρά αθηναϊκή παράδοση- μια Θεσσαλονικιά.
- είδε το κτίριο μιας ερειπωμένης δισκογραφικής να διώχνει μακριά τα ρεφραίν της, για να μην την δουν να γκρεμίζεται.
- είδε ολοζώντανη σε κάποια καφετέρια την απόλυτη θεά των βιντεοταινιών του ‘80 Βίνα Ασίκη και την παρακάλεσε να επιστρέψει
- είδε μια τεράστια πορεία από νεαρά παιδιά να διαδηλώνουν για την αλλαγή των λέξεων που δεν σημαίνουν τίποτα πια
- αποφάσισε ότι το μεγαλύτερο σουξέ που έχει ακούσει, είναι η φίλη του η Έλσα
- πέρασε μιαν ολόκληρη βραδιά στην Πέρα Χώρα των απαγορευμένων απολαύσεων.
Και τέλος, χαζεύοντας και βραδυπορώντας, έφτασε στον τελικό προορισμό του. Ένα υπαίθριο στούντιο, όπου παρέα με τον Βασίλη Πιερρακέα και το γκρουπ από τις συναυλίες, ηχογράφησαν το σημειωματάριο της βόλτας. Ο Θύμιος Παπαδόπουλος ήταν εκεί και τους βοήθησε να το κάνουν όπως θέλουν.Τέλος, 12 νέοι ζωγράφοι, ήδη γνωστά ονόματα στον έξω κόσμο, εικονογράφησαν τα 12 τραγούδια και τα έκαναν και βιβλιαράκι. Ο Στέφανος Ρόκος έκανε εξώφυλλο και η Άλκηστη Σπηλιώτη έκανε την έκδοση να λάμψει.
Ξαναγυρίζοντας στο σπίτι, έκατσε στο πιάνο και ηχογράφησε πρόχειρα το τελευταίο τραγούδι. Ο τίτλος ήταν «ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ’ ΡΘΕΙ». ]]-----

Τρέμε Χατζηγιάννη,
κανένα απ' τα σουξέ σου δε με φτάνει,
ως εδώ Τσαλίκη,
για σένα ήρθε τώρα η θεία δίκη
[Το Σουξέ Της Έλσας]

Δεν ξέρω αν ο Δεληβορίας είναι "έντεχνος" ή όχι... περισσότερο ποπ μου κάνει, σε μία mellow εκδοχή της ίσως, απλά έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τέχνη ό,τι δεν έχει "ο Παρασκευάς Βας - Βας" στο ρεφρέν. Και σίγουρα είναι μέσα στο κλίμα της εποχής του [έστω με λίγα χρόνια καθυστέρηση, όπως π.χ. το κομμάτι mp3 του προηγούμενου δίσκου]. Το ερώτημα είναι αν το τελικό αποτέλεσμα φτάνει στους συνομηλίκους του ή στους μεγαλύτερούς του! Γιατί αν τον ακούν αυτοί που ακούν Σαββόπουλο π.χ. ή Αλεξίου [μόνο], τότε ο στόχος θολώνει κάπως. Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα στην "ρηχή" προσέγγιση των στίχων στα πράγματα, εξάλλου μία δεύτερη ανάγνωση τους προσθέτει, όσο στη ατολμία που κυριαρχεί στις συνθέσεις. Πιο ενδιαφέρον κομμάτι μουσικά βρήκα το "Τσιτσάνης 1983", μία παραλλαγή στο "Την αντάμωσα ένα βράδυ" με κιθάρες αλά "Paris, Texas" του Ry Cooder!... Ακόμα περιμένω κάτι αντίστοιχα δυνατό με το εφηβικό-πλην-εξαίσιο ξέσπασμα του "Εκείνη"... Με την ξηρασία πάντως που υπάρχει στην ελληνόφωνη μεριά, παίζει να έβγαλε και τον δίσκο της χρονιάς!

2.5/5

Rufus Wainwright | Release The Stars

Αρχίζει να δείχνει τις πραγματικές του διαστάσεις

Η φωνή του Rufus Wainwright ήταν μία ευχάριστη νότα τα τελευταία χρόνια, κυρίως μέσα από τους δίσκους του Want One και Want Two (personal favorite η συμμετοχή του στο tribute του Leonard Cohen, I'm Your Fan, με το κομμάτι Chelsea Hotel n.2), αλλά κάπου εκεί είναι και τα όριά του κατά την γνώμη μου. Στον τελευταίο του δίσκο, τραγουδά τόσο αυτάρεσκα, που δεν μπορείς παρά να απαιτήσεις σπουδαία τραγούδια από αυτόν. Υπάρχουν; Μόνο 1 -το single, Going To A Town, το οποιο πράγματι ακούγεται ξανά και ξανά (άσχετο, αλλά φαντάσου που φτάσαμε, ακόμα και ο Wainwright -όπως και η Bjork που λέγαμε πιο κάτω- κάνουν πολιτικά σχόλια στα τραγούδια τους: I may just never see you again or might as well/You took advantage of a world that loved you well/I'm going to a town that has already been burned down/I'm so tired of you America). Από εκεί και πέρα, μέτρια πράγματα, με τα Not Ready For Love και Leaving For Paris No. 2 να τα πηγαίνουν κάπως καλύτερα.

2.5/5

υ.γ.: σκέφτομαι ότι θα το δω -σίγουρα!- σε λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και τρελαίνομαι!

Bjork | Volta

Μην βιαστείτε να την απορρίψετε

Στο Stylus λένε ότι η Bjork έχει σταματήσει από καιρό να γράφει τραγούδια. Σιγά τα νέα! Εκεί όμως που το Medulla θα το χαρακτήριζα άνετα "Αριστούργημα" (κυρίως για την ανάδειξη της φωνής ως πλήρες όργανο αλλά και λόγω της εντελώς απόκοσμης αίσθησης που προσέφερε ο δίσκος), η πρώτη αντίδραση στο Volta ήταν να χαμηλώσω την ένταση και να πατήσω το stop ανά διαστήματα. Δεν ύπάρχει ρυθμός, ναι, ή είναι "πρωτόγονος", άγριος. Όχι πως δεν υπάρχουν και χαμηλόφωνα πράγματα εδώ, όπως οι 2 συμμετοχές του Antony (please, οχι άλλες συμμετοχές, ας βγάλει έναν δικό του δίσκο -αν και δύσκολα θα είναι καλός), το -ανυπόφορα 7λεπτο- Dull Flame Of Desire και την μικρή έκπληξη στο τέλος, το My Juvenile. Τα Earth Intruders και Innocence θα ακουστούν αρκετά (προτιμώ το δεύτερο), ενώ οι πολιτικοποιημένοι θα προτιμήσουν τις αναφορές του Declare Independence (Start your own currency/Make your stamp... Rize you flag/Higher.... Damn colonists/Ignore their patronizing...). Τα Hope και Pneumonia είναι τα πιο... "Bjork" κομμάτια που θα περιμέναμε, αλλά βαριέσαι κάπως, οπότε αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι γιατί αυτή η περσόνα μεταμορφώνεται σε κάθε της βήμα: δεν έχει άλλη επιλογή.

3.5/5

INLAND EMPIRE

Δημήτρης Δανίκας:
Σας έχει δει ψυχίατρος;
David Lynch:
Ναι, μία και μοναδική φορά. Του είπα ότι βλέπω κύκλους και τον ρώτησα αν αυτό θα επηρεάσει τη δημιουργικότητά μου και μου απάντησε καταφατικά. Μετά του έσφιξα το χέρι και έκλεισα την πόρτα.




[σύνεντευξη στον Ταχυδρόμο της 5ης Μαΐου 2007]




Lynch - Δανίκας: 1-0










Το "εναλλακτικό" κοινό έφευγε απογοητευμένο από την αίθουσα του Άστυ, ούτε καν την σκηνή του φινάλε με το φοβερό Sinner Man της Nina Simone δεν έκατσε να δει... Όσοι πήγαν στην ταινία για να λύσουν κάποιον ανυπόσχετο γρίφο, έφυγαν με άδεια χέρια. Ο Lynch τους ξεγέλασε όλους. Δεν είναι απατεώνας, ούτε ταχυδακτυλουργός. Κάθε άλλο. Δεν είναι πειραματικός, περφεκτιονίστας, ιδιότροπος κτλ. Σε προσκαλεί στον κόσμο του, αυτό είναι όλο. Καλά θα κάνεις την επόμενη φορά να πας με καλή καρδιά, για να κερδίσεις, κι όχι να αρπάξεις κάτι.
Αυτά σκεφτόμουν μετά τις 3 ώρες προβολής του INLAND EMPIRE, και ήθελα να βροντοφωνάξω σε όλους: ο Lynch δεν είναι ποπ κουλτούρα. Δεν ήταν ποτέ. Κι ούτε θα γίνει τώρα, επειδή πήρε κάποια βραβεία και καλές κριτικές για 1-2 ταινίες του. Θα συνεχίσει τον δρόμο του, ανεπηρέαστος, μακριά από κάθε λογής σειρήνες.
Πίσω στην ταινία τώρα, οι ομόκεντροι κύκλοι της ιστορίας που λέγαμε είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Όπως και το ότι είναι one (wo)man show, της εκπληκτικής Λόρας Ντερν (τι ρόλος!). Οι περισσότεροι λένε ότι το πρώτο μισάωρο είναι το μόνο λογικό κομμάτι της ταινίας, και φυσικά κάνουν τεράστιο λάθος: αν δώσεις βάρος στο πρώτο μισάωρο, θα παραπλανηθείς εντελώς. Μετά από εκεί, οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη και η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από ένα καταιγισμό φόβων, ενοχών και αποκαλύψεων από το μέλλον, το υποσυνείδητο, το παρελθόν, την ψευδαίθηση...
Σε όλη την ταινία, μία αβάστακτη απειλή πλανάται πάνω από την πρωταγωνίστριά μας. Γυρίζει μόνη της σε όλα τα σοκάκια του μυαλού της, άλλοτε λαμπερά και άλλοτε βρώμικα, άλλοτε σαν σταρ και άλλοτε σαν πόρνη και αναζητά μανιασμένα ένα πράγμα -την λύτρωση. Άλλα στον 210 αιώνα δεν υπάρχουν πολλοι από μηχανής θεοί για την βοηθήσουν. Ίσως ένα τραγούδι από την δεκαετία του '60 να την βοηθήσει περισσότερο...
Αν παρόλα αυτά εξακολουθείτε να ψάχνετε τα "κλειδιά" εκείνα που θα σας βοηθήσουν στην χαρτογράφηση της αβύσσσου της Λόρας Ντερν, αναζητήστε τα στα πρώτα - πρώτα λεπτά της ταινίας και στην προσωπικής της εξομολόγηση στον παλιό φωνόγραφο (και φυσικά στην τελευταία σκηνή). Μόνο αυτά θέλω να πω για την ώρα.

Το να βαθμολογήσω αυτή την ταινία δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, το 5/5 ή το 6/5 είναι απλώς φλυαρία. Θεωρώ πως είναι τύχη όλων ότι αυτός ο δημιουργός είναι ακόμα εκεί έξω, ενεργός, και μας χαρίζει τέτοια υψηλά έργα, τα οποια μπορούμε να τα παρακολουθήσουμε και να τα θαυμάσουμε στην γέννησή τους.


Υ.Γ. 1: Γενικά μου αρέσει πολύ ο Δανίκας, απλώς πιστεύω ότι ο Lynch δεν του ταιριάζει.

Υ.Γ. 2: Παραγγελιά Φίλων: Έχω λάβει πάνω από 10 mails, sms κτλ. που μου ζητάνε -σχεδόν εκδικητικά- μία σύνοψη της ταινίας, ένα κατεβατό από spoilers δηλαδή, προφανώς γιατί είναι σίγουροι πως δεν υπάρχει καμία συνοχή στην ταινία, ότι πρόκειται απλώς για συρραφή σκόρπιων σκηνών με την Λόρα Ντερν. Φυσικά και υπάρχει ιστορία, φυσικά και υπάρχει σενάριο. Και μάλιστα, είναι αρκετά πιο απλό σε σχέση με άλλες ταινίες του Lynch. Προτείνω όμως σε όλους να πάνε να δούν πρώτα την ταινία, και να το κάνουν ανάλαφρα, όχι λες και δίνουν πανελλήνιες, και τα ξαναλέμε. Το ποστ το έχω έτοιμο [και είναι κάπως... μεγαλούτσικο!], θα περιμένω μερικές μέρες να την δουν όλοι και θα το συζητήσουμε τότε.

Update: movie analysis (spoilers warning!)

walk with us

διάβασα τη συνέντευξη του βύρωνα στην καθημερινή της προηγούμενης κυριακής. λέει κάπου: "σε επίπεδο προβληματισμού, ως σκέψη ακόμα αλλά το εξετάζουμε, είναι να χρησιμοποιηθούν χρωμοσφαιρίδια ή σφαίρες από καουτσουκ εναντίον διαδηλωτών ή χούλιγκαν, εφόσον κριθεί απαραίτητο". πόσα χρόνια λέτε εσείς έχουμε μέχρι να αρχίσει να βγαίνει ο στρατός στους δρόμους να επιβάλλει την τάξη;

pic: butterflies.on.prozak

απόψε στο αν

μελέτη στίχων

γενικότερα, δεν ξετρελάθηκα με το τελευταίο άλμπουμ των Of Montreal [Hissing Fauna, Are You The Destroyer], αλλά το παρακάτω τραγούδι είναι μία [12λεπτη] έκπληξη. δεν ξέρω αν έχει τον καλύτερο στίχο που γράφτηκε ακόμα στα 00s όπως έγραψε ο Καραμπεάζης [πολύ δύσκολο αυτό, δεν θα το τολμούσα για καμία δεκαετία, κυρίως γιατί αυτό είναι 100% συνδεδεμένο με το σε τι φασή είσαι εσύ την ίδια περίοδο], αλλά, χωρίς καμία αμφιβολία, this is a horror song! δεν βάζω βίντεο [χάνει ίσως], πάμε να δούμε:

the past is a grotesque animal

the past is a grotesque animal
and in its eyes you see
how completely wrong you can be
how completely wrong you can be

the sun is out
it melts the snow that fell yesterday
makes you wonder
why it bothered
i fell in love
with the first cute girl that i met
who could appreciate Georges Bataille
standing at a Swedish festival
discussing "story of the eye"
discussing "story of the eye"

it's so embarassing to need someone like i do you
how can i explain?
i need you here
and not here too..
how can i explain
i need you here
and not here too

i'm flunking out, i'm flunking out
i'm gone, i'm just gone
but at least i author my own disaster
at least i author my own disaster
performance breakdown
and i don't wanna hear it
i'm just not available

things could be different
but they're not...
things could be different
but they're not

the mousey girl screams "violence, violence!"
the mousey girl screams "violence, violence!"
she gets hysterical
cause they're both so mean
and it's my favorite scene
the cruelty's so predictable
makes you sad on the stage
though our love project has so much potential
but it's like we weren't made for this world
though i wouldn't really wanna meet someone who was

do i have to scream in your face?
i've been dodging lamps and vegetables
throw it all in my face
i don't care-
let's just have some fun
let's tear the shit apart
let's tear the fucking house apart
let's tear our fucking bodies apart,
let's just have some fun

somehow you've red-rovered
the Gestapo circling my heart
and nothing can defeat you
no death, no ugly world
you've lived so brightly
you've altered everything

i find myself
searching for old selves
while speeding forward
through the plateglass of maturing cells

i fed the unraveler
the paw hellion
but even apocolypse is fleeting
there's no death, no ugly world
sometimes i wonder if you're mythologizing me
like i do you
apologizing me like i do you

we want our film to be beautiful
not realistic
see me in the radiance of terror dreams
you can betray me
you can, you can betray me
teach me something wonderful
crown my head crown my head
with your lilting effects
project your fears onto me
i need to view them,
see there's nothing to them
i promise you there's nothing to them

i'm so touched by your goodness
you make me feel so criminal
how do you keep it together?
i'm all, all unraveled
but'cha know
no matter where we are
we're always touching by underground wires

i've explored you with the detachment
of an analyst
but most nights
we've raided the same kingdoms
and none of our secrets are physical
none of our secrets, are physical
none of our secrets, are physical now



[άσχετο] υ.γ.: κριτική για το inland empire αύριο...
πάντως διχάζει πιο πολύ κόσμο κι από το volta της bjork εκεί έξω.
ποιος ήταν αυτός που έλεγε πως όταν οι κριτικοί διαφωνούν,
ο καλλιτέχνης έχει κάνει σωστά τη δουλειά του;

you may be..

Blessed By Your Own Ghost

Add to My Profile | More Videos

thirteen

"he did '13' (won't you let me walk you home from school) a Big Star song during a soundcheck on the seba-tour and brought me to tears... the first time a peer's voice made me cry....", lou barlow

ένας από τους πιο αγαπημένους μου τραγουδοποιούς διασκευάζει ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα.



elliot smith, thirteen (big star cover) (download)
από το φετινό album new moon.

akon

show, όχι μαλακίες..
περισσότερα.

ο θείος πέτρος και η εικασία του γκόλντμπαχ

υπάρχει μία και μοναδική θέση γραφείου στη νέα μονάδα. στο τηλεφωνικό κέντρο. και για έναν άγνωστο σε εμένα λόγο (κάπου πάει το μυαλό μου), δεν τη θέλει κανένας. βέβαια, σε εμένα φαντάζει ιδανική. δεν έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου όλο το πρωί και επιπλέον έχεις στη διάθεσή σου άπειρη ώρα να ακούσεις μουσική και να διαβάσεις. και επειδή 7 ώρες διαβάσματος είναι πολλές, τη μια φορά που πήγα μέχρι σήμερα, διάβασα 3 εφημερίδες. άρα, σκέφτηκα ότι θα ήταν προτιμότερο -αν την καβατζώσω τη θέση τελικά- να αρχίσω να διαβάζω κανά βιβλίο. το προτελευταίο το διάβασα σε δόσεις, από λίγο κάθε καλοκαίρι που τέλειωνα καθεμία τάξη στο λύκειο. το "ο χριστός ξανασταυρώνεται" ήταν και μου άρεσε. το τελευταίο όμως που διάβασα, ήταν εξαιρετικό. σε μιάμιση μέρα το τελείωσα. το έγραψε ο απόστολος δοξιάδης που μέχρι τότε ήταν για μένα μια γραφική φιγούρα, γνωστός μόνο για ένα σκάνδαλο με μαχαιρώματα με τη βάσια παναγοπούλου. προφανώς, ο άνθρωπος είναι κάτι άλλο. στο θείο πέτρο σου ανοίγει δρόμους για το τι είναι τα μαθηματικά. και όταν λέμε μαθηματικά, δεν εννοούμε 1+1=2, αλλά την ουσία τους. αντιμετωπίζονται δηλαδή σα μια γλώσσα που περιγράφει επιτυχώς (;) το σύμπαν (εντάξει, όχι ακριβώς έτσι. έτσι τα βλέπω εγώ). εν πάσει περιπτώσει, ακόμα και όσοι αποφεύγουν τις θετικές επιστήμες, δεν υπάρχει λόγος να φοβηθούν το βιβλίο. στην πραγματικότητα, είναι ένα μυθιστόρημα. ίσα ίσα, που μπορεί μετά την ανάγνωση να συμπαθησουν τη θεωρία αριθμών!
άρα λοιπόν, στα βιβλία που θα πάρω στην επιστροφή μου στο στρατόπεδο, θα συμπεριλάβω τα υπόλοιπα του συγγραφέα και κάποια άλλα που ίσως μου προτείνετε. θα περνούσα απο το blog της άννας, αλλά με τρομάζει. είμαι παντελώς άσχετως με λογοτεχνία.
so, hit me..

Η εικασία του Γκόλντμπαχ είναι ένα από τα παλιότερα άλυτα προβλήματα της θεωρίας αριθμών και γενικότερα των μαθηματικών. Εκφράζεται ως εξής:
Κάθε άρτιος θετικός ακέραιος μεγαλύτερος του 2 μπορεί να γραφεί ως άθροισμα δύο πρώτων αριθμών, έτσι ώστε για κάθε n > 2, 2n = p + q, όπου p, q πρώτοι αριθμοί.

soul punch

κατέβασα τυχαία από αυτό το πολύ καλό blog το cinemaphonic: soul punch και αποδείχτηκε σωστή κίνηση. 14 soul, funk, jazz οργανικά κομμάτια που αν κατάλαβα καλά (δες εδώ), είναι μουσικά θέματα που προορίζονταν αρχικά για "χαλιά" σε ραδιόφωνο, τηλεόραση και κινηματογράφο, στη βρετανία την περίοδο 70-76.
όπως και να έχει, είναι ιδανικό -τώρα που έφτιαξε ο καιρός- για ακροάσεις το βράδυ στο μπαλκόνι, πίνοντας μια κίτρινη cuervo!

ps: ένα must download album για τον green onion, όταν επιστρέψει στη μπλογκόσφαιρα!

panathinaikos is new euroleague champ!

λίγο καθυστερημένα μεν, αλλά τελικώς το seagazing υποκλίνεται στον πρωταθλητή ευρώπης.
hail to the king!
σκέψου ομάδα με διαμαντίδη στο ένα και παπαλουκά στο δύο..
(μη μου πείτε για την εθνική, για το βάζελο μιλάω!)
τζίγγερ θεέ, πάρε την καε!



Photos:Action Images

deerhof

κατά την επιστροφή μου στην πρωτεύουσα από την ξάνθη και με τη μέση μου κομμένη στα δύο -τουλάχιστο έτσι το αισθανόμουν- με περίμενε μια μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη που φάνταζε λυτρωτική για τον πόνο μου (οκ, υπερβάλλω!). είχα διαβάσει κάμποσες φορές για τους deerhof, αλλά ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να τους ακούσω. κακώς.. αν κάποιος με ρωτούσε τι είναι indie και αφήνωντας στην άκρη θεωρίες του στυλ indie = independent θα του έβαζα να ακούσει το φετινό δίσκο, friend opporunity (kill rock stars). 10 ανορθόδοξα ποπ τραγουδάκια που σημαδεύονται από τη φωνή της satomi matsuzaki. σειρά τώρα έχουν οι 8 προηγούμενοι δίσκοι τους!

sonik world

παίρνω λοιπόν σήμερα το νέο sonik, διαβάζω αρχικά το editorial και πάω μετά στη στήλη με τα γράμματα των αναγνωστών. στο πρώτο. μια αναγνώστρια, η ματίνα, γράφει πόσο της αρέσει το περιοδικό και πόσο το εμπιστεύεται (κλπ κλπ, βαριέμαι να το γράψω τώρα όλο το κείμενο). ως εδώ καλά, παρακάτω όμως γράφει: "(...) στο προηγούμενο τεύχος όμως, μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: είναι δυνατό να σας άρεσε τόσο πολύ ο δίσκος των air κυρία τσιριγώτη ή δε γίνεται σε ένα περιοδικό να υπάρχει συνέντευξη και εξώφυλλο μαζί με αρνητική κριτική; (...)". και παίρνει την αφοπλιστική απάντηση: "άνθρωποι είμαστε και "σφάλματα" (λόγω ανωτέρας βίας) κάνουμε"!!
και ρωτώ, είναι η απάντηση ειρωνική; (δε νομίζω)
ή μήπως είναι η ειλικρινέστερη δυνατή απάντηση; και αν είναι έτσι, να αγοράσω ξανά το περιοδικό ή όχι;

mysterious mister Ké

τα έχουμε ξαναπεί για τον Ké. έψαξα λιγάκι παραπάνω στο δίκτυο, αλλά πάλι ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να συγκεντρώσω. δεν ξέρω από πού είναι, ούτε με τι ασχολείται σήμερα. με τη βοήθεια του Dust Road όμως, κατάφερα να ακούσω το i am. πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ με catchy τραγούδια που προσωπικά μετά από όχι πολλές ακροάσεις κατάφερα να τα "αποστηθίσω". και καθώς το συνειδητοποιούσα αυτό, αναρωτήθηκα αν φταίνε τα τραγούδια αυτά καθεαυτά και το στυλ τους ή μήπως εκείνα τα χρόνια (12 χρόνια πίσω) κυκλοφορούσαν τραγούδια που είχαν κάτι που τα έκανε εύκολα αναγνωρίσιμα. θέλω να πω, παράλληλα με το i am άκουγα και φετινούς δίσκους, μάλιστα περισσότερες φορές, αλλά στο τέλος δε μπορώ να πω ότι τα τραγούδια τους μου είναι τόσο οικεία όσο αυτά του Ké. και ξαναρωτώ, είναι τυχαίο ή τα σημερινά πράγματα είναι κάπως ομοιογενή;
anyway, o Ké έβγαλε άλλα δύο άλμπουμ που περιμένουμε τον Dust Road να βρει και να μας χαρίσει! :)

1 2 3

album of the year

για εμένα οι national έχουν μέχρι τώρα το δίσκο της χρονιάς. τι κι αν δεν έχω ακούσει πάρα πολλούς φέτος; όσοι κόλλησαν με τα προηγούμενα πονήματά τους και ιδιαίτερα με το alligator (όπως εγώ), θα εθιστούν περισσότερο στο φετινό. δίνω 4,5 στα 5 αστέρια σε καθένα από τα 12 τραγούδια. αν είχαν και ένα νέο mr november θα έβαζα στο album 5 αστέρια. με δυσκολία ξεχωρίζω: green gloves, ada, racing like a pro.
δίσκος που όχι απλά σου αρέσει, σε ενθουσιάζει!

απαραίτητο!

also.
also2.
also3.
also4.

γκρρρ..

μας την έχει σπάσει απίστευτα αυτή η συνεχής αλλαγή template. θα γίνουν ίσως κάποιες δοκιμές ακόμα, μέχρι τελικά να καταλήξουμε στο υπέρτατο όλων. αυτό που θα έχουμε προγραμματίσει εμείς!!
we apologise for any inconvenience.

myspace.gr

κάποιοι από τους πολλούς "νέους" [ειλικρινά, δεν τους προλαβαίνεις!] και 3-4 "παλιοί", αναμένοντας το big bang [που δύσκολα θα έρθει]:

Abbie Gale
Absent Mindead
Astyplaz
Belle_Vue
Blend
Bolek & Lolek
The Boy
The Callas
Closer
Coti K
Dani Joss
Dousk
Dread Astaire
Expert Medicine
Fingers Crossed
Film
Five Stars Hotel
The Fuzzy Nerds
Gardenbox
Glorybox
Gravity Says I
Infidelity
iON
kbhta
Kore.Ydro.
Liarbirds
Marsheaux
Mary & The Boy
Mary's Flower Superhead
Mikael Delta
Modrec
Monika
Night On Earth
Nikonn
Occasional Flickers
Pain The Moon
Raining Pleasure
Serafeim Tsotsonis
Since (Time)
Sugar Spank Music
Thanasis Papakonstantinou
Your Hands In Mine
Vj_ Spyros
My Wet Calvin

που θα οδηγήσει όλη αυτή η υπερ-προσφορά; ποιούς θα θυμόμαστε μετά από 10 χρόνια; πόσοι θα είναι καν ενεργοί μετά από 2-3 χρόνια; ποντάρετε στον αγαπημένο σας από τώρα!

say it right

νομίζω ότι έχει αρχίσει να μου αρέσει ο timbaland.

hope

βλέπω στην τηλεόραση τον τηλεμαραθώνιο για την ελπίδα... ανάμεσα σε χιλιοειπωμένα λόγια τηλεοπτικής δήθεν συγκίνησης, μεγαλοπροσφορές από αυτο - διαφημιζόμενους και 19% ΦΠΑ που δεν ξεχνά να εισπραχτεί (τόσο ανάγκη το έχουνε πια, κι από 'κει να τρέξουνε, ούτε 1% λιγότερο;), ένα κοριτσάκι που έζησε την λευχαιμία διαβάζει από το ημερολογιάκι της δυο γραμμές από τις μέρες της χημειοθεραπείας:

Είναι καλοκαίρι και ο καιρός συννέφιασε.
Άρχισε να βρέχει, ήμουν έξω και δεν είχα μαλλιά.

και μετά σου λένε ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν... τι να του πει αυτού του παιδιού ο αρναούτογλου, τι να του πει ο μεγαλομέτοχος που κάνει ένα τηλέφωνο και μεταφέρει 100 χιλιάρικα από τον ένα λογαριασμό στον άλλο, τι να του πω κι εγώ...

τρόποι προσφοράς

Υ.Γ.: Μαζί σας ότι κερδίζουν ή έστω γλιτώνουν πολλοί από αυτές τις ενέργειες, ότι είναι δουλειά του κράτους η παροχή πρόνοιας στους πολίτες, ότι πολλοί κάνουν δωρεές για να "φαίνονται" κι ότι ακόμα περισσότεροι εξαγοράζουν τις τύψεις τους έτσι και κοιμούνται καλύτερα το βράδυ, αλλά, όπως και να 'χει, το νοσοκομείο αυτό πρέπει να κτιστεί, δεν συμφωνείτε;

ELECTRONICA UNPLUGGED 2

κατεβάστε άφοβα

αξιόλογη συλλογή και γενναία προσπάθεια. πολλά συγχαρητήρια.

Μιχάλης Ε., Stereo Nova, Ρόδον FM κ.λπ. ευχαριστούμε (διπλά)!

chocolate jesus

from mule variations... ο tom waits σε ένα φοβερό live


Dont go to church on sunday
Dont get on my knees to pray
Dont memorize the books of the bible
I got my own special way
Bit I know jesus loves me
Maybe just a little bit more

I fall on my knees every sunday
At zerelda lees candy store

Well its got to be a chocolate jesus
Make me feel good inside
Got to be a chocolate jesus
Keep me satisfied

Well I dont want no anna zabba
Dont want no almond joy
There aint nothing better
Suitable for this boy
Well its the only thing
That can pick me up
Better than a cup of gold
See only a chocolate jesus
Can satisfy my soul

When the weather gets rough
And its whiskey in the shade
Its best to wrap your savior
Up in cellophane
He flows like the big muddy
But thats ok
Pour him over ice cream
For a nice parfait

Well its got to be a chocolate jesus
Good enough for me
Got to be a chocolate jesus
Good enough for me

Well its got to be a chocolate jesus
Make me feel good inside
Got to be a chocolate jesus
Keep me satisfied

eurovision

θυμάμαι εκείνη την -μοιραία, όπως αποδείχθηκε- βραδιά πριν μερικά χρόνια (το 2000 ήταν; το 2001; πάντως ήταν σίγουρα του αγίου κωνσταντίνου) όπου κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση είδαμε να γίνεται μία ευρωπαϊκή "ψηφοφορία", λέει, για την γιουροβίζιον. είχαμε χρόνια να ακούσουμε αυτή τη λέξη. η ελλάδα λέει είχε στείλει ένα συγκρότημα με μία κοπελίτσα σε άσπρο φόρεμα, τους αντίκ. και πάνω στο ζάπινγκ που λέτε, βλέπουμε ότι οι αντίκ πήγαιναν για την τελική τριάδα! ένας φίλος (που φημίζεται για τις προφητικές του ικανότητες σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό -λέμε τώρα- κυκλοφορεί) αναφώνησε λίγο πριν την λήξη της ψηφοφορίας: "μακάρι να μην βγουν καν στην πεντάδα, γιατί φαντάσου πόσο θα πρήξουν μετά για 10 χρόνια!" όπως πάντα, είχε δίκιο. ΟΛΟΙ ξαφνικά σ'αυτή την ταλαίπωρη χώρα ονειρεύτηκαν εκείνο το βράδυ την κατάκτηση της 1ης θέσης, κάτι που τελικά το κατάφερε η κοπελίτσα με το άσπρο φόρεμα λίγα χρόνια (και κιλά) αργότερα. τώρα βέβαια, είτε εσείς το πιστεύετε είτε όχι, το my number one έλαβε 4/5 αστεράκια από το pitchfork εκείνη τη χρόνιά (!!! -αλήθεια λέω, το είδα με τα μάτια μου, απλά τώρα έχει χαλάσει το search του στα track reviews και δεν μπορώ να το ξαναβρώ, πάντως το είχα διαβάσει και στο avopolis, το είδαν κι άλλοι και έτριβαν τα μάτια τους!), αλλά ok, το κακό που γέννησε ήταν απείρως πολλαπλάσιο. (το αλά bollywood "Yasssououuu Mariiiiia" σας θυμίζει κάτι;)

μ' αυτά και μ' αυτά η λέξη καθιερώθηκε, για να λάβει τις πληρωμένες (σχήμα λόγου) απαντήσεις. φέτος ξεχωρίζουμε 2 από αυτές: την εναλλακτική γιουροβίζιον του winter και την Yuro-vision του vinyl microstore (που θα βγει και σε cd).

Winter Academy's alt.Eurovision

VM's Yurovision

template problem

ξαφνικά, σήμερα το πρωι είδα ότι το νέο template παρουσιάζει σοβαρό πρόβλημα με την δεξιά εικόνα του τίτλου, όπου όχι μόνο δεν εμφανίζεται το χέρι της κοπέλας όπως θα έπρεπε, αλλά στη θέση του υπάρχει ένα ενοχλητικό μήνυμα από μία σελίδα για hosting αρχείων στο δίκτυο. γκρρρ...

το περίεργο είναι ότι αυτό το πρόβλημα παρουσιάζεται μόνο σε IE. Με Firefox εμφανίζονται όλα κανονικά...

αν έχετε και εσείς την ίδια εικόνα (ή το ανάποδο π.χ.), κάντε ένα σχόλιο εδώ. αν το πρόβλημα παραμείνει, αναγκαστικά θα το αλλάξουμε (ξανά!)... δεν θα το γλιτώσουμε τελικά να φτιάξουμε ένα δικό μας template για να είμαστε ήσυχοι!

Update: Έβαλα για την ώρα αυτό το... καλοκαιρινό που βρήκα ότι μοιάζει κάπως. Oksikemia πάρε άδεια να προγραμματίσουμε λίγο να τελειώνουμε!

είναι επίσημο

...το Inland Empire κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 7 Μαΐου στον Δαναό και ανοίγει στις αίθουσες την επόμενη Πέμπτη, 10 Μαΐου.

[insomnia]


πάω για εισιτήρια, καλημέρα.

forty

τo Rolling Stone κλείνει τα 40 του χρόνια και το γιορτάζει με 3 συλλεκτικά τεύχη::το πρώτο κυκλοφορεί και έχει 20 σπαρταριστές συνεντεύξεις [μεταξύ άλλων από τους Dylan, Jagger, McCartney, Richards, Starr, Moore, Nicholson, Spielberg, Scorsese, Young], με το πνεύμα της έκδοσης να κινείται στο τι άλλαξε και έμεινε ίδιο από τα '60s έως σήμερα.

το επόμενο τεύχος θα κάνει ένα rewind 40 χρόνια πίσω στο "summer of love" και το τελευταίο μέρος αυτού του αφιερώματος θα ανιχνεύσει το μουσικό "μέλλον"...

κλισέ ακούγονται όλα αυτά, και αν υπολογίσει κανείς τα 10 ευρώ που κάνει το κάθε τεύχος στα περίπτερα, σφίγγεσαι κάπως... κάποιες συνεντεύξεις πάντως είναι απολαυστικές [καλά το καταλάβατε, για τον Dylan λέω!]

ίσως πρέπει να περιμένει κανείς να αγοράσει κατευθείαν το τρίτο τεύχος. [αλλά και πάλι, γιατί να το κάνει???] εξάλλου, για όλα υπάρχει ένα link τώρα πια...

κάνε κλικ

εδώ


[το βρήκα στο blog του schottkey]

απορία

[
<<
ΜΕ ΤΟΣΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΝΤΥΘΗΚΑΝ
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ
ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΟ "Σ'ΑΓΑΠΩ"
ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ;
>>
]

Modest Mouse | We Were Dead Before The Ship Even Sank

αμιγώς(;) κιθαριστικό indie rock

Ομολογώ ότι άκουσα τον τελευταίο δίσκο των Modest Mouse για 2 (καθαρά!!) λάθος λόγους: α)Έχει ωραίο τίτλο και β)Έχει τον Johnny Marr των Smiths ως βασικό συντελεστή. Ευτυχώς όμως, το άλμπουμ δεν απογοητεύει τους υποστηρικτές της κιθαράς ως βασικό όργανο στα ροκ συγκροτήματα. Όχι ότι θα ακούσετε κανένα σόλο που θα σας αφήσει άφωνους ή θα συναντήσετε κάποια μελωδία που θα την τραγουδάτε για μήνες, αλλά σίγουρα θα προσέξετε την δροσιά που προσδίδει στον δίσκο το συγκεκριμένο όργανο. Δεν στέκονται όλα τα τραγούδια στο ίδιο επίπεδο, αλλά τα 3 πρώτα (Invisible, People As Places As People, Spitting Venom) αρκούν και με το παραπάνω.

3.5/5

The Radio Dept. | Pet Grief

αδίκως ξεχασμένο από το 2006

Τους Radio Dept. τους συναντούσα συνεχώς σε διάφορα blogs, αλλά δεν είχε βρεθεί η ευκαιρία να τους ακούσω προσεκτικά. Τους περιέγραφαν ως "Swedish Shoegazers" (και τα δυο πολύ ενδιαφέροντα!), αλλά αυτός ο δίσκος είναι περισσότερο pop και αρκετά "αισιόδοξος". Τώρα που ήρθε κι ο Μάιος (καλό μήνα είπαμε;) θα τον ακούω όλο και περισσότερο... Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι ιδιαίτερα, ευτυχώς ο δίσκος έχει 12 σε 37 λεπτά και δεν κουράζει κανέναν. Ιδανικός για μικρές βόλτες με ήλιο.

3.5/5