οσε

• ζημιές που φθάνουν τα 2,2 εκατ. ευρώ την ημέρα (wtf?) και τον φέρνουν στην πρώτη θέση του καταλόγου με τις πιο ζημιογόνους ΔΕΚΟ της Ε.Ε.
• Κάπως έτσι κάθε έλληνας πολίτης φορτώνεται με 900 ευρώ το χρόνο για λογαριασμό του ΟΣΕ
• η μέση ελληνική οικογένεια οφείλει να καταβάλει 3.000 ευρώ τον χρόνο για να ξελασπώσει ο οργανισμός.

[via]

George Carlin (1937-2008)

Αν κάποιος δεν τον ξέρει, ας τον ανακαλύψει ά.μ.ε.σ.α.

2 από τα λάθη του lost

Και η έκτη χρονιά ξεκίνησε βαρετά και παραπλανητικά. Όλα δείχνουν πως σε όλο τον κύκλο τα δύο στρατόπεδα θα συγκεντρώνουν δυνάμεις και στο φινάλε θα γίνει χαλασμός. Τα τελευταία 3-4 επεισόδια δηλαδή φέτος θα σπάσουν κάθε ρεκόρ σε τηλεθέαση, ακροαματικότητα, torrent downloads και twitterίσματα παγκοσμίως. Αλλά...

Αλλά, αλλά, αλλά. Ας κάνουμε λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου στην αγαπημένη μας σειρά: το τελευταίο επεισόδιο επιβεβαίωσε και υπενθύμισε 2 (από τις πολλές, ενδεχομένως) αδυναμίες του Lost. Τα λέει μια χαρά ο φίλτατος Patrick που τον διαβάζω χρόνια:

Let me start off with the alt-verse story, which once again doesn't work for me. Based on the three off island stories, which notably echo season one in their character focus, the alt-verse seems to be running a scenario in which all the characters get a happy ending, overcome the issues that plagued them in their original flashbacks and find happiness. In fact, you could connect these season six stories to the first three years' flashbacks and make a nice little story about people who have a lot of troubles and then resolve those issues and find some happiness.

The problem is the existence of the flashbacks in the first place was the series' greatest flaw, and revisiting that structure, and those issues, is an equally disastrous decision. The problem with the flashbacks previously was that they did not work as character development, they were pop psychology attempts to explain behavior that either commented on the on island action in a clumsy, overly obvious way or felt totally disconnected from the on island action and just took up ten minutes of screentime that could be better spent.

WTF should I care για τα flashbacks και τις παράλληλες ιστορίες όταν καίγομαι να μάθω τι γίνεται στι νησί;;; Αυτή είναι η μεγαλύτερη πατάτα της σειράς που δεν λειτούργησε σχεδόν ποτέ ικανοποιητικά. Απλά γέμιζε (κι αλίμονο, γεμίζει ακόμη!) τον τηλεοπτικό χρόνο (και μαζί μ' αυτόν δυστυχώς και τον δικό μας). Δεν θέλω να βλέπω 223 περιστατικά από τις πιθανές ζωές των χαρακτήρων (που έτσι κι αλλιώς δεν μου λένε κάτι το διαφορετικό γι' αυτούς), θέλω να προχωράει το άτιμο το storytelling.

Η δεύτερη φούσκα που είχε το τελευταίο επεισόδιο (αλλά και γενικότερα οι τελευταίοι κύκλοι) δεν είναι άλλη από την σχέση Clair - Kate - Aaron. We don't give a fuck about Clair and Aaron! Δεν μας νοιάζει λέμε. Αδιάφοροι χαρακτήρες (ειδικά αυτός της Clair καθόλου ανεπτυγμένος), ασθενέστατοι δεσμοί, μετά βίας τους θυμόμαστε τον περισσότερο καιρό, κυρίως γιατί έχουμε την υποψία πως θα παίξουν κάποιο ρόλο μετά από 17 σεζόν. Και πάνω απ' όλα: κανείς μα κανείς δεν κατάλαβε τη κόλλημα έχει πάθει η Kate με την Clair και πήρε δικό της τον μικρό, γύρισε να την βρει κτλ. κτλ. Τπτ. Εννοώ κενό, blank. Ούτε τηλεθεάτρια απογευματινών σειρών του Mega δεν μπορεί να καταλάβει γιατί έχει κολλήσει μαζί της.

Άντε να πάρει μπροστά ο Jack να συγκρουστεί με τον Fake Locke / Nemesis / Man in Black / Smoke Monster να φθαριστηθούμε λίγο μετά από τόσες σεζόν ξηρασίας.

ππκ

είπε και ελάλησε ο Mr. Arcadin:

Πώς θα ήταν η celebrity φιλανθρωπία αν οι Popstars δεν τραγουδούσαν ξενέρωτα τραγούδια σαν το We Are the World, αλλά καβλερούς ύμνους που σε χτυπάνε στο μεδούλι, σαν το I put a spell on you? Ο (θεός) Σέιν Μακ Γκόουαν (των Pogues) σκέφτηκε να δώσει την απάντηση, συγκεντρώνοντας έναν υπέροχο θίασο ποικιλιών (και μερικούς μαλάκες, αλλά ποτέ δεν γλιτώνεις από αυτό) για να τραγουδήσουν για την Αϊτή:

ενώ λίγο νωρίτερα ο κ. Homo Ludens ομολογούσε:

Ο DJ είχε μια εμμονή με το ελληνικό Rn'B (ναι, κι εγώ χθες συνειδητοποίησα ότι υπάρχει κάτι τέτοιο). Αλλά έκανε δύο αλλαγές που με σκλάβωσαν. Τη μία έβαλε Bon Jovi, μόλις μπήκα. Την άλλη White Stripes. Μετά τον Τζακ και τη Μεγκ αποφάσισα να φύγω. Τα είχα ακούσει όλα. Αποχώρησα έχοντας υποστεί ανεπανάληπτο πολιτισμικό σοκ. Τι ήταν αυτό που με εξέπληξε περισσότερο; Το πόσο άσχημα είναι τα επόμενα top models; Ή το πού διασκεδάζει η νεολαία μας; Απόψε, για να εξιλεωθώ, αυτομαστιγώνομαι ακούγοντας όλη μέρα Joanna Newsom. Σκέφτομαι να μπω και στο myspace των Phoenix Catscratch. Και ψάχνω για κανα πάρτυ σε καμμια ουκρανική, πολωνέζικη ή μολδαβική ντίσκο.

ππκ στα καλύτερά του

αμαν ελιεν

αμαν ελιεν, αμαν νινγκλισμαν ιν ωιου γιορκ. οοοουυυυυυ [via]

11 ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

1. Όλη η τέχνη είναι ένα ψέμα. Το πίστευα χρόνια (αλλά όχι ανέκαθεν), και όταν διάβασα πως συμφωνούσε ο μεγαλύτερος υπηρέτης της τον εικοστό αιώνα, βεβαιώθηκα.

2. Η γνώση δεν έκανε ποτέ κανέναν καλύτερο. Ούτε η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα ζούσαμε σ' έναν παράδεισο από τον τέταρτο αιώνα προ χριστού. Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως είναι καλύτεροι από τους άλλους γιατί ακούν καλή μουσική ή διαβάζουν σπουδαία βιβλία αξίζουν την περιφρόνησή μας.

3. Η μουσική δεν είναι μία, όπως εξάλλου και τίποτε άλλο.

4. Αντικειμενική κριτική δεν υπάρχει και ούτε θα πρέπει να υπάρχει, αλλά υπάρχει αντικειμενικότητα στην τέχνη και το μεγαλείο δεν πρέπει να αμφισβητείται αφελώς. Η μεγαλύτερη συμφορά μετά τις αυθεντίες είναι ο θρίαμβος της υποκειμενικότητας.

5. Χρειάζεται γνώση για να μιλήσεις για κάτι και πραγματικά πολύς χρόνος. Το ένστικτο είναι υπερεκτιμημένο. Το "εμένα μ' αρέσει - δε μ' αρέσει" είναι σαν να μην υπάρχει. Aπαρίθμησε τα θετικά στοιχεία και πείσε για την αισθητική αξία που διαφοροποιεί το σπουδαίο από το μέτριο.

6. Αλίμονο στα δήθεν και στις διάφορες φυλές. Οι ίντι, οι εναλλακτικοί, οι λαϊκοί και οι σοβαροί και όλοι οι γνωστοί. Ανάθεμα στο ροκ, στο ντάμπστεπ, στο δόγμα 95 και τον ιταλικό νεοραλισμό. Ειλικρίνεια και πρωτοτυπία υπάρχει παντού.

8. Φλυαρούμε στο ίντερνετ καθημερινά γιατί είναι ο τρόπος έκφρασης της εποχής μας, αλλά όπως και κάθε άλλος τρόπος έκφρασης είναι ατελής και ακρωτηριασμένος και απλά αυξάνει τη μοναξιά μας.

9. Για τις χαμένες συναυλίες τα είπαμε νωρίτερα.

10. Δεν πιστεύω στις αναμνήσεις, θέλω να θυμάμαι τα πράγματα σαν τον ντέιβιντ λιντς, με τον δικό μου τρόπο, όχι όπως πραγματικά συνέβησαν. Δεν μου αρέσουν οι φωτογραφίες, γιατί είναι οριστικές και χρήσιμες μόνο σε όσους δεν μπορούν να θυμηθούν πραγματικά, δηλαδή ενεργά.

11. Τα πάντα παίζονται πια σε προσωπικό επίπεδο και το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον είναι ο χρόνος.



*έντεκα σκόρπιες σκέψεις από παλαιότερα ποστς

shearwater | castaways

τους shearwater δημιούργησαν ο τραγουδιστής και ο κιθαρίστας των okkervil river (μαζί με κάποιους ακόμα άγνωστους :ρ) για να δώσουν διέξοδο στις φολκ μουσικές τους δημιουργίες. από το 2001 έχουν κυκλοφορήσει έξι δίσκους με πιο πρόσφατο το φετινό golden archipelago στη matador. εδώ υπάρχει το castaways, ένα εκπληκτικό τραγούδι που από χθες που το ξανάκουσα με έχει αρρωστήσει. τα φωνητικά του will φλερτάρουν με τη γραφικότητα ενός μελό/επικού soft rock τραγουδιού, αλλά τελικώς όλα βαίνουν καλώς και το castaways μπορώ να το βάλω κάτω από το indie rock anthems 2010 directory. highly recommended!

Richard Hawley

Δεν ήμουν στο Fuzz προχθές. Από λάθος συνεννόηση βρέθηκα εκτός χρόνου και είπα να μην το ζορίσω περισσότερο. Διάβαζα χθες τα σχόλια σε άλλα blogs για τις δύο εμφανίσεις του στη χώρα μας και, ακούγοντας τρεις φορές απανωτά όλο το Coles Corner, κατέληξα στο πικρό συμπέρασμα ότι οι συναυλίες τις οποίες δεν βλέπεις είναι σαν τις γυναίκες που 'χεις χάσει: αυτές, έτοιμες, έχουν προετοιμάσει το έδαφος και σε περιμένουν, αρκεί να κάνεις τη σωστή κίνηση, αλλά εσύ το σκέφτεσαι ακόμα, το αγνοείς, το φοβάσαι και εντέλει έρχεσαι πάντα αργά, όταν αυτές τα έχουν φτιάξει με τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς ή τον διευθυντή της επιχείρησης. Τελειώνει πάντα το ίδιο. Και μετά, όταν συναντιέστε τυχαία, κάνετε αυτές τις ανάλαφρες συζητήσεις -πού βρίσκεσαι; πώς τα περνας;- που στην ουσία σημαίνουν "βλάκα, σε περίμενα, όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι δικά σου, αλλά δεν το τόλμησες". Και 'συ γελάς, προσποιείσαι ότι δεν τρέχει τίποτα, το παίζεις άνετος και δεν ζητάς συγνώμη, γιατί ξέρεις πως θα φανείς δειλός για άλλη μία φορά, αφού ούτε καν αυτό δεν είπες την κατάλληλη στιγμή. Γάμησέ τα. Συγνώμη Richard...

Gil Scott-Heron - On Coming From A Broken Home

Οσο για τον ρατσιστικό χαρακτήρα της θανατικής ποινής, αποκαλύπτεται από τις επίσημες στατιστικές του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης: Από το σύνολο των 3.279 θανατοποινιτών που υπήρχαν τον Ιούλιο του 2009, το 44% είναι λευκοί και το 42% Αφροαμερικανοί, ενώ στο σύνολο του πληθυσμού τα ποσοστά τους είναι αντίστοιχα 75% και 12%.

Από το σύνολο των εκτελεσθέντων από το 1976, το 56% είναι λευκοί και το 35% Αφροαμερικανοί. Αλλά είναι αποκαλυπτικό ότι στο 77% των δικαστικών υποθέσεων που κατέληξαν στην επιβολή της θανατικής ποινής, το θύμα ήταν λευκός, παρότι μόνο στο 50% των φόνων της χώρας τα θύματα είναι λευκοί. Από τους δε 258 εκτελεσθέντες μετά το 1976 για διαφυλετικά εγκλήματα μόλις οι 15 ήταν λευκοί που είχαν σκοτώσει μαύρους, ενώ οι 243 ήταν Αφροαμερικανοί με θύματα λευκούς

brazil

by winton tostello

Για την Αριστερά...

hail to kode9

άλλη μία βραδιά χθές στο bios που με μπέρδεψε. ο kode9 ξεκίνησε με μέτριες μουσικές που συνεχώς βελτίωνε. πρός το τέλος του σετ του δε, νομίζω ότι κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. είχα την τύχη να βρίσκομαι μπροστά και μπορούσα να παρακολουθώ την τεχνική του η οποία με εντυπωσίασε. έπαιζε με cd και βινύλια και πραγματικά έκανε djing. φοβερές αλλαγές που αν δεν παρακολουθύσες τι έκανε δε μπορούσες να τις ακούσεις, το εντυπωσιακό ήταν οι κάμποσες φορές που πριν περάσει την αλλαγή άφηνε τα δύο κομμάτια να παίζουν ταυτόχρονα για ένα ακόμα και δύο λεπτά!!

στη συνέχεια ανέβηκε το 21χρονο κτηνάκι joker. όλη τη δουλειά έκανε το ibook του, ενώ ο ίδιος σκράτσαρε δύο βινύλια, έπαιζε με τους διακόπτες στην κονσόλα και μιλούσε στο μικρόφωνο. οι μουσικές του ήταν κατά γενική ομολογία καλύτερες από του kode9, αλλά το ερώτημα που με βασάνιζε χθες όλο το βράδυ και που εξαιτίας του δεν απόλαυσα το σετ του είναι: τι μετράει τελικά; η μουσική που ακούς κάθε φορά ή και το performance? αν η απάντηση έιναι το πρώτο, γιατί να πάω στο bios να πληρώσω κάμποσα λεφτά και να μην κατεβάσω ένα mix από το fact;

το συμπέρασμα είναι ότι γέρασα και ότι θα πρέπει να συνηθίσω γρήγορα τις εμφανίσεις σαν αυτές του joker, του rustie κτλ. χθές ήταν μια καλή βραδιά πάντως.

Maraveyas Ilegal - Welcome to Greece (2009)

Επιτέλους, ένας χαρούμενος ελληνικός δίσκος! Ένα νεανικό μουσικό πανηγύρι, περισσότερο μεσογειακό και λιγότερο βαλκανικό, ο δεύτερος δίσκος των Maraveyas Ilegal σε κερδίζει με τη δυναμική (και την ειλικρίνειά) του. Η αλήθεια είναι ότι το Ilegal του 2007 δεν με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα (το Πού να βρω μια να σου μοιάζει είχα συγκρατήσει μόνο), αλλά σ' αυτό τον δίσκο υπάρχει βελτίωση σε όλους τους τομείς και κυρίως στην αυτοπεποίθηση που κρύβουν τα κομμάτια του. Μαθαίνω ότι στο ενδιάμεσο έχουν δοθεί πολλές επιτυχημένες συναυλίες και έχει φτιαχτεί ένα σημαντικό word of mouth - κάτι που επιβεβαιώνεται και εξηγεί ταυτόχρονα την επιτυχία του Welcome to Greece. Όχι πως δεν έχει τις αδυναμίες του ή δεν παραδίδεται σε διάφορες ευκολίες - κάποιες εξ αυτών μάλιστα ενοχλητικές. Αλλά η σύνθεση λειτουργεί και, με λίγα λόγια, περνάς ευχάριστα. Αν προσέξει τους στίχους και κάνει περισσότερο πικρό το χιούμορ του, έχουμε να δούμε σημαντικά πράγματα στη συνέχεια.

3/5

Αγαπημένα: Όργιο στο Υπόγειο, Κυριακή Εκδρομή!, Gypsy Powah

captain djibril

ωραία ξεκινά το σαββατοκύριακο.. ο τραγικός παναθηναϊκός κερδίζει με 3-2 τη roma και κάνει κάπως ενδιαφέρων τον επαναληπτικό. αν κοιμηθεί ο θεός στο ολύμπικο κάτι μπορεί να γίνει..

στα δικά μας, για αύριο δύο είναι τα ενδιαφέροντα event. joker με kode9 στο bios και fennesz στο hertz festival. για το σάββατο άλλες δύο ενδιαφέρουσες συναυλίες, richard hawley στο fuzz και herbalizer στο κύτταρο. αν μη τι άλλο κάμποσες οι επιλογές..

Μιχάλης Σιγανίδης & οι Φίλοι του Μίλτου Σαχτούρη - Οι άλλοι Live (2009)

Δεν υπάρχει μουσική δικαιοσύνη. Εάν υπήρχε, ο Μιχάλης Σιγανίδης θα έπαιζε κάθε καλοκαίρι στο Ηρώδειο και οι δίσκοι του θα γέμιζαν τα torrentsites όλου του κόσμου. Αυτός εδώ δεν υπάρχει ούτε σε rapidshare. Μέχρι και στο μουσικό τμήμα της Πολιτείας δεν το βρήκα (είχαν εξαντληθεί τα λίγα κομμάτια). Αναγκάστηκα να το ψάξω στο μετρόπολις (αυτό ήταν σαν χρονομηχανή, θυμήθηκα πόσο μαγικό φάνταζε αυτό το μέρος στα μάτια μας στα μέσα της δεκαετίας του 90 όταν ανεβαίναμε Αθήνα για να περάσουμε μια βόλτα από τους ορόφους του, επαρχία γαρ). Μην περιμένετε να σας εξηγήσω ποιος είναι ο Σιγανίδης ή τι μουσική παίζει (δεν ξέρω). Πώς να μιλήσεις για κάποιον που μετατρέπει εκρηκτικά ποιήματα του Σαχτούρη σε σουρεαλιστικά ταξίδια με κοντραμπάσο, σαξόφωνο, απαγγελίες, ανάγνωση αγγελιών και samples Aphex Twin, Michael Kamen, Οδυσσέα Ελύτη, αγρύπνιας στην Ι.Μ. Ξενοφώντος; Δεν είναι μουσική για τις φυλές του ίντερνετ αυτή (πώς το λέει εκείνο το τσιτάτο ο Τζίμης-φεισμπουκάκια, στα κλουβιά σας). Δεν ξέρω καν για ποιον είναι. Είναι για τους 3000 οι οποίοι αγαπούν την ποίηση όπως έλεγε ο Σαχτούρης; Είναι για τους ακόμη λιγότερους που τους αρέσει η αυτοσχεδιαστική ελληνική τζαζ; Δεν μπορώ να δεχτώ πάντως ότι είναι "ελιτίστικη" μουσική (η ευκολότερη των δικαιολογιών). Οι Ανάσες των Λύκων ήταν ελιτίστικος δίσκος; Η Μυθολογία του Χατζιδάκι που πούλησε κάτω από χίλια αντίτυπα μετά το όσκαρ για τα Παιδιά του Πειραιά; Απάντηση: "Αν δεν υπήρχε ο θεριστής, θα 'μουνα παραθεριστής." Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη, ποτέ δεν μπορούσε.

5/5

Αγαπημένα (της στιγμής): Δεν Είναι ο Οιδίποδας, Σερσέ Λα Μαμ, Και Μόνο Που Με Κοιτάς Λειώνω, Το Πρωί και το Βράδυ

Παρουσίαση του CD

Οι 5 προηγούμενοι δίσκοι του

Μια καρασπάνια συνέντευξή του στο aRte poVerA

MiC review

διαφωνώ

the radio dept | heaven's on fire

download!

last night a DJ saved my life: the history of the Disc Jockey

οι bill brewster και frank broughton είναι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με την dance κουλτούρα. ο πρώτος μάλιστα τρέχει το δικό του label και ενίοτε κάνει το dj. ως εκ τούτων και χωρίς να το ψάξω και πολύ, τους θεωρώ μάλλον έγκυρες υπογραφές για ένα βιβλίο σαν αυτό.

στο βιβλίο παρουσιάζεται η ιστορία της χορευτικής μουσικής με επίκεντρο πάντοτε τον dj. ξεκινάει από πολύ παλιά, από τους ανθρώπους που πειραματίζονταν με το broadcasting, πριν ακόμα δημιουργηθεί το ραδιόφωνο και φτάνει -η ανανεωμένη έκδοση του 2006, η πρώτη κυκλοφόρησε το 1999- στην εποχή της ψηφιακής διάθεσης της μουσικής.

τα κεφάλαια/ είδη μουσικής που αναλύει είναι τα κάτωθι: northern soul, reggae, disco roots, disco, hi energy, hip hop roots, hip hop, us garage, house, techno, balearic, acid house, uk sounds. η ανάλυση γίνεται -ορθώς- λαμβάνοντας υπόψη το μέρος και τις κοινωνικές συνθήκες που κάθε ιδίωμα ξεκίνησε, ζητούμενο έτσι και αλλιώς στα μουσικά βιβλία. δε φτάνει η παράθεση ονομάτων και η περιγραφή των ήχων, σημασία έχει ο αναγνώστης να μαθαίνει ποιές ήταν οι αιτίες για τη δημιουργία κάθε μουσικής, ή καλύτερα ποιες συνθήκες ευνόησαν τη γέννησή τους. προσωπικά, τώρα πια βλέπω τη disco με άλλο μάτι, παρόλο που σαν άκουσμα -προφανώς- εξακολουθεί να με κουράζει.

στα πλαίσια της έρευνας οι συγγραφείς μίλησαν με dj και παραγωγούς, ενδεικτικά αναφέρω τους dj shadow, sasha, tiesto, frankie knuckles και κυριολεκτικά δεκάδες άλλους. καταλαβαίνετε ότι αυτό έχει μεγάλη σημασία, είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον να διαβάζεις για παράδειγμα τις απόψεις των bellevile 3 για την ανάπτυξη του detroit techno.

το μειονέκτημα του βιβλίου, αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο, είναι το μέγεθός του. οι 552 σελίδες της ανανεωμένης έκδοσης είναι πραγματικά πολλές. πάντως, εάν κάποιος  θέλει να το αγοράσει, πρέπει οπωσδήποτε να πάρει τη δεύτερη έκδοση καθώς τα κεφάλαια acid house, uk sounds, hi energy και balearic δεν υπάρχουν στην πρώτη.

σαν τελευταία σημείωση να αναφέρω ότι μέσα από το βιβλίο γίνεται ακόμα μια φορά σαφές το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η μαύρη μουσική στη διαμόρφωση της ποπ κουλτούρας. είτε λέγεται soul, είτε disco, είτε techno (και αυτή μαύρη μουσική ήταν). δεν είναι τυχαίο ότι το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμούν βινύλια των curtis mayfield, sly stone, james brown!

brazil

κάτι μέρες σαν τη σημερινή ξεχνάω τον πόνο στη μέση, την ταλαιπωρία και τον παρατεταμένο εγκλεισμό στο σπίτι. με τέτοιο ήλιο, τις δύο συλλογές της soul jazz για τη βραζιλία (αυτή και αυτή) και το δωράκι της ημέρας, madlib με μουσικές από την χώρα. ήλιος και μουσική, ευτυχία. ποιός νοιάζεται για δουλειά..

ps. και με antonio carlos jobim.

Ο ορισμός του guilty pleasure!

Θα πέσει τρελό κράξιμο εδώ, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να αντισταθώ σ' αυτόν το δίσκο που μόλις επανακυκλοφόρησε με πρόσθετο υλικό. Απλά δεν μπορώ, δεν ξέρω, έχει κάτι το απίστευτα οικείο και μελαγχολικό, αδιαφορώ για 125 γκράμι που πήρε, τα εκατομμύρια που πούλησε, έχει κάτι...

υγ: το γεγονός πως τον έχω χορέψει σε παραλία καταχείμωνο ίσως έχει κάτι να κάνει μ' αυτό. όπως και η κυρία στο παράθυρο του τελευταίου βίντεο.

Μεταξύ κατεργαρέων...

Αν μας φοβόντουσαν περισσότερο, δεν θα έλεγαν τόσες αλήθειες. Η ακατάσχετη ειλικρίνειά τους για την εικοσαετία της ωμής ιδεολογικής εξαπάτησης είναι διαρκής υπενθύμιση της αδυναμίας μας να τους φοβίσουμε πραγματικά.

[through the loophole] ε.ξ.α.ι.ρ.ε.τ.ι.κ.ό.ς.

my boo

Τι αφορούν αυτές οι «διορθώσεις»;

Με τον Gonjasufi στο προσκήνιο φαίνεται πως τα πράγματα πήραν το δρόμο τους για τα καλά: η σύγχρονη μουσική αποδεικνύει πως έχει τα μέσα να παρέμβει διορθωτικά στο ίδιο της το παρελθόν, μεταστρέφοντας τα νοήματα για δικό της λογαρισμό. Αυτό που ξεκίνησε με τα πρώτα sampler στη δεκαετία του '80 ως οικειοποίηση μερικών δευτερολέπτων, μοιάζει να ολοκληρώνεται σήμερα στο έργο των Madlib, The Caretaker, Focus Group, Panda Bear κ.α, όπου εκτεταμένα αποσπάσματα της πρόσφατης συλλογικής μνήμης παρουσιάζονται διορθωμένα ελαφρά και σε βάθος.

[...]

Οι διορθωτικές κινήσεις πάνω στη μουσική του παρελθόντος με σοκάρουν όλο και περισσότερο. Ο Gonjasufi είναι μια τέτοια περίπτωση μουσικού, που μετατοπίζει δραστικά την κουλτούρα του παρελθόντος προς μια νέα κατεύθυνση: αυτό που στα χρόνια του '60 ήταν επιφανειακό new age γίνεται συνειδητή μελέτη του μυστικισμού.

[...]

Η μουσική κουλτούρα μοιάζει να οικειοποιείται αυτό το σύγχρονο δυναμικό όσο καμία άλλη μορφή τέχνης στις μέρες μας. Όλα αυτά είναι, βέβαια, αμφίβολα πράγματα... πάντως όλα ξεκινάνε από το γεγονός πως η μουσική που ακούω με βάζει σε σκέψεις -αρχικά ο Burial και τώρα δεύτερο κρούσμα ο Gonjasufi- και όχι από την αυταπάτη/φιλοδοξία ότι μπορώ, στα καλά καθούμενα, να «ερμηνεύσω» την μουσική.

διαβάστε ολόκληρο το πανέμορφο σχόλιο στο:
[novelty-waves]

*εδώ μία ματιά στην κινηματογραφική ανάγνωση του δρόμου

Όλη η ελληνική μουσική μπλογκόσφαιρα ακούει Gonjasufi

και κάποιοι πιο προχωρημένοι, αναλύουν το φαινόμενο του fake leak των Autechre (btw, έχει βγει και το αυθεντικό). Εντάξει για τους τελευταίους, αλλά για τον πρώτο νομίζω ότι μόνο στην Ελλάδα γίνεται αυτός ο κακός χαμός. Η ποπ κουλτούρα είναι ζήτημα μερικών μπλογκς τελικα(;). Στην πραγματικότητα όλος ο μουσικός πλανήτης περιμένει το νέο 3πλο χτύπημα της Joanna Newsom και το Cosmogramma του Flying Lotus που βγαίνουν σύντομα (και στο βάθος Burial, Radiohead, Arcade Fire ++). Προσθέστε σ' αυτά και το νέο ελληνόφωνο δίσκο του Boy και, γιατί όχι, το δεύτερο δίσκο της Monika (τον οποίο όλοι περιμένουν για να τον θάψουν χωρίς έλεος, είμαι σίγουρος-η αχαριστία είναι χαρακτηριστικό μας) και θα έχουμε ένα υπέροχο 2010. Να 'βγαζε και νέο δίσκο ο Bob Dylan, μια χαρά θα ήμασταν...

Μέχρι τότε, το Lost μας ενώνει.

(είμαι ο μόνος στον κόσμο που συμπαθώ τον Τζακ; ναι, είμαι)

Power Metal Live

Eluvium - Similes (2010)

Κι άλλος εξόριστος μελωδός της προηγούμενης δεκαετίας. Ο Matthew Robert Cooper με τους Eluvium επανέρχεται μετά το σαγηνευτικό Copia που μας καθήλωσε το 2007, εισάγοντας για πρώτη φορά στίχους στη μουσική του. Προσθήκη θετική ή αρνητική, οι απόψεις διίστανται ως συνήθως, με τους μεν να υποστηρίζουν το "άνοιγμα" σε μεγαλύτερο ακροατήριο μέσω των φωνητικών και τους δεν να αναρωτιούνται αν τα lyrics αποδυναμώνουν τα κομμάτια του δίσκου ή όχι (για να μην πει κανείς κατά πόσο). Ίσως χρειάζονται περισσότερες ακροάσεις, αλλά προς στιγμήν συντάσσομαι με τους δεύτερους, γιατί νιώθω πως ένα κομμάτι της μαγείας χάθηκε. Για να το θέσω διαφορετικά, αν το Similes ήταν ο πρώτος δίσκος που άκουγα απ' αυτούς, θα έλεγα πως με κέρδισε η μουσική του αλλά θα ήθελα να χαθώ περισσότερο στα ηχοτόπιά του και την ωραία αίσθηση που χτίζει με το πιάνο και σε κατευθύνει σε κινηματογραφικές ονειροπολήσεις. Οι δίσκοι όμως ηχογραφούνται μία φορά, κι αυτή για λογαριασμό των δημιουργών τους, όχι κανενός άλλου, οπότε θα περιμένω να δω εάν στη συνέχεια ο κ. Cooper θα μπορεί να μας εγγυηθεί παρόμοια ταξίδια.

3.5/5

Αγαπημένα: Bending Dream, το φινάλε του Leaves Eclipse the Light

Get Well Soon - Vexations (2010)

Ο πρώτος δίσκος του Konstantin Gropper με το σχήμα των Get Well Soon μας προσέφερε το 2008 μία indie pop κατάθεση, εντελώς ιδιαίτερη και εκλεκτική (θα έλεγα και προκλητική), παντελώς εκτός του κλίματος των zeros. Αρχικά είχα συμπεριλάβει το Rest Now Weary Head! You Will Get Well Soon στην εικοσάδα μου για τους δίσκους της δεκαετίας, αλλά τελικά το άφησα απέξω με το σκεπτικό ότι έπρεπε να ενισχύσω τους δίσκους που άκουσα περισσότερες φορές -ωστόσο αν έκανα σήμερα κάτι τέτοιο, οι μισές συμμετοχές θα ήταν διαφορετικές, anyway. Το Vexations λοιπόν είναι ένα έργο που αγγίζει τα όρια του concept album, μόνο που στην περίπτωσή μας η ιδέα του δίσκου προέρχεται από τον βίο και το έργο του Σενέκα του Νεότερου, του Ρωμαίου στωικού φιλοσόφου που είχε την ατυχία να έχει μαθητή τον Νέρωνα, από τον οποίο αργότερα διατάχθηκε να αυτοκτονήσει [mic]! Είναι φανερό ότι ο Gropper θα συνεχίσει τον μουσικό του δρόμο χωρίς να επηρεάζεται από κανέναν (από κανέναν ανεπιθύμητο εν πάση περιπτώσει) και θα χτίζει αυτά τα αργόσυρτα κομμάτια ασφυκτικής εσωτερικής πίεσης που ξέρει καλά και μας αφήνουν να αναρωτιόμαστε για τις συγγένειές τους με το post rock, τον λυρισμό και το ρομάντζο. Θα έλεγα ότι ο ήχος των Get Well Soon δεν είναι τίποτε απ' όλα αυτά αλλά κάτι παραπάνω από αυτά, ακόμη κι αν στο Vexations δεν παρουσιάζεται πλήρως η δυναμική του. Ο Γερμανός έχει στήσει ένα μικρό αντάρτικο και είναι πιο indie απ' όσο θα άντεχαν οι περισσότεροι που υπερασπίζονται τον τίτλο. Αναζητήστε την έκδοση με το bonus cd.

4/5

Αγαπημένα: 5 Steps - 7 Words, A Burial at Sea, Aureate!, I'm Deranged

Να Φορολογηθεί κι η Εκκλησία

Οι "εκστρατείες" μέσω links είναι ίσως μία εύκολη μορφή διαμαρτυρίας-άλλοθι, αλλά καμιά φορά αξίζει τον κόπο να υπενθυμίζουμε κάποια πράγματα. Το πρωτοείδα στις ροΐδη εμμονές:

Υπογράφουμε εδώ:

http://www.petitiononline.com/taxchu/petition.html

Η συναίνεση έχει και τα όριά της, τα σκάνδαλα όλα με συναίνεση των δύο κομμάτων εξουσίας έγιναν και τώρα θα τα περάσουν από… Εξεταστικό Σουρωτήρι.

Μερικοί από αυτούς που μας ζητούν συναίνεση, τώρα ζητούν και το μεδούλι μας.

Είναι πολλά τα δισεκατομμύρια (που φάγαμε μαζί) Άρη.

[http://roides.wordpress.com/2010/02/04/4feb10/]

LOST Opening Credits

also read / thoughts on stuff / the in.tv.duals / cine tv-world /

Τζίμης, 56

Ο Τζίμης Πανούσης δεν είναι ένας επαναστάτης χωρίς αιτία, αλλά ένας αυθεντικός καλλιτέχνης με εμπεριστατωμένη άποψη και δυνατό προφορικό και γραπτό λόγο. Η σάτιρά του είναι καυστικά μοναδική και η ευφυία του άξια λόγου. Καθόλου εμπαθής, πανέξυπνος και ταλαντούχος, φτύνοντας κατάμουτρα το star system έχει καταφέρει να αφήσει τη σφραγίδα του σε ότι κάνει. Αυθάδης και συνωμοτικός, παράλληλα χαριτωμένος και λογοπλάστης, με απύθμενο χιούμορ, τον εκτιμάμε τα μέγιστα.

Αποσπάσματα συνεντεύξεων..

Στα σόου σου χρησιμοποιείς πολύ εύκολα «βρώμικες» λέξεις. Το κάνεις για να σοκάρεις; Πιστεύεις ότι το κοινό ευθυμεί και μόνο στο άκουσμα τέτοιων λέξεων; Όσο «βρώμικη» είναι η λέξη «χέρι», άλλο τόσο «βρώμικη» είναι η λέξη «πούτσος». Το κοινό δεν είναι ηλίθιο να ευθυμεί έτσι εύκολα. Θέλει μεγάλη μαστοριά και απαιτεί τεράστιο ψυχικό κόστος η ενασχόληση με την αρχαία τέχνη της βωμολοχίας.

Από όσα έμαθες ως τώρα στη ζωή τι θα κρατούσες; Τον στίχο του παλαιού ρεμπέτη: «Του μουνιού σου η χωρίστρα μού χαλάει την ορχήστρα».

Είσαι «σεξιστής» επί σκηνής ή πρόκειται για συκοφαντίες «πολιτικά ορθών»; Πώς συνδυάζεται η αθυροστομία με την ευαισθησία των στίχων σου; Φίλε μου, ο επάρατος πολιτικός ορθολογισμός έχει παντού μόνο σκύλους. Οι φοβισμένοι «μικροαστείοι» μάχονται δήθεν για τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Βλέπουν παντού σεξιστές και τρομοκράτες κρυμμένοι πίσω από την πανοπλία της δουλοπρέπειας.

διάγνωση:

Γνήσιος Υδροχόος με ωροσκόπο στις πρώτες μοίρες του Σκορπιού και Σελήνη στους Διδύμους. Ενα επικοινωνιακό «τέρας» που κινείται σαν αερικό ανάμεσα στη μουσική την κοινωνική και πολιτική πασαρέλα με Dr. Martens και κολάν. Ο «Τζιμάκος» διαθέτει στον χάρτη του έναν χαρταετό που τον καθορίζει στο έπακρο. Η Σελήνη σε τρίγωνο με τον Ποσειδώνα (ιδιομοιρία) τον Ηλιο και την Αφροδίτη σε ζώδια του αέρα σε μεγάλο τρίγωνο, σε εξάγωνο με τον Πλούτωνα και αντίθεση Ηλιου – Αφροδίτης με τον Πλούτωνα. Ακραία και πνευματώδης φύση με μπόλικο ιδεαλισμό και αρκετές εμμονές. Η Αφροδίτη σε σύνοδο με Ηλιο στον Υδροχόο, του δίνει το ανατρεπτικό έναυσμα και μια αποδέσμευση από στεγανά και μοιρολατρείες. Η αντίθεσή της με τον Πλούτωνα τον κάνει μαγνητικό, σχεδόν αφόρητο σε κάποιους, αλλά διεισδυτικό ακόμα και σε όσους αντιπαθούν τη σάτιρά του. Εκείνο που χαρακτηρίζει τον Τζίμη Πανούση δεν είναι η μουσική, αλλά η λογοπλασία του και η έκφραση του λόγου και της σκέψης, μέσα από κείμενα ντυμένα μουσικά.

[Οι Συμμορίτες]

Probably Nothing

+bonus

egg hell

με αφορμή το νέο -τότε- δίσκο των xx λέγαμε με τον inverted_a πώς γίνεται σε χώρες όπως πχ η βρετανία να υπάρχουν πιτσιρίκια που τελειώνουν το σχολείο και δεν έχουν τι να κάνουν και για αυτό βγάζουν δίσκους. που μερικοί μάλιστα είναι πάρα πολύ καλοί. στη χώρα μας, αναρωτιόμαστε, γιατί δε γίνονται αυτά;

ας ξεκινήσουμε από την αρχή. υπάρχουν στην ελλάδα πιτσιρικάδες που ηχογραφούν στο δωμάτιό τους; η απάντηση είναι ναι, και με ένα τέτοιο παράδειγμα θα ασχοληθούμε σε αυτό το ποστ. γιατί αυτές οι ηχογραφήσεις δε φτάνουν στο κοινό είναι μια διαφορετική ιστορία που δε θα μας απασχολήσει τώρα.

οι egg hell λοιπόν, μία μπάντα που είδα πρόσφατα live και μου άρεσαν. ρώτησα και έμαθα ότι έχουν blog, όπου υπάρχει διαθέσιμο για free download ένα ep τους.

τα κομμάτια που θα ακούσετε εδώ, γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν στο δωμάτιο του jef maarawi (με καταγωγή από βραζιλία και συρία). ακουστικά, φολκ (?), που λέγεται ότι θυμίζουν έντονα elliott smith (θα διαφωνήσω στο έντονα). εμένα μου θύμισαν και ryan adams (blak and white shoes) και αυτό μόνο καλό σχόλιο είναι. το μαντολίνο (ίσως κάνω λάθος, οι μουσικοί ας μας δώσουν ένα hint plz) δίνει ταυτότητα και κάνει χαρακτηριστικό τον ήχο τους. αγαπημένα τραγούδια τα εξαιρετικά gingerhead και oll korrect. στα θετικά να σημειώσω τον πολύ καλό ήχο παρόλο που πρόκειται για lo-fi ηχογράφηση.

ενώ οι egg hell ξεκίνησαν σαν one man band, πλέον απαρτίζονται από τέσσερα άτομα. εδώ υπάρχει η πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή του πιτσιρίκου με καλεσμένο το (μισό) συγκρότημα.

Up in the Air (Jason Reitman, 2009)

20 λεπτά πριν από το τέλος πίστευα πως ήταν μία έξυπνη, ατακαδόρικη και σε τελική ανάλυση εύκολη και συνηθισμένη ταινία -αλλά δεν ήταν. Τουλάχιστον όχι ακριβώς. Η "αλλαγή" στον ήρωα ξέρεις ότι θα γίνει, I mean wtf, το φωνάζει από το πρώτο της πλάνο, αλλά σκοπεύει να το κάνει με τον δικό της τρόπο και να δώσει το δικό της φινάλε. Μην περιμένετε ηθικολογίες ούτε κοινωνικές αναλύσεις, απλά απολαύστε την φυσικότητα της ροής αυτής της ταινίας. Την συνοχή στον ρυθμό της, τα τσιτάτα που ανταλλάσσονται σαν σφαίρες, τη θέα από ψηλά και τις 3 πολύ καλές ερμηνείες. Αλλά πάνω απ' όλα κρατήστε τον Τζορτζ Κλούνεϊ, σε έναν ρόλο που πραγματικά κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να ταιριάξει τόσο άνετα και τόσο... ποπ, τόσο κουλ. Κι αν πρέπει να θυμάστε μόνο μια ατάκα, κρατήστε αυτήν, που μοιάζει συνέχεια του Μπιλ Πούλμαν στην Χαμένη Λεωφόρο: photos are for people who can't remember. Θα πείτε ότι σας άρεσε πολύ η ταινία, αλλά θα πείτε ψέματα. Σας άρεσε ο Κλούνεϊ. Κι εμένα.

3/5

Φιδάκια...

[via mail. thanks gilles]

Η Google είναι το νέο everything.

[have you heard the news?]
[προσεχώς όλα θα μπουν στο GMail:]

Η Google είναι το νέο Facebook.
Η Google είναι το νέο Twitter.
Η Google είναι ο νέος Blogger.
Η Google είναι το νέο YouTube.
Η Google είναι ο νέος Reader. [όλα τα παραπάνω εδώ. ήδη]
Η Google είναι το νέο MSN.
Η Google είναι το νέο Digg.
Η Google είναι ο νέος Browser.
Η Google είναι το νέο Outlook.
Η Google είναι το νέο Office.
Η Google είναι ο νέος Χάρτης.
Η Google είναι ο νέος Μεταφραστής.
Η Google είναι η νέα Εφημερίδα.
...
(to be continued)
...
Η Google είναι το Μέλλον.

Big Brother? Brrr...

Περί Κανονικοποίησης της τέχνης, μέρος πρώτο

43 αιώνες συγγραφής έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα σύμφωνα με τους αρχαιολόγους (διάστημα που ίσως επιμηκυνθεί περαιτέρω από μελλοντικές ανασκαφές). Τα βιβλία που έχουν γραφτεί, αμέτρητα. Οι συγγραφείς, ακόμη και οι πιο αξιόλογοι αυτών, δεκάδες χιλιάδες. Πόσοι αξίζουν να διαβαστούν; Πόσοι συγκροτούν τον πυρήνα της ανάγνωσης;

26, απαντά ο Χάρολντ Μπλουμ.

Όλοι βιάστηκαν να απορρίψουν τη θέση του αμερικανού καθηγητή το 1994 όταν κυκλοφόρησε το εμβληματικό του έργο Ο Δυτικός Κανόνας, τα βιβλία και τα σχολεία των εποχών, το οποίο υπερασπιζόταν με θρησκευτική ευλάβεια και αυστηρότητα την απόλαυση της ανάγνωσης. Ακόμη και σήμερα, η απόρριψη της σχετικότητας στην τέχνη θεωρείται από κάποιους απαράδεκτη. Για να το θέσω πιο απλά, ειδικά τώρα και στα χρόνια που έρχονται, η επικράτηση της ημιμάθειας και του μεγάλου όγκου "πληροφορίας" σε αντίθεση με την αξιολόγηση και την εμβάθυνση (σε όλα τα πεδία), δημιουργούν κλίμα χαλαρότητας και παρακμής, που οδηγούν στην απαξίωση της τέχνης. Πιστεύω ότι ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός όσο δεν υπάρχει σοβαρή θεωρητική καθοδήγηση (ειδικά στη μουσική) και αναδεικνύει την σημασία που (θα έπρεπε να) έχει η υποχρεωτική εκπαίδευση.

Ξέρω πολύ καλά ότι οι άνθρωποι απεχθάνονται όσο τίποτα να τους λένε τι να κάνουν, άρα και τι θα διαβάσουν, τι δίσκο θα ακούσουν και ποια ταινία να δουν στον κινηματογράφο. Αυταρέσκονται στα "αγαπημένα" τους και την περιστασιακή σχέση τους με την τέχνη, σε μία άνευ όρων αποθέωση του υποκειμενισμού (και του τυχαίου), ενώ το να εμπιστευτούν μία κριτική φαντάζει σε πολλούς κάτι το εντελώς περιττό, στα όρια της προσβολής. Εγώ κοιτάω τα αστεράκια των χρηστών στο imdb σου λέει -στην καλύτερη.

Κι όμως υπάρχει αντικειμενικότητα στον αισθητηριακό κόσμο της τέχνης, κι όμως υπάρχουν έργα που Κανονικοποιούν τα υπόλοιπα χαράζοντας το κέντρο του Κανόνα, κι όμως κάποιοι είναι πιο ειδικοί από μας και μπορούν να μας καθοδηγήσουν και κυρίως, μην το ξεχνάτε, η ζωή είναι πολύ μικρή για να διαβάζουμε καλά βιβλία -πρέπει να διαβάζουμε μόνο τα καλύτερα.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να απαριθμήσω επιχειρήματα υπέρ και κατά του Κανόνα (ούτε του συγκεκριμένου ούτε άλλων παρόμοιων), μιας και έχουν γίνει και τα δύο δεκάδες φορές με αμφίβολα αποτελέσματα. Ούτε θα προσπαθήσω να τον ακυρώσω προτείνοντας βιβλία που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν στο κέντρο του (γιατί στο παράρτημα υπάρχει ένας κατάλογος 798 βιβλίων χωρισμένων σε 4 εποχές: θεοκρατική, αριστοκρατική, δημοκρατική και χαοτική), πειρασμός στον οποίο υπέπεσαν σχεδόν όλοι οι πολέμιοί του (φανταστείτε ότι ο "αγαπημένος" μου συγγραφέας δεν βρίσκεται ανάμεσα στους 26).

Θα υπερασπιστώ το πάθος της ανάγνωσης του Μπλουμ και την ανάγκη να ξαναδιαβαστούν οι μεγάλοι συγγραφείς. Η τέχνη δεν σε κάνει καλύτερο, σε αναγκάζει όμως να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.

1. Σαίξπηρ [το Κέντρο του Κανόνα]
2. Δάντης (Η Θεία Κωμωδία)
3. Τσόσερ (Ιστορίες του Κάντερμπερι)
4. Θερβάντες (Δον Κιχότης)
5. Μοντέν (Δοκίμια)
6. Μολιέρος (Μισάνθρωπος)
7. Μίλτον (Χαμένος Παράδεισος)
8. Δρ. Σάμιουελ Τζόνσον [ο κριτικός του Κανόνα]
9. Γκέτε (Φάουστ)
10. Γουέρντσγουορθ (Ο Γερο-Ζητιάνος του Κάμπερλανττ, Το Ερειπωμένο Καλύβι, Μιχαήλ κ.α.)
11. Τζέιν Όστεν (Πειθώ)
12. Γουόλτ Γουίτμαν (Τραγούδι του Εαυτού μου κ.α.)
13. Έμιλυ Ντίκινσον (Ποιητικά Άπαντα)
14. Ντίκενς (Ζοφερός Οίκος)
15. Τζώρτζ Έλιοτ (Μίντλμαρτς)
16. Τολστόι (Χατζή-Μουράτ)
17. Ίψεν (Πέερ Γκιντ)
18. Φρόιντ (Η Ερμηνεία των Ονείρων κ.α.)
19. Προύστ (Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο)
20. Τζέημς Τζόις (Οδυσσέας, Η Αγρύπνια του Φίνεγκαν)
21. Βιρτζίνια Γούλφ (Ορλάντο)
22. Κάφκα (Δίκη, Πύργος)
23. Μπόρχες (Το Άλεφ κ.α.)
24. Νερούδα (Κάντο Χενεράλ)
25. Φερνάντο Πεσσόα (Το Βιβλίο της Ανησυχίας κ.α.)
26. Μπέκετ (Περιμένοντας τον Γκοντό κ.α.)

+ Η λίστα του παραρτήματος με τα 798 βιβλία από 204 συγγραφείς.

"Τα κίνητρα για την ανάγνωση και τη γραφή μπορεί να είναι πολλά και ποικίλα, και πολλές φορές δεν είναι γνωστά ούτε στους πιο ενσυνείδητους αναγνώστες ή συγγραφείς. Ίσως το έσχατο κίνητρο για τον μεταφορικό λόγο να είναι η επιθυμία να είσαι διαφορετικός, να είσαι κάπου αλλού. Στην άποψη αυτή ακολουθώ τον Νίτσε, ο οποίος μας προειδοποιούσε πως μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για εκείνο που έχει πεθάνει μέσα μας, επομένως πάντα υπάρχει ένα είδος περιφρόνησης στην πράξη της ομιλίας. Ο Άμλετ συμφωνεί με τον Νίτσε, και μάλιστα ίσως να ήθελαν να επεκτείνουν την περιφρόνηση και στην πράξη της γραφής. Όπως δεν διαβάζουμε για να ανοίξουμε τα βάθη της καρδιάς μας, έτσι δεν υπάρχει περιφρόνηση στην πράξη της ανάγνωσης. Οι διάφορες παραδόσεις του πολιτισμού μας λένε πως ο ελεύθερος και μοναχικός εαυτός γράφει προκειμένου να υπερβεί το αναπόφευκτο τέλος του θανάτου. Θα έλεγα ότι ο εαυτός, αναζητώντας τη μοναξιά και την ελευθερία του, διαβάζει μ' έναν στόχο μονάχα: να μπορέσει να συναντήσει τη μεγαλοσύνη."

Bloom Harold, Ο Δυτικός Κανόνας, Τα βιβλία και τα σχολεία των εποχών

Επιμελητής: Αρμάος Δημήτρης, Μετάφραση: Ταβαρτζόγλου Κατερίνα 

Εκδόσεις: Gutenberg

Σύνδεσμοι:

Ειλικρινής υπερασπιστής της ανάγνωσης
Τιμητικοί κανονιοβολισμοί
Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
Η Τορά της κριτικής
Ο Δυτικός Κανόνας
Κανόνας χωρίς εξαίρεση

τα «sixties» ζουν ακομα

«Λέω πάντα ότι σε κάθε ξεσηκωμό ή σε κάθε πορεία που γίνεται με αίτημα την αλλαγή, αυτό που χρειάζεται στην πραγματικότητα είναι, απλώς, μερικοί άνθρωποι. Καμιά φορά αρκεί μόνο ένας».

Για να γράψει ιστορία, ο Φράνκλιν Μακέιν χρειάστηκε άλλους τρεις. Ο Μακέιν, ο οποίος δεν έχει καμία συγγένεια με τον Ρεπουμπλικάνο συνονόματό του, είναι ο ένας από τους τέσσερις αφροαμερικανούς φοιτητές που το Φεβρουάριο του 1960 πυροδότησαν, χωρίς να το περιμένουν, μια αλυσίδα ειρηνικών διαμαρτυριών σε ολόκληρο τον αμερικανικό Νότο κάνοντας κάτι φαινομενικά απλό, αλλά συγχρόνως επαναστατικό: κάθησαν να πιούν καφέ σε ένα μέρος «μόνο για λευκούς».

Ο Φράνκλιν Μακέιν, ο Ιζελ Μπλερ, ο Ντέιβιντ Ρίτσμοντ και ο Τζο Μακνίλ, φοιτητές στο δημόσιο Πανεπιστήμιο του Γκρίνσμπορο της Βόρειας Καρολίνας, την 1η Φεβρουαρίου του 1960, μια μέρα που, όπως λένε σήμερα, «είχαν μέσα τους πολύ θυμό για να νιώσουν φόβο», μπήκαν σε ένα παράρτημα του Woolwarth, μιας αλυσίδας φτηνών πολυκαταστημάτων. Παρ' όλο που στο κατάστημα επιτρεπόταν να ψωνίζουν και οι μαύροι, κανένας δεν είχε τολμήσει να σερβιριστεί στο κυλικείο, το οποίο, ανεπίσημα, ήταν «μόνο για λευκούς».

Οι τέσσερις, αφού ψώνισαν κάτι μικροπράγματα, κάθισαν στον πάγκο του κυλικείου και ζήτησαν καφέδες. Οταν ο σερβιτόρος αρνήθηκε και απείλησε να τους πετάξει έξω, εκείνοι αρνήθηκαν να απομακρυνθούν. Τότε, συνέβη κάτι αδιανόητο. Τους πλησίασε μια λευκή, ηλικιωμένη γυναίκα και τους είπε: «Νιώθω πολύ υπερήφανη για εσάς, παιδιά. Κρίμα που δεν το κάνατε αυτό δέκα χρόνια νωρίτερα».

Η γενναία στάση των τεσσάρων μαύρων φοιτητών έγινε αμέσως γνωστή από στόμα σε στόμα. Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν κινητά, Ιντερνετ, Facebook, Twitter και όλοι οι σύγχρονοι τρόποι άμεσης επικοινωνίας, οργανώθηκε σε χρόνο-ρεκόρ ένα απίστευτο κύμα συμπαράστασης. Δεκάδες αρχικά, εκατοντάδες στη συνέχεια, νέοι, ανάμεσά τους και λευκοί, οργάνωναν καθιστικές διαμαρτυρίες σε μαγαζιά, καφετέριες και κατόπιν στα πανεπιστήμια. Το κίνημα ξεπέρασε σύντομα τα σύνορα της Βόρειας Καρολίνας και εξαπλώθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις του αμερικανικού Νότου. Κάτι τόσο απλό, όσο ένας καφές, πυροδότησε μια μορφή αντίστασης που, όπως εκτιμάται εκ των υστέρων, «άλλαξε για πάντα την Αμερική».

Με κάτι εξίσου απλό, λίγα χρόνια νωρίτερα, η Ρόζα Παρκς στην Αλαμπάμα, όταν αρνήθηκε να σηκωθεί από μια θέση στο λεωφορείο που ήταν «μόνο για λευκούς», εξαπέλυσε, άθελά της, το «μεγάλο μποϊκοτάζ των λεωφορείων» το 1955. Ωστόσο, η καθιστική διαμαρτυρία στο Γκρίνσμπορο ήταν εκείνη που κινητοποίησε τη νεολαία και έδωσε νέο παλμό στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα.

«Αυτό που σήμερα αποκαλούμε "σίξτις" ξεκίνησε την 1η Φεβρουαρίου του 1960», εκτιμά με άρθρο του στους «Los Angeles Times» ο ιστορικός και συγγραφέας Αντριου Λιούις. «Ξεχνάμε σήμερα πού βρισκόταν το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα τον Ιανουάριο του 1960. Εξι χρόνια αφότου το Ανώτατο Δικαστήριο είχε κρίνει αντισυνταγματικό το καθεστώς του φυλετικού διαχωρισμού στα σχολεία, μόνο ένας στους 100 αφροαμερικανούς μαθητές στο Νότο φοιτούσε σε μεικτό σχολείο. Τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του μποϊκοτάζ των λεωφορείων, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προσπαθούσε ακόμα να αξιοποιήσει εκείνη τη νίκη. Πολλοί ανηχυχούσαν ότι το κίνημα είχε βαλτώσει. Τότε ήρθε το Γκρίνσμπορο και άλλαξε τα πάντα».

Η καθιστική διαμαρτυρία του Γκρίνσμπορο, σύμφωνα με τον αμερικανό ιστορικό, ήταν εκείνη που ριζοσπαστικοποίησε το κίνημα και το εξάπλωσε σε ολόκληρη την αμερικανική επικράτεια. Το 1964 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον θα υπέγραφε το νόμο για τα πολιτικά δικαιώματα και ένα χρόνο αργότερα το Νόμο για τα Εκλογικά δικαιώματα. Παραδόξως, το Γκρίνσμπορο αποτελεί το κεφάλαιο του κινήματος το οποίο έχει αναλυθεί λιγότερο και είναι και το λιγότερο γνωστό εκτός αμερικανικών συνόρων. Ισως γιατί είναι επικίνδυνο να θυμάται κανείς πώς μια απλή, καθημερινή κίνηση μπορεί να γίνει χείμαρρος.

Ο Φράνκλιν Μακέιν, ο οποίος εργάστηκε ως χημικός και αργότερα ως χρηματιστής, εξακολουθεί στα 68 του να πιστεύει ότι μια χούφτα άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Και είναι πολλά ακόμα αυτά που πρέπει να αλλάξουν σε μια χώρα που ναι μεν απέκτησε μαύρο πρόεδρο αλλά δεν έχει εξαλείψει το ρατσισμό, ενώ η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός αποτελούν μέγιστα και υπερφυλετικά προβλήματα. «Κοιτάξτε γύρω σας, λέω πάντα στους άλλους. Βλέπετε καμιά αδικία; Κάντε κάτι γι' αυτό».

[via]

νανα μουσχουρη

το τελευτάιο τεύχος του περιοδικού wax poetics έχει αφιέρωμα στην αφρική. μουσικές από τη γκάνα, τη νιγηρία, το μπενίν κτλ.  οι orchestre poly-rythmo de cotonou ήταν μία από τις καλύτερες μπάντες από το μπενίν, έπαιζαν afro beat, funk, salsa και ψυχεδέλεια (!). στο περιοδικό λοιπόν υπάρχει συνέντευξη του vincent ahehehinnou, τραγουδιστή της μπάντας. ξεκινά λοιπόν η συνέντευξη:

how did your musical career start?


i was at the victor huge high school; during fifth grade, i grabbed an instrument that for me had no match, the bass guitar. i was part of two different school bands, one of them was called soul music. we only copied american music. i left school in 67 and joined the band daho jazz. at that time i was fascinated by one nana mouskouri song called adieu angelina. that track inspired me to compose my first tune, which i called dans le tenebres.

μάλιστα. η νάνα μούσχουρη λοιπόν επηρέασε μία από τις σημαντικότερες μπάντες του μπενίν!

10 Ερωτήσεις για το Lost

*Δεν θα ασχοληθώ για την ώρα με το καινούργιο timeline στο 2004, όπου η πτήση της Oceanic δεν πέφτει στο νησί αλλά οι ήρωες ξαναρχίζουν να γνωρίζονται παρ' όλα αυτά, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε ιδέα που θα το πάει η σειρά μ' αυτό. Ας μείνουμε λίγο σ' αυτά που ξέρουμε (ή υποθέτουμε).

*Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πια ότι το θέμα της σειράς είναι η σύγκρουση Μοίρας vs Ελεύθερης Βούλησης. Τα πάντα γυρίζουν γύρω από αυτό το μοτίβο. Αλλά ας περάσουμε στις βασικές μας απορίες.

1. Τι είναι ο Τζέικομπ και ο Man in Black / his Nemesis? Στο ενδιάμεσο "επεισόδιο" S06E00 λέγεται καθαρά πως "the man known as Jacob was a mystery to the inhabitants. Jacob was a spiritual presense on the island for centuries and has seen many people make their way to his home".  Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι θα δοθούν υπερφυσικές διαστάσεις σ' αυτά τα δύο πρόσωπα, που αντιπροσωπεύουν 2 διαφορετικές απόψεις για την ανθρώπινη ύπαρξη: ο Τζέικομπ είναι αιώνια αισιόδοξος, ενό ο Man in Black (στ' αλήθεια, πρέπει να δώσουν ένα όνομα άμεσα σ' αυτό τον τύπο) πιστεύει ότι το παιχνίδι είναι χαμένο και οι άνθρωποι πάντα οδηγούνται στον μαρασμό και την αυτοκαταστροφή.  Πέραν των υπερφυσικών τους ικανοτήτων, ξέρουμε πως μπορούν να δρουν και εκτός νησιού. Επίσης για τον Man in Black ξέρουμε πως μπορεί να δρα ως το Τέρας του Καπνού, αλλά προφανέστατα και ως ο πατέρας του Τζακ. Για τον Τζέικομπ δεν έχουμε πολλά στοιχεία, αλλά είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι Άλλοι τόσα χρόνια φαίνεται να γνώριζαν μόνο αυτόν και να αγνοούσαν την ύπαρξη του Man in Black.

2. Who the fuck made the rules? Αυτό είναι ρητορικό ερώτημα, το καταλαβαίνω, αλλά αν αυτοί οι 2 είναι θεοί, ποιος έφτιαξε τους κανόνες και δεν τους επιτρέπεται να σκοτώσει ο ένας τον άλλο;

3. Γιατί δεν αντιστάθηκε ο Τζέικομπ όταν του επιτέθηκε ο Μπεν; Έχω μία καλή υπόνοια γι' αυτό: ο Τζέικομπ είχε καταλάβει το σχέδιο του Man in Black και θα προσπαθήσει να τον ξεγελάσει με την σειρά του. Θα ξαναγεννηθεί, ίσως με τη μορφή του Σαγίντ... Σημειώστε ότι ο Man in Black ξαφνιάστηκε όταν τον άκουσε να ψιθυρίζει "they are coming". Δεν το περίμενε.

4. Γιατί, όταν πέφτει το δεύτερο αεροπλάνο, οι μισοί παραμένουν στο 2007 και οι υπόλοιποι πάνε πίσω στο 1977? Και εδώ έχω μία καλή υποψιά: είναι μέρος του σχεδίου του Τζέικομπ. Πηγαίνουν στο 1977 για να γίνουν όλα αυτά που έγιναν έτσι ώστε να πάνε τον Σαγίντ στο ναό. Το γεγονός ότι έτσι δημιουργήθηκε μία νέα πραγματικότητα στο 2004 (στην οποία το πρώτο αεροπλάνο δεν πέφτει ποτέ) ήταν μία "παράπλευρη απώλεια" αυτού του σχεδίου.

5. Γιατί ο Μπεν σκοτώνει τον Λοκ όταν ακούει για την Ελοΐζ; Κατάλαβε ότι ο Γουίντμορ που τον βοηθούσε είχε φτάσει κοντά στο να ξαναβρεί το νησί ή για κάποιον άλλο λόγο;

6. Γιατί πρέπει να αναπαραστήσουν ακριβώς τις συνθήκες της πρώτης πτώσης? Η Ελοΐζ τους λέει την αλήθεια ή όχι; Και, βασικά, η Ελοΐζ με ποιανού το μέρος είναι, του Μπεν ή του Γουίντμορ;

7. Ισχύει η αναγωγή ότι ο Γουίντμορ είναι με το μέρος του Man in Black ενώ ο Μπεν με τον Τζέικομπ (τουλάχιστον μέχρι πρότινος)?

8. Πού είναι η Κλαιρ?

9. Τι ρόλο θα παίξουν τα παιδιά του νησιού?

10. Γιατί δεν γερνάει ο Ρίτσαρντ? Αυτή είναι η αγαπημένη μου απορία! Η ατάκα του Man in Black πως "χαίρεται που τον βλέπει χωρίς αλυσίδες" μας κάνει να υποθέσουμε πως ο Ρίτσαρντ ήταν δούλος στο Black Rock πριν από 2 αιώνες...

Φαίνεται πως όλοι γύρισαν πίσω γιατί ο Man in Black έπεισε τον Λοκ να τους κατευθύνει εκεί, για να πάρει μετά την μορφή του και να σκοτώσει τον Τζέικομπ, αλλά εκείνος είχε καταλάβει το σχέδιό του και έλαβε τα μέτρα του, έτσι ώστε κάποιοι πήγαν στο 1977 αντί του 2007 και έτσι, με κάποιον τρόπο θα αντεπιτεθεί στα επόμενα επεισόδια. Ίσως μέσω του Σαγίντ, ίσως με κάτι άλλο που δεν έχουμε δει ή σκεφτεί ακόμα. Προσωπικά πιστεύω και θέλω να έχει ένα επικό φινάλε στο οποίο θα κερδίσει ο Τζέικομπ. Έλεος δηλαδή, 6 χρόνια μαυρίλας, μας αξίζει να κερδίσει ο αισιόδοξος!

υ.γ.: Ο Ντέσμοντ και ο Φαραντέι δεν είπαν ακόμα την τελευταία τους κουβέντα.

*Κάθε νέα απορία ή/και υποψία απάντησης είναι καλοδεχούμενες, ή μάλλον αναγκαίες!

Lumiere Brother - Fiction (2009)

Νομίζω πως το Fiction είναι το πιο φυσικό ντεμπούτο που έχουμε ακούσει τελευταία: όμορφο, μελωδικό, συναισθηματικό, βαθύ, ποπ, ευαίσθητο. Ούτε κιθάρες να σου τρυπάνε τα μυαλά, ούτε κούφια επανάσταση, ούτε δήθεν πρωτοπορία. Ας βασιστούμε στον αγνό λυρισμό. Τα πάντα φαίνονται να μας γυρίζουν πίσω, και κυρίως στα 60s, αλλά η παραπάνω πρόταση δεν λέει όλη την αλήθεια. Καλύτερη απόδειξη αποτελεί το τραγούδι Black Keys: ξεκινά απλά και μελαγχολικά, συνεχίζει με αιθέρια φωνητικά και κορυφώνεται δριαμβευτικά σε μία πιο μελόντικα εκδοχή των Arcade Fire, κλείνοντας με τη γνωστή μελωδία από την ενάτη του Μπετόβεν! Πόσοι μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο χωρίς να γελοιοποιηθούν; Πολλοί λίγοι σίγουρα (και στην Ελλάδα σαφώς λιγότεροι), αλλά ο Lumiere Brother ανήκει όπως φαίνεται στις εξαιρέσεις. Δεν μπόρεσα να τον ακολουθήσω σε όλα τα τραγούδια του δίσκου, μου άφησε όμως τις καλύτερες εντυπώσεις για τα μελλοντικά του σχέδια.

3,5/5

Αγαπημένα: Black Keys, Photos On the Wall

θα ήθελα να είμαι πάλι 19 χρονών και να είναι καλοκαίρι

Όχι, το ποστ δεν είναι για την Ke$ha (αίσχος αυτό το δολλάριο), της οποίας εξάλλου το 2010 θα της φερθεί με λατρεία τύπου λέιντι γκαγκα (στο πιο όμορφο), το ποστ είναι για την ειλικρίνεια του spiral (once again)! Πόσο θα κρατήσει; Χου κέαρς; Άφτερ ολ, του χρόνου ιζ ε νιού γίαρ, αδελφές μου. Γιατί, είναι σίγουρο ότι θα ζήσουμε εμείς πέρα από την ημερομηνία λήξης του Animal; [mic] Φτου σου κοπέλα μου! άντε, κι εξώφυλλο στο Rolling Stone.

terry callier | hidden conversations (mr. bongo, 2009)

πολύ σημαντική φυσιογνωμία για τη μαύρη μουσική ο terry callier. κατάγεται από το σικάγο, είναι παιδικός φίλος του curtis mayfield και ξεκινώντας τη δεκαετία του 60 έβγαλε μερικά σπουδαία άλμπουμ. αν και γενικά πέρασαν απαρατήρητα το πιο γνωστό του μάλλον είναι το (κλασσικό) the new folk sound of terry callier (1968), ένας δίσκος που συνδύασε τη folk με τη soul (περισσότερα για ακουστική soul εδώ, από τον έτερο guru του mezzanine, τον winton tostello). σύμφωνα με τον terry η συντηρητικη αμερική δεν έκανε δεκτό τον ήχο του με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τη μουσική και να γίνει προγραμματιστής! στα 90ς όμως, η βρετανία (βλέπε acid jazz, beth orton, massive attack (πιο μετά αυτοί)) έδωσε δεύτερη καριέρα στο φίλο μας και ακολούθησε μια σειρά από δίσκους, με πιο πρόσφατο τον περσινό hidden conversations.

ακόμα μία φορά πέρασε απαρατήρητος (από τα μουσικά site στην ελλάδα βρήκα μόνο αυτό από το mic). και αν μη τι άλλο μου φαίνεται περίεργο, αφού στην παραγωγή βρίσκεται ο robert del naja των massive attack. ο οποίος robert  σπάνια επεμβαίνει πολύ στα τραγούδια (πχ hidden conversations, sunset boulevard, once i dreamed of heaven), συνήθως αφήνει τη χαρακτηριστικά μαγευτική φωνή του terry να αναλάβει δράση. και το κάνει, άλλοτε τραγουδώντας, άλλοτε απαγγέλοντας, πάντοτε στα τραγούδια μπροστά βρίσκεται η φωνή. στο background ο robert βάζει ηλεκτρονικά, φτιάχνει ατμόσφαιρες και εάν θελήσουμε την εύκολη κατηγοριοποίηση, μάλλον trip hop θα χαρακτηρίζαμε το τελικό αποτέλεσμα.

ο δίσκος κλείνει με την επανεκτέλεση του live with me.

Καλημέρα

Lost - S06E01: "LA X"
Trying to relive the “glory” of season one is like Radiohead dropping OK Computer or Kid A then coming out and saying that they really want to get back to what they were doing with Pablo Honey. Those episodes don’t compare to the complexity or ambition of season five, and I’m baffled at this point as to why they chose to do this conceit.

*το παραπάνω τραγούδι είναι -κατά δήλωση των δημιουργών της- το πιο ταιριαστό με την υπόθεση της σειράς...

---> όλα τα spoilers για το χθεσινό, διπλό επεισόδιο σε λινκ στα σχόλια

strange overdose

εδώ είναι η εκπομπή της κυριακής. στο εξής οι εκπομπές θα ανεβαίνουν στο blog του σταθμού!

Θα έπρεπε να ντρέπονται

όσοι κατηγορούν έτσι εύκολα το iPad πριν ακόμα κυκλοφορήσει και προσπαθούν να γελοιοποιήσουν την Apple και τον Τζομπς λες και είναι κανένα παιδάκι της γειτονιάς κι αυτοί οι μεγάλοι σοφοί bloggers / δημοσιογράφοι που θα μας ανοίξουν τα μάτια.

Να θυμηθούμε λίγο πόσα τεχνολογικά sites με παγκόσμιες πρωτιές σε εγκυρότητα και αναγνωσιμότητα έλεγαν πως το iPhone θα είναι μία μεγάλη αποτυχία και πως "δεν θα το αγοράσουν;" Τρέχουν τώρα να τα μαζέψουν για μία συσκευή που απλά δεν πιάστηκε από κανέναν.

Τέλος πάντων, όταν είσαι ο Πρώτος και ο Καλύτερος τρέχει ο κάθε πικραμένος να σε στοχοποιήσει. Να 'τανε η ζήλια ψώρα... Απλά περιμένετε ένα μήνα να κάνει ρεκόρ πωλήσεων και κανά χρόνο για να καθιερωθεί παγκοσμίως και μετά ξανακάνουμε την ίδια συζήτηση.

Το iPad έχει το potential να αλλάξει τις καθημερινές μας συνήθειες περισσότερο από κάθε  άλλο προϊόν που κυκλοφόρησε μετά τα windows 95 (μόνο που στην περίπτωσή του όλοι θα τρέξουν να το αντιγράψουν πολύ-πολύ πιο γρήγορα). Περιμένετε και θα δείτε.

υγ: Η άθλια φωτογραφία του (παρ' όλ' αυτά συμπαθητικού) Κοντέινερ της Ελευθεροτυπίας [www.konteiner.gr] είναι από το blog του Νίκου Δήμου που επέστρεψε (απ' ότι φαίνεται) στην ενεργό δράση. Παραμένει για μένα ο καλύτερος Έλληνας blogger που έχουμε γνωρίσει μέχρι στιγμής.

Lost S06E01 [Spoilers Warning!]

Για να μην μου επιτεθείτε όπως στον προηγούμενο κύκλο, θα γράψω όλα τα άσχημα πράγματα στα σχόλια. Όσοι θέλετε να περιμένετε λίγες ώρες ακόμα, αγνοήσετε αυτό το ποστ.

Θα αναφερθώ σε κάποια μικρά ή όχι συμπεράσματα που βγάλαμε με τον oksikemia του περασμένο ΠΣΚ όπου και ξαναείδαμε τον 5ο κύκλο, αλλά και σε όσα φάνηκαν στην ειδική προβολή του s06e01 που διέρρευσε χθες για λίγες ώρες στο δίκτυο.

Εκείνο που με εντυπωσιάζει πραγματικά είναι που η σειρά έχει ακόμα ενδιαφέρον! Μόνο 2 σειρές παρακολούθησα την περασμένη δεκαετία, το Lost και το Battlestar Galactica (όπως την προηγούμενη μόνο τα X Files και Twin Peaks), αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα θα έφτανε 2010 και θα περιμέναμε με αγωνία να δούμε τι θα γίνει στο έπος του άμπρααμς!

Όσοι ανυπόμονοι, στα σχόλια!