31 Μαΐου 2009

MUZ1NE #07


Το αγαπητό Muz1ne (muzine.gr) στο τελευταίο του τεύχος έχει αφιέρωμα στο θέμα web radio. Κι επειδή καλή είναι η επανάσταση αλλά πιο σημαντικό το ποιoν των επαναστατών, αντιγράφω κάποιες από τις απόψεις που φιλοξενεί το περιοδικό και με βρίσκουν σύμφωνο:









Η πορεία έδειξε, τουλάχιστον στα καθ' ημάς χωράφια, πως τα fanzines δεν καλυτέρεψαν το μουσικό Τύπο, πως το alternative τροφοδότησε το lifestyle, η αριστερά τον καπιταλισμό και ούτω καθεξής. Κοντολογίς, το e-radio οφείλει να λογίζεται ως κομμάτι του παζλ και όχι ως μεσσίας, τη στιγμή μάλιστα που ολάκερο το παζλ δεν αφορά και τόσους, όσους θαρρούμε.
LOAN ME A DIME

Κοινώς μην μου τα πρήζετε άλλο με το νετ ρέηντιο. Τα ίδια μικρόβια που έχει το μεηνστρήμι έχει και τούτο. Το ότι δίνει την δυνατότητα σε όποιο πίθηκο θέλει να βγει και να λέει την μπούρδα του, δεν το κάνει σωτηρία. Το αν χέζεις δεξιά ή αριστερά της λεκάνης, στα εφ εμ ή στο νετ το ίδιο είναι. Αισθητικό και ελαφρώς ιδεολογικό είναι το θέμα. Εγώ πάλι μια χέστρα βλέπω. [...] Irony is a bitch boys. The revolution WILL be televised and has been sponsored by Coca Cola since before you were born. Good day.
ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Να σας συμπληρώσω και κάτι ακόμα: το πρόβλημα δεν είναι η φύση του μέσου, αλλά το ποιον του παρουσιαστή. Οι περισσότεροι μικροφωνούχοι, κρατικοδίαιτοι ή όχι, ιντερνετικοί ή όχι, αγωνίζονται να ψελλίσουν στον αέρα δυο μπούρδες άνευ σημασίας. Αυτό ποια τεχνολογία μπορεί να το αλλάξει;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ

Albums of the Week (22/52)

Scott Matthew
There Is an Ocean That Divides and with My Longing I Can Charge It with a Voltage That's So Violent to Cross it Means Death
Indie Singer/Songwritter
Glitterhouse Records
2009











Τι να γράψεις για ένα δίσκο που ο τίτλος του είναι 26 γράμματα! Η Baroque Pop που γράφει και τραγουδά ο Scott Matthew είναι περίεργη και μελαγχολική, ενώ κάποιος μπορεί να βρει αναφορές σε πάμπολλους μουσικούς, από τον Κοστέλο και τον Κέιβ ως τον Μπάουι και τον Γουέιτς, χωρίς ωστόσο να ταυτίζεται με κάποιον. Νομίζω ότι έχουμε πολλά να περιμένουμε από αυτόν τον σύγχρονο τροβαδούρο (αρκεί να λειτουργήσει ένα πιο ανεπτυγμένο ένστικτο στη θεματολογία των τραγουδιών που μπαίνουν τελικά στο δίσκο).

3,5/5

Αγαπημένα: White Horse, For Dick




Noisettes
Wild Young Hearts
Retro Pop
Mercury
2009













Τι κι αν κάποιοι τους λογίζουν ακόμη ως indie? Το δήλωσαν ξεκάθαρα: “Indie is boring, dead and over"... σιγά-σιγά αυτή η λέξη θα γίνει το παγκόσμιο "έντεχνο" μου φαίνεται! Έχει πλάκα αυτή η εναλλαγή στις ταμπέλες. Πίσω στο περιεχόμενο, το Wild Young Hearts είναι από τους καλύτερους pop δίσκους που κυκλοφόρησαν τελευταία, με αισθητική περασμένων δεκαετιών μεν, αλλά γεμάτο με ζεστές ερμηνείες και εμπνευσμένες συνθέσεις, σχεδόν στο σύνολο των 11 κομματιών που περιέχει. Κάποιοι θα το θυμηθούν ακόμα και στα καλύτερα της χρονιάς. Βγάζει πολύ όμορφο feeling ο δίσκος, χορευτικός αλλά και μελαγχολικός μαζί.

3,5/5

Αγαπημένο: Never Forget You (oksikemia αυτό είναι ιδανικό για τις εκπομπές σου!!!)





An Orange End
Lego
Pop
Inner Ear
2009













Εξωστρεφές, νεανικό, καλοκαιρινό, όμορφο ντεμπούτο από τα παιδιά απ' την Τρίπολη (είναι η Πελοπόννησος η νέα μουσική Θεσσαλονίκη; μπορεί...), όμως ειλικρινά εξαρχής νόμιζα πως ακούω κάποια ακυκλοφόρητα των Raining Pleasure. Ακούγεται ίσως πολύ εύκολο από μεριά κριτικής, αλλά είναι αλήθεια (αποφεύγω όσο μπορώ τις αναφορές, αλλά καμιά φορά είναι απαραίτητες). Δεν είναι και τόσο κακό αυτό (εξάλλου οι RP είναι μια χαρά συγκρότημα), ωστόσο οι An Orange End οφείλουν νομίζω να δοκιμαστούν και σε διαφορετικά μονοπάτια, με περισσότερα ρίσκα αυτή τη φορά.

3/5

Αγαπημένο: La Song




Dream Theater
Greatest Hits (...and 21 other pretty cool songs)
Progressive Metal
Rhino
2008













Έχω την αίσθηση πως όταν είσαι τόσο μεγάλο και δημοφηλές συγκρότημα σαν τους DT, οφείλεις να είσαι πιο προσεκτικός όταν βγάζεις ένα greatest hits album. Για να μεταφέρω καλύτερα το κλίμα εδώ, διαβάστε δύο σχόλια από το κατεξοχήν metal κοινό του RYM: Stupid selection, horrible remixes, and one hell of a ugly title. / If you want Dream Theater's 2-CD Greatest Hits, just pick up a copy of Images and Words and one of Awake. Συμφωνώ απόλυτα και περιμένω να ακούσω το καινούργιο τους δίσκο, που σήμερα διάβασα κάπου σχετικά, δεν ξέρω αν κυκλοφόρησε ακόμη...

2,5/5

Αγαπημένο: μέσα σ' αυτό το συνοθύλεμα πρόσεξα το Endless Sacrifice

A book, a movie and an old record (22/52)

Άλμπερ Καμύ
Η Πανούκλα
Μυθιστόρημα
1947
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ













H Πανούκλα, το δεύτερο μετά τον Ξένο μεγάλο μυθιστόρημα του Kαμύ, καταγράφει τη συμπεριφορά των ανθρώπων σ’ έναν κόσμο που μοιάζει χωρίς σκοπό και μέλλον, σ’ έναν κόσμο πνιγηρής επανάληψης και μονοτονίας. Kι αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους δεν είναι οι κινήσεις ή οι ομιλίες τους, δεν είναι η αυτοκρατορία της σάρκας τους, αλλά οι σιωπές, οι κρυφές πληγές τους, οι σκιές που ρίχνουν στις προκλήσεις της ζωής. (from) Δεν μπορώ να πω ότι είχε την ίδια κοσμοϊστορική επίδραση που είχαν πάνω μου ο Ξένος (αισθάνθηκα πως είμαι φίλος του) και ο Μύθος του Σίσυφου (διαβάζοντας την πρώτη σελίδα κόντεψα να λιποθυμήσω), αλλά, εντάξει, πόσες συγκινήσεις να πάρει κανείς από έναν συγγραφέα; Ο βάκιλος της πανούκλας μένει κοιμισμένος για χρόνια "στα έπιπλα και στα ρούχα" και μπορεί πάλι μια μέρα "να ξυπνήσει τα ποντίκια της και να τα στείλει να πεθάνουν σε μία ευτυχισμένη πόλη" όπως έγραφε το οπισθόφυλλο μιας παλαιότερης έκδοσης (ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗΣ), αποτελώντας μια εξαίσια αναφορά σε κάθε λογής εξεγέρσης και επαναστάσεις που γνώρισε ο δυτικός κόσμος... Ο Καμύ ήταν εξαιρετικός συγγραφέας και κάθε βιβλίο του είναι μια επιβεβαίωση της αξίας του.




Marx Bro.
Duck Soup
Κωμωδία
1933














ΟΚ, είμαι και 'γώ ένας από τα εκατομμύρια θεατών που λατρεύω αυτά τα τρελά αδέρφια από την δεκαετία του '30 και του '40 και λογαριάζω τις ταινίες τους στις καλύτερες κωμωδίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους ήταν αυτή θεότρελη ιστορία από το 1933 σε μία βραδινή προβολή σε ένα παλιό φεστιβάλ Νυχτών Πρεμιέρας (τότε που δεν σε βγάζανε έξω ενδιάμεσα στις ταινίες και πήγαινες τάχα στην τουαλέτα για να δεις 4 ταινίες με ένα εισιτήριο των 5 ευρώ!!!). Αξέχαστες εποχές, αξέχαστη ταινία. Από εκείνες που οφείλουν να δουν πραγματικά όλοι.




Goran Bregovic
Arizona Dream
OST
1993











Άκρως επιτυχημένο soundtrack των '90s, έδεσε πολύ όμορφα με την ταινία και αποτέλεσε δυνατό διαβατήριό της (ποιος δεν ξέρει σήμερα το In the Deathcar? ο τίτλος μπορεί να μην σας λέει κάτι, βάλτε το όμως στο youtube και θα το θυμηθείτε). Έπεσα πάνω του και μου έκανε εντύπωση που είχα ξεχάσει με τη σειρά μου πως τραγουδάει κι ο Iggy Pop σ' αυτό τον δίσκο, το κομμάτι που λέγεται TV Screen. *ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ: ΔΕΣ ΣΧΟΛΙΑ* Την ταινία δεν την θυμάμαι και πολύ, την έχω δει μία φορά μόνο πριν πολλά χρόνια (αυτή με το ψάρι που πετάει στην έρημο (εξώφυλλο) δεν είναι; ή πετάει κι ο Τζόνι Ντεπ ολόκληρος;) και δεν μου έκανε τεράστια εντύπωση. Ο δίσκος πάντως ακούγεται ακόμη ευχάριστα...


A book, a movie and an old record (21/52)

Άμος Οζ
Ιστορία Αγάπης και Σκότους
Μυθιστόρημα
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
2004














<<Αν σας μένουν δύο μέρες μόνο να ζήσετε, ένα πράγμα πρέπει να κάνετε για να πεθάνετε χωρίς ενοχές: να διαβάσετε αυτό το βιβλίο.>>
La Republica

Εγώ αν είχα μόνο 2 μέρες ζωής θα έκανα πράγματα που αν τα γράψω δημοσίως το ΕΣΡ θα μας κλείσει το blog, αλλά καταλαβαίνω τον αποπάνω αφορισμό. Η Ιστορία Αγάπης και Σκότους είναι μαζί με τον Δρόμο που λέγαμε πρόσφατα είναι τα δύο πιο σημαντικά βιβλία των τελευταίων χρόνων κατά την ταπεινή μου γνώμη. Σημαντικά και σπάνια, για ένα σωρό (διαφορετικούς) λόγους. Σε αυτή την περίπτωση, ξεχάστε όσα νομίζετε ότι ξέρετε για τους Εβραίους και αρχίστε να διαβάζετε... θα σας εκπλήξει.

Homework: λέξημα - book attack




Jean Renoir
La Regle du Jeu
Δραματική Κωμωδία
1939














Ο Κανόνας του Παιχνιδιού του Ρενουάρ θεωρείται από πολλούς εδώ και δεκαετίες η καλύτερη ταινία όλων των εποχών μετά τον Πολίτη Κέιν, παρότι και οι δύο ήταν σχετικά αποτυχημένες στον καιρό τους. Στην πραγματικότητα, έχουν και οι 2 κάτι κοινό: τις "ανακάλυψε" και τις "επέβαλε" καλλιτεχνικά το περιοδικό Cahiers du Cinema, η απόλυτη σινεφίλ βίβλος του 20στού αιώνα (==πριν το internet). Φυσικά, και οι δύο ταινίες είναι εξαιρετικές. Για τον Πολίτη Κέιν τα ξέρετε ήδη, έχουν γραφτεί τα πάντα και ακόμα περισσότερα. Ο Κανόνας του Παιχνιδιού κίνειται με θαυμαστή δεξιότητα από το κωμικό στο τραγικό και πραγματικά είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς ταινία είναι αυτή που βλέπεις... κι όλα αυτά πριν από 70 χρόνια έτσι; Δεν είναι και λίγο. Δύσκολα πάντως ένας σινεφίλ του 21ου αιώνα θα τις έβαζε στο δίπολο νουμ.1-νουμ.2, μη σου πω ούτε στη δεκάδα...




Δημήτρης Μητροπάνος
Παρέα μ' έναν Ήλιο
Λαϊκά
1994














"Η Εθνική μας Μοναξιά" που προηγήθηκε ήταν ένας "ανιχνευτικός" δίσκος για τον δρόμο που θα μπορούσε να πάρει η συνεργασία του Μάριου Τόκα με τον Δημήτρη Μητροπάνο. Υπήρχαν απλοί λαϊκοί στίχοι, υπήρχαν τραγούδια πιο "ποιητικής" γραφής, υπήρχαν ζεϊμπέκικα, υπήρχαν ακόμη και ..."λάτιν". Το τοπίο ξεκαθαρίζει: "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη Ξημερώματα". Το "’γιο Ακροατήριο" - όπως το ονομάζει στο σημείωμά του στο "Παρέα μ' έναν Ήλιο" ο Τόκας - αποφάσισε ότι το ενδιαφέρει μέσα από τη φωνή του Μητροπάνου και κάτω από τα βαριά βήματα του ζεϊμπέκικου, ο περισσότερο ποιητικός λόγος του Φίλιππου Γράψα. Έχουμε ίσως το πιο "ευπρόσωπο" σουξέ τέτοιας δυναμικής για αυτά τα χρόνια, και ένα από τα λίγα που αποδεικνύουν ότι ο χαρακτηρισμός "σουξέ" δεν είναι κατ' ανάγκην "ποινικό αδίκημα". Ένα υλικό που σηματοδοτεί το πέρασμα του Μητροπάνου στις νεότερες γενιές και κατά κάποιον τρόπο δίνει στίγμα για τις επιλογές του τα επόμενα χρόνια ως και σήμερα. ’ραγε, πώς είναι να δημιουργείς καινούριο υλικό υπό το βάρος μιας τέτοιας επιτυχίας, αμέσως μετά; Λέει σχετικά ο Μάριος Τόκας: «Θέλω να είμαι ειλικρινής. Πάντα όλα γίνονταν υπό το βάρος της προηγούμενης συνεργασίας με τον Μητροπάνο. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι αυτό το βάρος κάποιες στιγμές δεν σου δίνει περιοριστικές αναστολές. Συνέβη ενδεχομένως κι εδώ, κυρίως με τραγούδια που δεν μπήκαν στο δίσκο... Ο ίδιος είχα αναστολές ακόμη και για το ρεφρέν στο "Ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου". Έκανα σχεδιαγράμματα, πάλευα να γράψω κάτι άλλο αλλά δεν μπορούσα. Δεν ήθελα να το βάλω στον δίσκο, όμως ο Μητροπάνος, ο Γράψας και ο Ηλίας Μπενέτος (σ.σ. παραγωγός του δίσκου) ούτε που να τ' ακούσουν. Πείστηκα μόνο όταν το άκουσα ηχογραφημένο...» alimono.com

Για μένα, πολύ απλά, είναι ο δίσκος που έχει το Εδώ, το αγαπημένο μου ίσως τραγούδι του Μητροπάνου.

springtime's slipping away my love..


τους ash τους ανακάλυψα καθώς diggαρα (λέμε τώρα) πριν κάποια χρόνια στο κέντρο. βρήκα στο metropolis το nu-clear sounds με 2 ευρώ όπου μεταξύ άλλων υπάρχει το folk song, ένα από τα ωραιότερα τραγούδια από τη λεγόμενη brit pop. μεταξύ άλλων στο τραγούδι υπάρχει ο στίχος που δίνει τον τίτλο στο ποστ και είναι μια καλή αφορμή να θυμηθούμε τους ash την τελευταία μέρα της άνοιξης του 2009.

Lying in the long long grass
Blossom on the trees
Springtime's slipping away my love
Yeah springtime's slipping away
When it comes around again
It will never be the same
Heaven's slipping away my love
Yeah heaven's slipping away
Yeah heaven's slipping away

Walking through this changing season
Sorrow spreads its wings
We can't keep a hold on time
Just receive what it brings

Lying in the long long grass
Clouds are drifting by
Springtime's slipping away my love
Yeah springtime's slipping away
Dreaming in this lost domain
Which you'll never see again
Heaven's slipping away my love
Yeah heaven's slipping away
Yeah heaven's slipping away

Walking through this changing season
Sorrow spreads its wings
Light a candle in your heart
Light it to the spring
Walking through this changing season
Sorrow spreads its wings
We cant keep a hold on time
Just recieve what it will bring

Mellow evenings in the spring
Full of warmth and hope
you are dreaming unaware
Unaware that you are letting go

Walking through this changing season
Sorrow spreads it wings
We can't keep a hold on time
Just recieve what it will bring
Walking through this lonely season
Sorrow spreads its wings
Light a candle in your heart
Light it to the spring

Springtime's slipping away my love
Yeah springtime's slipping away
Heaven's slipping away my love
Yeah heaven's slipping away.

30 Μαΐου 2009

bill withers | just as i am (sussex)




































το just as i am είναι ο πρώτος δίσκος του bill withers και συγκαταλέγεται στα καλύτερά του. θα συμφωνήσω με το allmusic στο ότι ο bill ακούγεται ώριμος, κατασταλαγμένος και σοβαρός ίσως εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν ήδη αρκετά μεγάλος, 33 χρόνων όταν ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο. έχει ενδιαφέρον η ιστορία-φήμη που θέλει τον withers να δουλεύει στην boeing φτιάχνοντας τουαλέτες για τα αεροπλάνα πριν ασχοληθεί με τη μουσική! το just as i am περιέχει 10 συνθέσεις του bill συν δύο διασκευές, στα everybody's talkin (πολύ ωραία) και let it be. την παραγωγή και τα keyboards έχει αναλάβει ο booker t jones ενώ στην κιθάρα συναντάμε τον θρυλικό stephen stills. φυσικά το ain't no sunshine ξεχωρίζει αλλά τραγούδια όπως τα harlem και do it good είναι εξίσου καλά. smooth soul από το καλοκαίρι του 71 για το καλοκαίρι του 09!

DON VITO & MAGIC BARBECUE @ Kinky Kong





























Οι DON VITO (Γερμανία) και ο MAGIC BARBECUE (Γαλλία) στο Kinky Kong, τη Κυριακή 31 Μαίου
Η Catch The Soap Productions σε συνεργασία με τη Toygun: Sounds & Experiments παρουσιάζουν:

Κυριακή 31 Μαΐου
DON VITO (Leipzig, Γερμανία)
MAGIC BARBECUE (Γαλλία)

@ Kinky Kong (Αβραμιώτου 6, Μοναστηράκι - www.myspace.com/kinykongevents)

Είσοδος:
€10 τη μέρα της συναυλίας
(δε θα υπάρξει προπώληση)

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00
Η συναυλία ξεκινάει στις 21:30

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα μουσικό σχήμα που περιγράφει τη μουσική του ως “hyper kinetic instrumental noise tohubohu"; Κανείς δε ξέρει. Όταν όμως παρακολουθήσει μια συναυλία τους, με έκπληξη θα διαπιστώσει πως δε θα μπορούσε να υπάρξει ακριβέστερος χαρακτηρισμός! Και πράγματι, ο τρόπος που οι DON VITO ξεδιπλώνουν, χωρίς πολλά-πολλά, τις μικρές -σα σφηνάκια αδρεναλίνης- συνθέσεις τους, θυμίζει περισσότερο ανάκρουση μυδραλιοβόλου όπλου, παρά τυπικά rock κομμάτια. Χωρίς εμμονές σε συγκεκριμένα μουσικά είδη, οι τρεις Γερμανοί (δύο κύριοι και μία κυρία), καταφέρνουν να συμπυκνώσουν τους Rancid, Jesus Lizard, Wipers, Oxes, Boredoms, Helmet, Drive Like Jehu, Built For Spill, Versoma και ένα σωρό άλλους σε κομμάτια με μέσο όρο συνθέσεων τα 79 δευτερόλεπτα! Ένταση που δε χωράει σε καμία σκηνή σε όλο τον κόσμο, και αυτός είναι ο λόγος που παίζουν κάτω από αυτή, στο κέντρο του χώρου που τους φιλοξενεί, χωρίς μικρόφωνα, με άμεση επαφή με το κοινό, και όταν έρχεται η ώρα για τα φωνητικά... απλά τα ουρλιάζουν όλοι μαζί! Επισκέπτονται την χώρα μας για τρεις εμφανίσεις ως μέρος του ανατολικοευρωπαϊκού μέρους της τελευταίας μακροσκελούς περιοδείας τους, μετά από μια πλειάδα shows ανά την Ευρώπη και ακολουθούμενη από μια επίσκεψη στη Κίνα το ερχόμενο φθινόπωρο. Μαζί τους κουβαλούν τη νέα τους κυκλοφορία (οι προηγούμενες δύο έχουν εξαντληθεί), τιτλοφορούμενη ως "ΙΙΙ" η οποία κυκλοφορεί σε συνεργασία των ίδιων με τη Γαλλική Gaffer Records, Tremor Panda και SM Music, καθώς και το καταπληκτικό τους merchandise. Όλα αυτά ευλαβικά καμωμένα σύμφωνα με τη D.I.Y. αισθητική και ιδεολογία που τους χαρακτηρίζει από τις απαρχές τους, πίσω στο 2004.

Μαζί τους στην Αθήνα, όπως και στην υπόλοιπη περιοδεία, ο drummer των Γάλλων spazz mathnoisers Pneu, σε solo ρόλο, με το όνομα MAGIC BARBECUE! Υποβοηθούμενος από περίεργες μαεστρίες και πατέντες, με τη χρήση triggers, synths, distortion pedals και μικρόφωνων επαφής, παρουσιάζει ένα solo drums performance που σπάνια έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει κανείς! Με επιρροές από τη σχολή των Hella και Lightning Bolt έως αυτή του Super Mario και του Metroid μας βάζει στον κόσμο της 8bit πραγματικότητας της αθώας εποχής των video games, η οποία ξαφνικά ακροβατεί ανάμεσα τον σχεδόν αγνό θόρυβο και στη παράνοϊα της σύγχρονης Αμερικάνικης underground σκηνής, με τους μαθηματικούς ρυθμούς και τις σχεδόν δεδαλώδεις συνθέσεις. Ένα set που αναμένεται απρόβλεπτα πειραματικό -όπως δηλώνει ο ίδιος- γεμάτο σπασμένες μπαγκέτες και πιατίνια! Μη παραλείψετε να τσεκάρετε τη πρώτη του κυκλοφορία αποκλειστικά σε κασέτα (!!!) περιορισμένη στα 100 αντίτυπα, από τη Les Pourricords.

Link για φωτογραφικό και ηχητικό υλικό: http://www.ctsprods.com/pressarea/DonVito-MagicBarbecue-_31-05-09.rar

Don Vito
Myspace: www.myspace.com/donvitorockt

Magic Barbecue
Myspace: www.myspace.com/lespourricordslabel

Last.fm link: http://www.last.fm/event/912287
Facebook link: http://www.facebook.com/home.php#/event.php?eid=76856652107&ref=mf

Διοργάνωση:
www.ctsprods.com // www.catchthesoap.com // www.toygunsounds.com

29 Μαΐου 2009

Web 3.0



Είδα το Μέλλον του internet και το όνομά του είναι GOOGLE WAVE.
Παρουσιάστηκε μόλις χθες και θα είναι open source. Πιστεύω θα πετύχει.

site - about - άρθρο - G does the wave

Συγκριτικός χάρτης web 1.0 - web 2.0 - web 3.0 και η κατάληξη, το.... web 4.0 (όπου το λειτουργικό σύστημα περνάει στο δίκτυο, το ίδιο και ο δίσκος, δεν θα χρειαζεσαι ουσιαστική μνήμη, ούτε επεξεργαστή ούτε δίσκο, μόνο μία υπερ-γρήγορη σύνδεση στο ίντερνετ, υπολογίστε 20πλάσια της σημερινής... ετοιμαστείτε!)

28 Μαΐου 2009

Zerkalo (Andrei Tarkovsky, 1975)

Αν ο Μεγάλος Ερωτικός με έκανε να σκεφτώ πως η μουσική μπορεί να σταθεί δίπλα στη ποίηση χωρίς να την αποδομεί, ο Καθρέφτης με έπεισε πως το κινηματογραφικό πανί μπορεί να γεννήσει νέο, γνήσιο ποητικό τόπο. Με την τέταρτη ολοκληρωμένη ταινία του ο Ταρκόφσκι πήγε την έβδομη τέχνη σε μέρη που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς ότι μπορεί να επισκεφτεί με το όχημα της προσωπικής, σχεδόν βιωματικής έκφρασης του δημιουργού.

Το ονειρικό σύμπαν του Ρώσου σκηνοθέτη απλώνεται γοητευτικά σ' ολόκληρη την εργογραφία του, λιγότερο εξωστρεφές από τα όνειρα που φιλοξενούσαν τις φοβίες του Φελίνι και αναμφίβολα πιο σίγουρο για τον εαυτό του από τα εντυπωσιακά άλματα των ηρώων του Λιντς από την φαντασία στην παράνοια. Η ποιητική του βασίζεται στην τραγικότητα των ηρώων, στους επαναλαμβανόμενους κύκλους της φύσης και της ζωής, στην οικουμενικότητα των θεμάτων που διηγείται και βεβαίως στα υπνωτικά του μονόπλανα που μοιάζουν χωρίς υπερβολή με κινούμενους πίνακες ζωγραφικής, πλαισιωμένα από κομμάτια του Eduard Artemyev (ενίοτε και αγαπημένων του κλασικών).

Στον Καθρέφτη, η ελευθερία έκφρασης του Ταρκόφσκι αγγίζει το απόλυτο σημείο. Η ταινία πραγματεύεται τον βαθύ πυρήνα της θεματολογίας που διαπερνά όλο του το έργο: τη Μνήμη και τον τρόπο που ο άνθρωπος διαχειρίζεται το χρόνο που κυλά αδιάκοπα, όπως το νερό που συναντάμε σε όλες τις ταινίες του. Οι τελευταίες, εφτά όλες κι όλες στο σύνολό τους,[1] είναι στην ουσία μία κινηματογραφική αναζήτηση του χαμένου χρόνου, μία δημιουργική ανάπλαση του παρελθόντος, άποψη που ανέπτυξε και στο βιβλίο Σμιλεύοντας το Χρόνο, ενώ στο ντοκιμαντέρ Tempo di Viaggio δήλωνε ότι ο ίδιος είχε αποκτήσει μία επιλεκτική μνήμη, που του επέτρεπε να θυμάται μόνο εκείνες τις αναμνήσεις που του ήταν ζωτικές.

Βασικός ήρωας είναι ο Αλεξέι, ένας σαραντάχρονος που βρίσκεται ετοιμοθάνατος στο νεκροκρέβατό του. Ο Καθρέφτης θα πει την ιστορία του -ή καλύτερα, θα μας δείξει αποσπάσματα από διάφορες ιστορίες. Τον ίδιο τον Αλεξέι δεν τον βλέπουμε ποτέ σε αυτή την ηλικία, τον ακούμε όμως για λίγα δευτερόλεπτα (στην προτελευταία σκηνή) να λέει πως το μόνο που ήθελε ήταν “να είναι ευτυχισμένος”. Πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η πανέμορφη Margarita Terekhova, η οποία υποδύεται δύο χαρακτήρες: τη μητέρα του Αλεξέι, Μαρία, αλλά και τη σύζυγό του, Ναταλία. Τον Αλεξέι σε παιδική ηλικία υποδύεται ο Ignat Daniltsev, αλλά ο Ταρκόφσκι, θέλοντας να βυθίσει τη ταινία ακόμη περισσότερο στο δικό της χωρόχρονο, δίνει επίσης διπλό χαρακτήρα στον δωδεκάχρονο: υποδύεται ταυτόχρονα και τον γιο του ζευγαριού Αλεξέι - Ναταλία, ονόματι Ιγκνάτ!

Δεν ήταν εξαρχής στα σχέδιά του να παρουσιάσει έτσι το υλικό του. Είχε αποφασίσει αρκετά χρόνια πριν να ξορκίσει κάποιες αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας γράφοντάς τες στο χαρτί. Όταν τελείωσε την πρώτη εκδοχή του σεναρίου (που είχε τον τίτλο Μία άσπρη, κάτασπρη μέρα), συνειδητοποίησε ότι “από κινηματογραφικής άποψη η σύλληψη δεν ήταν δίολου σαφής. Ήταν απλώς μία αναπόληση, γεμάτη ελεγειακή θλίψη και νοσταλγία [...] Ολοφάνερα κάτι έλειπε, κι αυτό που έλειπε ήταν κρίσιμο”[2]. Αργότερα φλέρταρε έντονα με την ιδέα να αντιπαραβάλλει στις σκηνές της παιδικής ηλικίας αποσπάσματα μίας κανονικής συνέντευξης που θα έπαιρνε από τη μητέρα του. Ευτυχώς κι αυτό το σχέδιο εγκαταλείφθηκε, γιατί “η μετάβαση δεν είχε πειστικότητα -ήταν τεχνητή και μονότονη όσο μία παρτίδα πινγκ-πονγκ”. Τελικά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους στο γύρισμα. Τον σκηνοθέτη τον απασχολούσε η σαφής αίσθηση ατμόσφαιρας και η πειστικότητα των προσώπων που θα την ενσάρκωναν. Μόλις είδε την Margarita Terekhova στο πλατό κατάλαβε ότι μέσω αυτής θα διοχετεύονταν όλα στον θεατή. Δύσκολα θα μπορούσε να γίνει καλύτερη επιλογή.

Διακρίνονται τρεις χρονικοί περίοδοι, η προ-πολεμική Ρωσία, τα χρόνια του πολέμου και της μετέπειτα εξέλιξης (έως την δεκαετία του '60), αλλά οι συχνές εναλλαγές της αφήγησης/ονειροπόλησης τελικά καταργούν την οριοθέτησή τους και δημιουργούν ένα οικείο περιβάλλον, όπου χρόνος δεν υπάρχει. Κεντρικό σημείο της αφήγησης είναι το σπίτι που μεγαλώνει ο Αλεξέι. Το κτίσμα αυτό είναι το σπίτι των παιδικών χρόνων του Ταρκόφσκι, το οποίο με τα χρόνια είχε εγκαταλειφθεί και μετατραπεί σε ερείπιο. Ο Ταρκόφσκι έβαλε να το ξαναφτιάξουν όπως φαινόταν στις φωτογραφίες και το ανακαλούσε κι ο ίδιος στις μνήμες του. Όταν η ανακατασκευή ολοκληρώθηκε, φώναξε την μητέρα του στο χώρο των γυρισμάτων και από την αντίδρασή της κατάλαβε ότι “βάδιζε προς τη σωστή κατεύθυνση”.

Η ταινία είναι μία ασύγχρονη ακολουθία αναμνήσεων της παιδικής ηλικίας του Αλεξέι-Ιγκνάτ-Ταρκόφσκι, ένας ύμνος στην μητέρα-σύζυγο-πραγματική μητέρα του Ταρκόφσκι (εμφανίζεται σε δύο από τις τελευταίες σκηνές στον ρόλο της μητέρας του Αλεξέι) και την απουσία του πατέρα (ο πατέρας του Αλεξέι είναι στρατιώτης στον ΒΠΠ, ο πατέρας του Ιγκνάτ ζει μόνος του μετά το διαζύγιό τους και ο πατέρας του Ταρκόφσκι δεν εμφανίζεται ο ίδιος αλλά απαγγέλει σποραδικά ποιήματά του σε όλη την διάρκεια της ταινίας). Εμβόλιμα σε όλες αυτές τις παράλληλες ιστορίες που γυρίζουν γύρω από το ίδιο κέντρο[3] παρεμβάλλονται ονειρικές σεκάνς, φιλμ προπαγάνδας από τα Επίκαιρα, σκηνές από τον Ισπανικό εμφύλιο, μετερεολογικά μπαλόνια, της Ε.Σ.Σ.Δ., απαγγελία γραμμάτων του Πούσκιν κ.α... Φυσικά, πάνω απ’ όλα είναι η ταινία ενός ετοιμοθάνατου, που νιώθει ένοχος για όλα και ζητά συγχώρεση απ’ τις γυναίκες της ζωής του, πρωτίστως απ’ τη μητέρα του κι έπειτα απ’ την πρώην σύζυγό του.

Μη γελιέστε όμως! Ο Καθρέφτης δεν είναι αυτό που είναι γιατί παρουσιάζει μία απλή ιστορία με πολύπλοκο τρόπο. Ούτε γιατί “περνάει συμβολικά μηνύματα”. Ο Ταρκόφσκι μισούσε θανάσιμα τον συμβολισμό στην τέχνη και τον κατέκρινε όπου στεκόνταν κι όπου βρισκόταν, μαζί με την υποταγή των συναδέλφων του στην κυριαρχία του μοντάζ. (Έλεγε χαρακτηριστικά ότι η ταινία φτιάχνεται στο γύρισμα κι όχι “στο τραπέζι του μοντάζ”. Για τον ίδιο λόγο εγκατέλειπε σταδιακά και την ιδέα του δομημένου σεναρίου.) Ο Καθρέφτης είναι αγνή ποίηση, μία απόλυτα προσωπική δημιουργία που εν τούτοις έχει τη δύναμη να αντανακλά την υποκειμενική ματιά κάθε θεατή, γιατί είναι ζωντανή αλήθεια επί της οθόνης, αλήθειας που τον αφορά.

Ο Ταρκόφσκι είναι γήινος, ανθρωποκεντρικός και εκφραστής συναισθημάτων. Προσεγγίζει τους ήρωές του (και τον κόσμο ολόκληρο) με ευαισθησία και αγάπη, δεν θέλει να διδάξει ούτε να επιπλήξει. Υπενθυμίσει αυτά που βρίσκονται δίπλα μας και αυτά που κρύψαμε μέσα μας. Υπ’ αυτή την έννοια, οι ταινίες του είναι οι πιο απαιτητικές απ’ όσες έχουν γυριστεί ποτέ.

>>Δυσκολεύτηκα αφάνταστα να εξηγήσω σε πολλούς ανθρώπους ότι δεν υπάρχει κρυμμένο, κρυπτογραφημένο νόημα στην ταινία, ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την επιθυμία μου να πω την αλήθεια. Συχνά οι διαβεβαιώσεις μου προκαλούσαν δυσπιστία, ακόμα και απογοήτευση. Προφανώς ορισμένοι ήθελαν περισσότερα, χρειάζονταν μυστικά σύμβολα και κρυφά νοήματα. Δεν ήταν συνηθισμένοι στην ποιητική της κινηματογραφικής εικόνας.

>>Ένα μόνο μας έσωσε τελικά: η πίστη, η πεποίθηση ότι, εφόσον το έργο μας ήταν τόσο σημαντικό για μας, ήταν αναμφίβολα σημαντικό και για το κοινό. ‘Ηθελα να διηγηθώ την ιστορία του πόνου που βασανίζει έναν άνθρωπο όταν νιώθει πως δεν μπορεί να ξεπληρώσει τους δικούς του για όσα του έχουν δώσει. Νιώθει ότι δεν τουας αγάπησε αρκετά, κι αυτή η εντύπωση τον βασανίζει.

>>Ο Καθρέφτης δεν ήταν απόπειρα να μιλήσω για τον εαυτό μου. Κάθε άλλο. Αφορούσε τα συναισθήματά μου απέναντι σε αγαπητά μου πρόσωπα, τη σχέση μου μαζί τους, τον μόνιμο οίκτο μου γι’ αυτά, και τη δική μου ανεπάρκεια, το αίσθημα ότι δεν εκπλήρωσα το καθήκον μου...


Ενδιαφέρουσες Ιστοσελίδες


Σημειώσεις

  1. Είναι γνωστό ότι η μόνη ουσιαστική διαφορά που είχε ο Ταρκόφσκι με το καθεστώς της Μόσχας ήταν τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπερνά κάθε φορά για να εγκριθούν οι ταινίες του. Αυτό ματαίωσε πολλά του σχέδια που δεν γυρίστηκαν ποτέ, του “χάρισε“ ωστόσο μία αξιοζήλευτη θέση στην ιστορία του κινηματογράφου, καθώς παρέδωσε κατά κοινή ομολογία 7 αριστουργήματα, χωρίς μισή ταινία στο ενεργητικό του που να περνά αδιάφορα.
  2. Όλα τα αποσπάσματα που βρίσκονται σε παρένθεση προέρχονται από το βιβλίο Σμιλεύοντας το Χρόνο του σκηνοθέτη, μετάφραση Σεραφείμ Βελέντζας, εκδόσεις Νεφέλη (1987).
  3. Και ο Μπόρχες έλεγε ότι σχηματίζουν τελικά το πρόσωπο του αναγνώστη, σαν ένας καθρέφτης.

*Ο Ταρκόφσκι είναι ο ανώτερος όλων! (Ι. Μπέργκμαν)

short notes for (not of) the week





























  • δύσκολη εβδομάδα για το seagazing.
  • ο inverted_a πήζει στη δουλειά.
  • εγώ τρέχω γενικά.
  • τουλάχιστο έρχεται ένα ακόμα καπακωτό (νέα λέξη) ωραίο σαββατοκύριακο.
  • ξεκινάμε απόψε με σκούπισμα.
  • αύριο τζαζ στην τεχνόπολη
  • και το σάββατο lanterna και the (international) noise conspiracy με 5 ευρώ στη γεωπονική!
  • ακόμα blend και άλλοι στο μοναστηράκι.
  • για τους φίλους αναγνώστες από την όμορφη πάτρα επικολλούμε το δελτίο τύπου για το φεστιβάλ του mojo radio.
  • αν μας διαβάζει λογιστής, φοροτεχνικός, οικονομολόγος ή δικηγόρος και δε βαριέται, ας μας στείλει ένα mail seagazing at gmail παρακαλούμε.



Το MANIFEST είναι το festival ηλεκτρονικής Pop και rock ελληνικής μουσικής σκηνής το οποίο διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Πάτρα με την πρωτοβουλία του ραδιοφωνικού σταθμού mojo radio. Το MANIFEST έκανε την εμφάνιση του το 2007 καταφέρνοντας να συγκεντρώσει την μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου και την συμμετοχή κορυφαίων καλλιτεχνών.
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το MANIFEST 2009 (συμπαραγωγή Mojo radio – Zeitgeist events , υπό την αιγίδα του ΔΗ.ΣΥ.Ν) παρουσιάζει τα μεγαλύτερα ονόματα της σημερινής ελληνικής σκηνής.
Παρασκευή 29 και Σάββατο 30 Μαΐου στο εργοστάσιο Τέχνης. Ακτή Δυμαίων 50.


Πρόγραμμα Παρασκευής

19:30 l.o.s.t

Οι l.o.s.t.(lack of serious title) η σχολική πενταμελή punk/pop-punk μπάντα από την Πάτρα ανοίγει το MANIFEST 09. Οι πιτσιρικάδες που τα σπάνε είναι η Βάσω Κωνσταντάκη, ο Αλέξανδρος Λιόπετας, ο Άγγελος Αιβαλιώτης, ο Γιώργος Λιόπετας και ο Βίκτωρας Φορλίδας!

20.30 Lolek

O Lolek παρουσιάζει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο Alone που μόλις κυκλοφόρησε από την Inner Ear.
Αινιγματικός τροβαδούρος, στα χνάρια του Leonard Cohen και του Tom Waits,
με κύρια δύναμη την φωνή του, μελωδίες και ενορχηστρώσεις λιτές και μελαγχολικές
άλλα και την απλότητα του, έρχεται να μας καθηλώσει στο φετινό μανιφεστ. Την ώρα λοιπόν που θα δύει ο ήλιος στο εργοστάσιο τέχνης ψάξτε τον παρτενέρ σας για να χορέψετε ένα βαλς πραγματικά ρομαντικό.
Ανακαλύπτοντας την φωνή που θα συζητηθεί το 2009.

21.30 Κωστής Μαραβέγιας
«Ο Κωστής Μαραβέγιας με τις κοσμοπολίτικες και ζωηρές μουσικές του δημιουργεί ένα μοναδικό ηχητικό πανηγύρι, σε μία συναυλία που δεν ζητά απλώς, αλλά προκαλεί τη συμμετοχή του κοινού της!»
Έξω καρδιά, χαρούμενος και μελωδικός, διεθνής όσο αφορά τις αναφορές του (από Manu Chao, μέχρι Les Negresses Verte) και ελληνικός όσο αφορά στους στίχους του, ο Κωστής Μαραβέγιας έρχεται στο MANIFEST 09. Τρομπέτες, ηλεκτρικές κιθάρες, σαξόφωνα και τσέλο, ενώνονται με ρυθμούς ska, reggae, rock,punk,και r&b.

23.00 Φοίβος Δεληβοριάς

Ο αγαπημένος σε όλους μας Φοίβος Δεληβοριάς μετά από τις επιτυχημένες «Πρεμιέρες» τους στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» στην Αθήνα και στο «Stage» του «Μύλου» στη Θεσσαλονίκη. Που φέτος γιορτάζει και τα 20 χρονια στο ελληνικό τραγούδι παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Με τα τραγούδια του, γεμάτα μικρές ιστορίες από την καθημερινότητα όλων μας, είναι έτοιμος να συναντηθεί με τους φίλους του στη Πάτρα σε και να κάνει την βραδιά μας τελείως διαφορετική!

Το Manifest στηρίζει και τις ανερχόμενες τοπικές μπάντες.

Πρόγραμμα Σαββάτου

19.15 B-sides

Την αυλαία της Δευτέρα μέρας ανοίγουν οι B-sides των οποίων πρόσφατα πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίσημη κυκλοφορία των στην εταιρεία B-otherside records. To 7ιντσο single με τίτλο "Queen" περιείχε και τα κομμάτια "Queen" και "Forest" .Συμμετέχουν επίσης και στην καινούρια συλλογή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου Turning point με το νέο τους τραγούδι Kill.

20.00 FILΜ

Οι FILM έρχονται στο ΜANIFEST 09 για να παρουσιάσουν το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο PERSONA.Μετά από αρκετό διάστημα πειραματισμού στο στούντιο σε συνεργασία με τον Χρήστο Λαϊνά στην παραγωγή και δουλεύοντας με την νέα φωνή της Ιφιγένειας Atkinson, οι FILM κινήθηκαν σε μια διαφορετική ηχητική κατεύθυνση στην εξέλιξη του ήχου τους. Με έντονες επιρροές από τις συνθέσεις του Βαγγέλη Παπαθανασίου, τον αναλογικό ηλεκτρονικό ήχο, το PERSONA είναι ένα ρυθμικό και ατμοσφαιρικό soundtrack 11 τραγουδιών αινιγματικής κινηματογραφικής αισθητικής.

21.00 MONIKA

Η MONIKA το πρόσωπο που συζητήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο τον τελευταίο χρόνο, ξεκινά την πρώτη της καλοκαιρινή περιοδεία μετά από αλλεπάλληλα sold out χειμερινών συναυλιών σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Κρήτη και άλλες πόλεις ανά την Ελλάδα.
Η MONIKA κατάφερε με τον πρώτο της δίσκο να δημιουργήσει την κατηγορία «αγγλόφωνη θηλυκή τραγουδοποιός – τραγουδίστρια» στην Ελλάδα και να μας κάνει να πιστέψουμε ξανά στις δυνατότητες της ελληνικής ροκ σκηνής. Ξεκινώντας την πρώτη της καλοκαιρινή περιοδεία, εμφανίζεται το Σάββατο 30 Μαΐου στην Πάτρα στο πλαίσιο του MANIFEST 09, με την εξαμελής μπάντα και με τραγούδια του «Avatar» αλλά και διασκευές που θα ξαφνιάσουν.

23.00 Last Drive


Ίσως για κάποιους να θεωρείται πιο κατάλληλος ο χαρακτηρισμός τους ως μίας “από τις κορυφαίες Ελληνικές μπάντες όλων των εποχών”.
Ο Μάιος ανήκει στους Last Drive! Το κορυφαίο rock’n’roll συγκρότημα που ανέδειξε ποτέ η εγχώρια σκηνή μετά το Gagarin 205 Live Music Space την Παρασκευή 15 και το Σάββατο 16 έρχεται στο MANIFEST 09! Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά το “Subliminal” Οι Last Drive επιστρέφουν να μας παρουσιάσουν το ολοκαίνουργιου album τους, “Heavy Liquid”!!!

*MANIFEST 2009 , production mojo radio – zeitgest events
Υπό την αιγίδα του δημοτικού συμβουλίου νέων Πατρών

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ

Musical (Ερμού 46)

Discover Παπασωτηρίου (Πατρέως 30)

Upstairs Records (Γεροκωστοπούλου 39)

Music Station (Ρήγα Φεραίου 34)

Sticky Fingers (Κανακάρη 66)

Mojo Radio 2610/240994 (Κορίνθου 211)

Citrus (Αίγιο)


Προπώληση : Ταμείο εργοστάσιου τέχνης :
20 ευρώ μονοήμερο 25 ευρώ μονοήμερο
35 ευρώ διήμερο 35 ευρώ διήμερο

25 Μαΐου 2009

Albums of the Week (21/52)

Θάνος Μικρούτσικος
Επέστρεφε
Έντεχνο
Ιανός
2009














Άνοιξη 2009. Ένας συνθέτης γεννηθείς το 1947 μελοποιεί έναν ποιητή που γεννήθηκε το 1863, κάτω από την "ομπρέλα" ενός μουσικού είδους που μετρά 49 χρόνια περίπου. Καλά μαντέψατε: δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο εδώ για ν' ακουστεί. Όχι πως το γύρισα άκριτα στον θαυμασμό της νεότητας (ίσα-ίσα, οι παλιοί δίσκοι και τεχνοτροπίες μου αρέσουν όλο και περισσότερο όσο περνάνε τα χρόνια). Απλά αυτά τα 10 ποιήματα του Καβάφη ακούγονται α.κ.ρ.ι.β.ώ.ς. όπως θα περίμενε κανείς σε αυτή τη συνεργασία. Καμία αλλαγή, καμία προσθήκη, καμία βελτίωση. Οπότε; Είμαι γενικά δύσπιστος απέναντι στη μελοποιημένη ποίηση, γιατί η ποίηση είναι μία πλήρης μορφή τέχνης και δεν χρειάζεται ιδιαίτερα το μέλος, εκτός εάν αυτό το τελευταίο της προσδίδει κάτι νέο. Ο Μεγάλος Ερωτικός του Χατζιδάκι είναι αυτός ο τέλειος δίσκος που όλοι λατρεύουμε γιατί δεν ακούγεται όπως θα περίμενε κανείς: εκεί ο Καβάβης είναι περιπετειώδης, ο έρωτάς του τον καταδιώκει, δεν είναι μελιστάλαχτος. Ακόμα και εκείνη η προσπάθεια του Μάλαμα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον που δεν θα βρείτε εδώ -κι ας τραγουδάει τόσο ολοκληρωμένα ο Θωμαϊδης... Κι επειδή η ποίηση του Καβάφη είναι δυσθεώρητα σπουδαία (πολύ περισσότερο από Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο κτλ.) και ιδιαίτερα ακριβή, δεν μπορούμε παρά να ανεβάζουμε ψηλά τον πήχη.

2/5

Αγαπημένο: Ο βαρύτονος Θόδωρος Δημήτριεφ δίνει μία διαφορετική πνοή στην "Πόλις"

*ενδιαφέρουσα σημείωση: όπως είπε ο Θάνος Μικρούτσικος, «η δισκογραφία πέθανε. Δεν φταίνε μόνο οι συμπαθείς Νιγηριανοί ούτε οι νέοι που κατεβάζουν δίσκους από το Ιντερνετ ούτε η ανοησία των δισκογραφικών που ξεπουλάνε το ρεπερτόριό τους με 1-2 ευρώ. Υπάρχουν κοινωνικοί λόγοι». Και θυμήθηκε τη δεκαετία του '70, τότε που η κυκλοφορία ενός καινούργιου δίσκου σήμαινε για τους φοιτητές «συγκέντρωση στο σπίτι Σάββατο βράδυ, με πίτσες για να ακούσουμε μουσική» | enet




Burial / Four Tet
Moth / Wolf Club (EP)
Electronic, Dubstep
Text
2009













Αυτός εδώ από την άλλη είναι ο ορισμός του νέου (ή μήπως και το dubstep παλιούς ήχους αναπαράγει; μήπως δεν υπάρχει τίποτα νέο στη μουσική μετά τον 19ο αιώνα; / δεν θα βγάλουμε ποτέ άκρη μ' αυτή τη συζήτηση θα μου πεις και θα 'χεις και δίκιο...). Επειδή όμως κι εδώ οι προσδοκίες είναι πια πολύ μεγάλες, θα πρέπει να αναρωτηθώ: ιδέα μου είναι ή όφειλε να είναι καλύτερο;

3,5/5

Αγαπημένο: (ok, 2 είναι όλα κι όλα... Moth)




Lindstrom & Prins Thomas
II
Electronic
Escimo
2009













Βαρέθηκα να τον ακούω πολύ περισσότερο απ' ό,τι φοβόμουν. Και θα περίμενε κανείς να ακούγεται τουλάχιστον ευχάριστα. Τα λέει καλύτερα από μένα ο guardian: The name of either attached to a remix is usually a guarantee of quality, but here, they move further away from their trademark "space disco" sound into a realm of instrumental rock: guitars and pianos echo away, bongos patter, synthesisers hum and whoosh.

2,5/5

Αγαπημένο: Cisco




Condo Fucks
Fuckbook
Garage, Noise Rock
Matador
2009













Μάκης Μηλάτος σε 50 λέξεις: It’s Only Rock’n’Roll Βut I Like It / Στεγνές κιθάρες που γδέρνουν την ψυχή, τσίτα τα πρίμα, ήχος και παραγωγή που παραπέμπουν στη δεκαετία του ’60. Νομίζεις ότι ακούς Kinks, είναι όμως το alter ego των Yo La Tengo. Οι Condo Fucks διασκευάζουν αναμνήσεις από το παρελθόν και το “Fuckbook” (****) είναι ένα garage/άλμπουμ που μπορεί και να σε σκοτώσει. / Με μικρές ενστάσεις, συμφωνώ...

3.5/5

Αγαπημένο: μονορούφι ακούγεται όλο (ή το πετάς στα πρώτα 30')

madlib | beat konducta volume 5-6: a tribute to... (stones throw)




































για να εξιλεωθώ για τα άσχημα πράγματα που έγραψα για το madlib, υποσχέθηκα όλη την κυριακή να την περάσω ακούγοντας το νέο δίσκο του, το πέμπτο και έκτο μέρος της σειράς beat konducta που επιμελήθηκε παρέα με τον j rocc και που είναι αφιερωμένα στο dilla. beat konducta ονόμαζε ο madlib τα cd-r με τα beat που έφτιαχνε και χάριζε σε φίλους και συνεργάτες. μετά την κυκλοφορία και τον ενθουσιασμό που σκόρπισε το θρυλικό donuts του dilla -που ήταν κάτι ανάλογο, ο φίλος otis jackson jr αποφάσισε να βγάλει το δικό του αντίστοιχο. αισίως φτάσαμε στα 6 μέρη, και έχω την αίσθηση ότι τα 2 τελευταία είναι καταπληκτικά. ο madlib επιστρέφει μετά από μια περίοδο όχι και τόσο -κατά τη γνώμη μου- ενδιαφέρουσα (beat konducta in india) στα τέλεια beat, αυτά που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε και που μοιραία μας οδήγησαν σε ανάλογα μεγάλη απογοήτευση την παρασκευή. ξεπέρασα ήδη το σοκ του live, ο τύπος είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ. προτείνεται έντονα..

24 Μαΐου 2009

Shortnotes of the Week (21/52)


Dream Caused by the Flight of a Bee around a Pomegranate† One Second Before Waking Up - Gala and the Tigers
Salvador Dali, 1944
(click to enlarge)

  • Καλλιτέχνης ή απατεώνας; "Ο σουρεαλισμός είμαι εγώ!"
  • "...just because I don't know the meaning of my art, does not mean it has no meaning..." S.D.
  • Ήταν ειρηνικοί, πράοι άνθρωποι. Αγρότες, ψαράδες, τεχνίτες, εργάτες, έμποροι, ναυτικοί.
    Έζησαν ανείπωτες φρίκες, και 352000 από αυτούς, περίπου ένας στους τρεις, χάθηκαν, δολοφονημένοι από τους Νεότουρκους του Κεμάλ Ατατούρκ, σε αγαστή συνεργασία με τερατώδεις Γερμανούς αξιωματικούς. Μεταξύ τους η οικογένεια του παππού μου του Μιλτιάδη, πατέρας, μητέρα, παππούδες, θείοι, αδέρφια. Πέθαναν σαν Αρνιά, από χέρια Λύκων. Χωρίς καν να γίνει πόλεμος στα μέρη τους. (Μαύρος Γάτος)
  • Happy 50th Birthday Morrissey! (κλασικός Winter)
  • ΚΑΝΝΕΣ 2009: 10 ΠΟΣΤ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
  • ΦΑΚΕΛΟΣ NO SMOKING! (αθηνόραμα)
  • Εντοπίστηκε χαμένος κρίκος στην αλυσίδα της εξέλιξης (in.gr)
  • 30.000 euros πρόστιμο (e-lawyer)
  • Microsoft 1019
  • Η κάλπικη ΛΥΡΑ (MIC.gr)
  • 2.600 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
  • Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ὁ Ἀλκιβιάδης τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος (ΚΡΑΤΥΛΟΣ)
  • Μικροί Βρετανοί, Μεγάλοι Έλληνες (SPIN DOCTOR)
  • διεθνής καριέρα |10 Hottest Movie Moms
  • Fight Club Photos | πού τα βρίσκω όλα σήμερα;
  • Γέμισε το youtube porn videos (releaselog) | υποφήφιες
  • Radiohead Begin Work On New Album
  • «Σοσιαλισμός, ή βαρβαρότητα» ή «σοσιαλιστική βαρβαρότητα»; (antinews)
  • Ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΗΣ. (cinema)
  • The Road Trailer (mftm) Το βλέπω να πηγαίνει καρφωτό στο Ν.1 της χρονιάς.
  • So what is the point of all this misery? Perhaps Kaufman was trying to simulate actual thoughts of suicide in the viewer (who will probably wish Caleb were euthanised long before the film ends). The obvious lessons are important ones: those who only look inward will inevitably find life passing them by; wanting to control the world and people around you will actually just leave you helpless and alone; those who look for meaning through art alone will only be disappointed. (The Quietus)
  • Sonic Youth Live

gazing at the movies... | 2001: A Space Odyssey (Stanley Kubrick, 1968)

Από την αρχή αυτού του blog ένα βασικό δίλημμα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν το αν τα posts θα ήταν σύντομα και περιγραφικά ή, αντίθετα, μεγαλύτερα και περισσότερο αναλυτικά. Όπως είναι εμφανές, στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι αναρτήσεις ακολουθούν την πρώτη επιλογή. Είναι έτσι πιο εύχρηστα, δεν κουράζουν ούτε τον συντάκτη ούτε τον αναγνώστη, μπορείς να πάρεις γρήγορα την πληροφορία που θέλεις (αν υπάρχει) και να πας στο επόμενο. Υπάρχουν όμως κάποια θέματα (δίσκοι ή ταινίες στην περίπτωσή μας) που θες να τα σχολιάσεις σε μεγαλύτερη έκταση, αν μη τι άλλο, για να εκφράσεις τον θαυμασμό σου. Πάνω σ' αυτή τη λογική, θα ακολουθήσουν (σποραδικά) κάποια posts που θα παρουσιάζουν τις ταινίες εκείνες που μου όχι απλά μου άρεσαν περισσότερο, αλλά δεν έχω σταματήσει να τις σκέφτομαι από την πρώτη φορά που τις είδα. Σαν ένα παράλληλο αρχείο, αυτά τα posts θα αναρτούνται και στο mini-blog moviesgazing (http://moviesgazing.blogspot.com/) -ουδεμία πρωτοτυπία ως προς τους τίτλους, έχετε δίκιο- με όλη τη συζήτηση να γίνεται εδώ φυσικά (το moviesgazing θα έχει απενεργοποιημένη τη δυνατότητα σχολιασμού -φτιάχτηκε μόνο για οπτικοεικαστικούς λόγους). Η πρώτη ταινία που θα μας απασχολήσει δεν είναι άλλη από την πιο αγαπημένη μου:

2001: A Space Odyssey (Stanley Kubrick, 1968)
http://moviesgazing.blogspot.com/2009/05/2001-space-odyssey-stanley-kubrick-1968.html

Το πιο τολμηρό, πιο θαρραλέο, πιο καινοτόμο και συνάμα πιο νεανικό έργο στην ιστορία του κινηματογράφου φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη που οι σινεφίλ όλου του πλανήτη συνήθιζαν να αποκαλούν "θεό"[1] και παρουσιάστηκε στο έντρομο κοινό του το 1968. Ο Κιούμπρικ ήταν παρών στην δοκιμαστική προβολή πριν την επίσημη πρεμιέρα και παρακολούθησε απογοητευμένος τους περισσότερους θεατές να αποχωρούν στο μέσο της ταινίας, γεγονός που τον ανάγκασε να αφαιρέσει 19 ολόκληρα λεπτά από την αρχική της version για να ενισχύσει τις πιθανότητες να γίνει αποδεκτή. Αυτό που δεν πρόσεξε μες την αγωνία του εκείνο το βράδυ ήταν ποιοί παρέμειναν κολλημένοι στις καρέκλες τους ως τους τίτλους τέλους, πλήρει τη συνειδήσει ότι μόλις παρακολούθησαν μία ταινία που δεν είχε κανένα προηγούμενο: ήταν οι νεότεροι σε ηλικία.

Οι κριτικοί βρήκαν ότι το έργο έπασχε από βαρεμάρα και... έλλειψη φαντασίας(!!!), εκτιμήσεις που περιόρισαν την οπτική τους στα οπτικά εφέ και οδήγησαν στην απονομή του σχετικού (μόνο) βραβείου όσκαρ από την αμερικάνικη ακαδημία. Η ταινία ωστόσο κέρδισε γρήγορα οπαδούς στις νεότερες γενιές και στα ομιχλώδη χρόνια στο τέλος των '60s υπήρχε η φήμη ότι ήταν η καλύτερη ταινία που μπορούσες να παρακαλουθήσεις όταν ήσουν μαστουρωμένος. Πολλοί όμως κατάλαβαν ότι η θέασή της και μόνο ήταν το πιο δυνατό διεγερτικό που μπορούσες να βρεις εκεί έξω κι έτσι δημιουργήθηκε ένας πυρήνας οπαδών (μεταξύ των οποίων πολλές διασημότητες όπως ο Τζον Λένον) που διόγκωσε την φήμη της και ανάγκασε την εταιρεία να προβεί σε συνεχόμενες επανακυκλοφορίες. Σήμερα η ταινία θεωρείται το απόλυτο landmark στην μυθολογία της επιστημονικής φαντασίας και αναγνωρίζεται ευρύτερα [2] ως μία από τις πιο επιδραστικές ταινίες όλων των εποχών, χάρη στον συνδιασμό του βαθυστόχαστου, επικού οράματος του δημιουργού της με την οπτικοακουστική τελειότητα που την διακρίνει σε κάθε της λεπτομέρεια.

Η ταινία χωρίζεται σε 4 μέρη, εκ των οποίων τα 3 αναφέρονται με ξεχωριστούς τίτλους στο πανί και ένα μικρότερο, ενδιάμεσο κομμάτι που παραμένει άτιτλο: 1. The Dawn of Man (η σχεδόν τριαντάλεπτη, βωβή εισαγωγή της ταινίας με πρωταγωνιστές ανθρωπόμορφους πιθήκους) 2. (The Lunar Journey in the Year 2000) - untitled (το ενδιάμεσο κομμάτι που δίνει τον τίτλο της ταινίας και εκτυλίσσεται σε "παρών" χρόνο) 3. Jupiter Mission, 18 Months Later (το ταξίδι προς τον Δία, το 2001 ή το 2002) 4. Jupiter and Beyond the Infinite (το μυστικιστικό κλείσιμο της Οδύσσειας). Συνδετικός κρίκος όλων των επεισοδίων είναι οι μυστήριοι μονόλιθοι που εμφανίζονται να έχουν μία ιδιαίτερη σημασία για την εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους.

Ανέφερα μόλις την κομβική λέξη για την κατανόηση της ταινίας: Εξέλιξη. Η 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος είναι ένα οξυδερκές σχόλιο πάνω στη διαχρονική θέση του ανθρώπου μέσα στο Σύμπαν και δεν μπορούμε να μιλήσουμε περαιτέρω αν δεν προϋποθέσουμε τίποτα λιγότερο από αυτό. Βέβαια, όπως θα υποστηρίξω και στη συνέχεια, δεν ήταν η έλλειψη οξυδέρκειας που έστρεψε αρχικά τους κριτικούς εναντίον της, αλλά κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό.

Στο πρώτο μέρος (The Dawn of Man) μεταφερόμαστε υπό τους ήχους του Τάδε Έφη Ζαρατούστρα του Στράους τέσσερα εκατομμύρια χρόνια πίσω και συναντούμε τους προϊστορικούς μας προγόνους κατά την πρώτη τους ανακάλυψη: δημιουργούν το πρώτο εργαλείο. Είναι ένα κόκκαλο και η πρώτη του χρήση είναι (προφητικά) ο θάνατος ενός άλλου ανθροποειδούς, διεκδικητή της ίδιας γης. Ο μονόλιθος είναι εκεί για να παρακολουθήσει αυτό το λαμπρό εξελικτικό βήμα. Το πέταγμα στον αέρα αυτού του εργαλείου δίνει την ευκαιρία στον Κιούμπρικ να κάνει το μεγαλύτερο "CUT!" στην ιστορία και να μας στείλει στο παρόν, στο γύρισμα του millennium (σκεφτείτε πως έβλεπαν τότε ότι θα είναι η εποχή μας οι άνθρωποι των 60s, ποτισμένοι από τα όνειρα της διαστημικής κούρσας μεταξύ Η.Π.Α. - Ε.Σ.Σ.Δ. και, btw, να υπενθυμίσω ότι αυτή η ταινία βγήκε στις αίθουσες πριν ακόμα πάμε στο φεγγάρι...).

Τα διαστημόπλοια της Pan American του 21ου αιώνα λικνίζονται στο Βαλς του Μπλε Δούναβη του έτερου Στράους και η space opera ξεκινά. Αυτή τη φορά ένας μονόλιθος ανακαλύπτεται στη σελήνη και φαίνεται να στέλνει σήματα προν τον Δία. Το cover up story έχει ήδη καταστευαστεί (ένας ιός, μία επιδημία... σας θυμίζει κάτι;) για να μπορέσουν οι επιστήμονες/στρατιωτικοί να παρατηρήσουν αυτό το μυστήριο κατασκεύασμα. Μόλις έρθουν σε επαφή μαζί του καταλαμβάνονται από έναν αδιαπέραστο θόρυβο, όπως και οι πρόγονοί μας στο πρώτο μέρος της ταινίας. Ακόμη ένα σκαλί έχει κατακτηθεί, ο άνθρωπος είναι έτοιμος να περάσει στο επόμενο επίπεδο.

Η μυθολογία της επίσκεψης προηγμένων εξωγήινων πολιτισμών στην γη εκατομμύρια χρόνια πριν και τοποθέτησης κάποιων "φρουρών" που θα παρακολουθούν την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους μόνο καινούργια δεν είναι και φυσικά δεν διέφευγε της προσοχής του Κιούμπρικ, ο οποίος δούλευε για χρόνια πάνω σε αυτή την ιδέα μαζί με τον συγγραφέα και σεναριογράφο Άρθουρ Κλαρκ. Σημείο αναφοράς ήταν το βιβλίο του τελευταίου με τίτλο The Sentinel (=Ο Φύλακας), το οποίο αναπροσαρμόστηκε από τον συγγραφέα και τελικά ξεπεράστηκε από τον σκηνοθέτη (όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο).

Κατά την διάρκεια της Jupiter Mission μας συστήνεται ο πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας της ταινίας, που δεν είναι άλλος από τον υπερυπολογιστή HAL9000 (μία σύνθεση των λέξεων Heuristic and ALgorithmic - δύο βασικών τεχνικών του Problem Solving για όσους ασχολούνται με την επιστήμη των υπολογιστών [3]). Ο HAL είναι ο μόνος που ξέρει τον πραγματικό σκοπό της αποστολής του πληρώματος, που είναι η εξερεύνηση του αποδέκτη του σήματος του σεληνιακού μονόλιθου, προφανώς γιατί είναι το πιο έμπιστο και ικανό μέλος του πληρώματος. Για την ακρίβεια, είναι αλάνθαστος. Ο HAL είναι το απώτερο δημιούργημα του ανθρώπου. Μήπως λοιπόν αυτός είναι και το επόμενο εξελικτικό βήμα; Θυμάμαι εδώ χαρακτηριστικά ένα καθηγητή μου στο 1ο έτος στο πανεπιστήμιο που επέμενε ότι οι υπολογιστές πρέπει, συνειδητά, να αποτελέσουν το επόμενο στάδιο της εξέλιξής μας! (καταπληκτικός καθηγητής, αν ήταν έτσι όλες οι διδασκαλίες στο ελληνικό πανεπιστήμιο κανείς δεν θα έφευγε έξω.) Σε αυτό το μέρος της ταινίας ο άνθρωπος θα αναμετρηθεί με το τελειότερο των δημιουργημάτων του, για να μάθουμε ποιος θα γίνει κοινωνός του καινούργιου κόσμου.

Η εξέλιξη είναι γνωστή, αλλά από την τρίτη εμφάνιση του μονολίθου στην αρχή του τελυταίου μέρους (Jupiter and Beyond the Infinite) ως την τέταρτη και τελευταία προς το κλείσιμο της ταινίας ο Κιούμπρικ δραματουργεί σε ύψιστα επίπεδα, έχοντας στα κάδρα του το βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος έχει νικήσει τα δημιουργήματά του, αλλά κατέληξε μόνος και ανυπεράσπιστος μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκλησή του. Μέσα στην αναγεννησιακή κάμαρα που του έχουν ετοιμάσει οι άγνωστοι κατασκευαστές των μονολίθων, ο άνθρωπος θα εξεταστεί για χρόνια και θα κριθεί για την μελλοντική του πορεία. Τελικά, ο θάνατος θα μετασχηματίσει την ανθρωπότητα (διότι τα κατάφερε ή διότι το επέλεξαν κάποιοι πάνω από αυτήν είναι απόφαση που πρέπει να λάβει ο θεατής) σε έμβρυο, σε ένα starchild, κάτοικο των άστρων και πολίτη του Σύμπαντος. Η μουσική του Ζαρατούστρα θα ακουστεί για τελευταία φορά και η Οδύσσεια θα μας αφήσει με το συναισθήμα του απόλυτου δέους, την παγωνία της επόμενης μέρας και φυσικά, το βλέμμα ενός μωρού. (Δεν νομίζω να έχει γυριστεί πιο νιτσεϊκή ταινία ποτέ.)

Ο διαστημικός Οδυσσέας του Κιούμπρικ περιπλανιέται στον θαυμαστό κόσμο που τον περιβάλλει, δίνοντας μάχη με τα δημιουργήματά του για να εξασφαλίσει την ίδια την ύπαρξή του. Ως ελεύθερο ον, αντιμετωπίζει τη μοναξιά του με φόβο αλλά και θάρρος, πορευόμενος δίχως θεό στο άγνωστο του Σύμπαντος (αυτό ακριβώς το σημείο ατόφιου νιτσεϊκού στοχασμού ήταν που ενόχλησε τους συντηρητικούς θεατές πίσω στο 1968 -αλλά και σήμερα- που αντελήφθησαν γρήγορα τον κίνδυνο), διεκδικώντας θέση στο Νέο Κόσμο. Ξέρει πως για να τα καταφέρει θα πρέπει να εγκαταλείψει τα σημερινά όρια και σχήματά του, να ξαναγεννηθεί για άλλη μία φορά. Η ανθρωπότητα που οραματίστηκε ο Κιούμπρικ δεν θα διστάξει: θα παραδοθεί στο αύριο αγνή σαν παιδί.

Η 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος δεν είναι ταινία μυστηρίου. Παρουσιάζει έναν φιλοσοφικό στοχασμό και θέτει εμφατικά ένα αγωνιώδες ερώτημα για τη μοίρα του ανθρώπου: What is the next step? Where do we go from here? (το είπα και ελληνιστί!) 41 χρόνια μετά, όχι μόνο κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει, δεν τόλμησε καν να το επαναλάβει.


Ενδιαφέρουσες Ιστοσελίδες:

Σημειώσεις:
  1. Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή ότι ο Κιούμπρικ που ξέραμε δεν ήταν ο Κιούμπρικ, αλλά ο θεός που πίστεψε πως ήταν ο Κιούμπρικ.
  2. Δες π.χ. τις 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών σύμφωνα με τους κριτικούς του Light & Sound.
  3. Replace each letter with the next letter in the alphabet and it becomes IBM.
/* ευελπιστώ μελλοντικά σ' αυτα τα posts να γίνονται διορθώσεις ή/και προσθήκες */

23 Μαΐου 2009

harold melvin and the blue notes | everybody's talkin

με αφορμή τη διασκευή του bill withers στο everybody's talkin του fred neil, θυμήθηκα την αγαπημένη μου εκτέλεση από τον harold melvin και τους blue notes. και βέβαια προσέξτε τι μπάσιμο κάνει ο θεός teddy pendergrass εκεί που λέει people stopping staring. έπος...

Everybody's talking at me.
I don't hear a word they're saying,
Only the echoes of my mind.
People stopping staring,
I can't see their faces,
Only the shadows of their eyes.

I'm going where the sun keeps shining
Thru' the pouring rain,
Going where the weather suits my clothes,
Backing off of the North East wind,
Sailing on summer breeze
And skipping over the ocean like a stone.

I'm going where the sun keeps shining
Thru' the pouring rain,
Going where the weather suits my clothes,
Backing off of the North East wind,
Sailing on summer breeze
And skipping over the ocean like a stone

this is the sound





























  • this is the sound, θυμάστε αυτές τις απίστευτες σκηνές με τον ρος να παίζει keyboards;
  • κάτι τέτοιες μαλακίες έκανε χθες ο madlib, όπως εύστοχα σχολίασε η κατερίνα.
  • δε θυμάμαι να έχω ξαναφύγει στη μέση συναυλίας.
  • ο κύριος madlib χθές θεώρησε ενδιαφέρον να παίξει με τα κουμπάκια της κονσόλας και με τα βινύλια.
  • ίσως έψαχνε κάποια λούπα για το επόμενο άλμπουμ του.
  • ή ίσως απλά να τον πείραξε η τεράστια ποσότητα μπάφου που καταναλώθηκε χθές στο gagarin.
  • πότε είπαμε θα απαγορευθεί το κάπνισμα;
  • ότι και να σκεφτόταν πάντως, αυτά τα κάνεις μόνος σου στο studio κύριε, αυτοί που είναι από κάτω πλήρωσαν για να σε δούν.
  • όταν δε άρχισε το mcing δεν ακουγόταν τίποτα, απαράδεκτος ήχος.
  • είμαι απογοητευμένος, η πλήρης αποκαθήλωση.
  • και είχε ξεκινήσει σούπερ η βραδιά γαμώτο.
  • τρελό ρισπέκτ στα παλικάρια που άνοιξαν, για την απίστευτη συλλογή με βινύλια και για τις αναμηστικές φωτογραφίες που έβγαζαν στη σκηνή!
  • δεν ανοίγεις κάθε μέρα τον madlib.
  • στη συνέχεια οι loot dj's έδωσαν ρέστα.
  • απίστευτα skills, δύο άτομα να scratchάρουν, και ο τρίτος της παρέας να παίζει με τα κουμπάκια πάνω σε ένα beat.
  • φοβερή εμπειρία να βλέπεις αυτά τα άτομα στη σκηνή.
  • τη σκυτάλη πήρε ο egon (φωτό), general manager της stones throw που μας έδωσε να καταλάβουμε τι σημαίνει digging. έπαιξε ελληνικά 70s ψυχεδελικά άλμπουμ που ανακάλυψε στις βόλτες του στα δισκάδικα, όπως είπε!!
  • τώρα πότε πρόλαβε να τα bootlegάρει..
  • ο egon έκλεψε τις καρδιές των κοριτσιών με το άψογο στύλ του, τις χορευτικές φιγούρες και το show που παρουσίασε.
  • το σετ του j rocc είχε ενδιαφέρον, μια σειρά από γνωστά και άγνωστα τραγούδια μιξαρισμένα με ωραίο τρόπο που δε σε άφηνε ακίνητο.
  • μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε να κάνουμε με μία ιδανική βραδιά, ώσπου βγήκε ο κύριος madlib και μας γάμησε το βράδυ.
  • θα μπορούσα να είχα πάερι ariel pink γαμώτι.
  • συνολικά, αν τελικά καταφέρω να ξεπεράσω το σοκ και μπορέσω να ξανακούσω παραγωγή του madlib, καταλήγω στο ότι ήταν μία υπέροχη νύχτα.
  • και θα κάνω μεγάλες προσπάθειες να ξεχάσω το χθεσινό φιάσκο, γιατί για τον madlib μιλάμε διάολε!

Καλά Χριστούγεννα! (Χριστούγεννα των Οριζόντων)


Ε, ρε τι σου κάνει το ίντερνετ! Ξεκίνησα να ψάχνω κάτι για τον καινούργιο, άσχημο δίσκο του Μικρούτσικου σε ποίηση Καβάφη (έλεος δηλαδή) και κοίτα που έπεσα: στο (άσχημο) remake (Γραμμές των Οριζόντων) ενός μυθικού δίσκου (Σταυρός του Νότου). Καλά θα μου πεις, δεν είχε τους εφτά νάνους και τον Λύχνο του Αλαδδίνου; (πιο πολύ χάρηκα την επιπλέον στροφή στην Πικρία) Για κοίτα πάντως τι παραγωγές έκανε η ελληνική τηλεόραση 18 χρόνια πριν...

22 Μαΐου 2009

A book, a movie and an old record (20/52)

Τζίμης Πανούσης
Μικροαστική Καταστροφή
Ποιήματα και Ψηφιακές Ζωγραφιές
OPERA
2005













Παρόλο που η επιστήμη σηκώνει τα χέρια, ο ποιητής είναι σίγουρος ότι το ρίγος που αισθάνονται πολλοί κατά την έπαρση και την υποστολή της σημαίας είναι η αιτία του καρκίνου. /// Ο Δούρειος Ίππος δεν είχε τίποτα μέσα. Δεν υπήρξε καν Δούρειος Ίππος. Ενώ η κόκα-κόλα υπάρχει εδώ μπροστά μου στο μπουκάλι και την απολαμβάνω γουλιά γουλιά. /// Όταν με σταμάτησε κοντά, στην Ομόνοια και με ρώτησε η δημοσιογράφος να πω τη γνώμη μου για την αντισύλληψη και τον οικογενειακό προγραμματισμό, χαμογέλασα αμήχανα. Δεν μπορούσα, βέβαια, να πω απ' την τηλεόραση ότι τη βρίσκουμε και οι δύο να σε χύνω στη μούρη. /// Γύφτοι δημοκράτες, αν δεν υπήρχαν οι βασιλείς, ο Βασιλικός Κήπος θα είχε γίνει πολυκατοικίες. /// Να μη τις λες τις στροφές όσο κι αν επιμένουν οι πέστροφες. /// ολόκληρος ο πρόλογος του βιβλίου /// Οι παρλάτες του Πανούση είναι γνωστές από τις ζωντανές του παραστάσεις και κυρίως από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές (αλήθεια, τι έπαθε αυτή την εβδομάδα και εξαφανίστηκε;), ωστόσο πολλά από τα αντισυνθήματά έχουν καταγραφεί και στα βιβλία του. Το αποτέλεσμα ξενίζει λίγο, όχι τόσο γιατί τα έχεις ξανακούσει, αλλά κυρίως γιατί ακριβώς σου αρέσει να τα ακούς. Ο Τζιπάκος έχει εκπληκτικό λόγο και τονίζει ακριβώς τις λέξεις εκείνες που θέλεις να προσέξεις, μετατρέποντας στιχάκια πέντε σειρών σε ολοκληρωμένη ανάλυση. Προτείνω live DVD και καθημερινή ακρόαση στους 99,5 κάθε μέρα 12:00-12:30 σαν αντιβίωση. Φιδάκια.



Clark Gregg
Choke
Μαύρη Κωμωδία
2008














Το Choke βασίστηκε στο ομώνυμο τέταρτο βιβλίο του Chuck Palahniuk -ή, με άλλα λόγια, του ανθρώπου που έγραψε το Fight Club. Θα βρείτε ομοιότητες ανάμεσα στα δύο, αλλά τεράστια απόσταση στο τελικό αποτέλεσμα, κάτι που χρεώνεται σε μέγαλο βαθμό στο γεγονός ότι το Choke είναι το πρώτο και μέχρι στιγμής τελευταίο σκηνοθέτικό βήμα του ηθοποιού κατά τ' άλλα Clark Gregg. Ο κεντρικός ήρωας είναι sex maniac και πηγαίνει σε κέντρο απεξάρτησης από το σεξ (πού σκατά υπάρχουν τέτοια κέντρα;), ενώ για να πληρώνει τη νοσηλεία της ηλικιωμένης (και σαλεμένης) μητέρας του δουλεύει σε ένα ράντζο ιστορικών αναπαραστάσεων(;) παρέα με τον κολλητό του, εξίσου μανιακού εραστή. Όταν η υγεία της χειροτερεύει, μία γιατρός από την κλινική (που υποδύεται η Kelly Macdonald, η οποία αν θυμάστε ήταν εκείνο το κοριτσάκι στο Trainspotting -τότε στον πρώτο της ρόλο σε ταινία) του προτείνει να κάνουν σεξ για να μείνει έγκυος και να πάρουν κύτταρα από το νεογέννητο με το DND του και να τα χρησιμοποιήσουν για να σώσουν τη γιαγιά του... Το υλικό υπάρχει και πιστεύω πως το βιβλίο θα είναι καλογραμμένο, ωστόσο η ταινία δεν γίνεται ποτέ ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, οπότε καταλαβαίνετε τι έχετε να κάνετε...




Opeth
Damnation
Progressive Rock
2003














Είχα ξαναγράψει γι' αυτό τον δίσκο πρίν από 2 χρόνια και κάτι μέρες... Στον Damnation οι Opeth περνούν από το Progressive Metal στο Progressive Rock και ξαφνιάζουν τους οπαδούς τους, κερδίζουν όμως τις εντυπώσεις. Τα 8 τραγούδια του ακούγονται μελωδικά και σχεδόν στοιχειωμένα. Πονάει αυτός ο δίσκος και αυτό δεν συγχωρείται εύκολα απ' όλα τα ακροατήρια. Γι έναν περίεργο λόγο έχω τον έχω συνδέσει με την δισκάρα The Night των Morphine (κολλητός μου, με κλασική παιδεία και 1200 cd με metal σπίτι του, επιμένει πως είναι από τους καλύτερους δίσκους που έχει ακούσει στη ζωή του), το The Sky Moves Sideways των Porcupine Tree και το Perfect Element I των Pain of Salvation. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί.