Δύο με μπιφτέκι, χωρίς κρεμμύδι / Σε λάθος μαγαζί ήρθες, κούκλα μου / Μα γιατί το λέτε αυτό; / Γιατί το μπιφτέκι θέλει πάντα λίγο κρεμμυδάκι κι εγώ βάζω οπωσδήποτε. / Οπότε είτε μην το φας ή μην το σκέφτεσαι.
Ο κύριος Κώστας, στην πλατεία Αγίας Ειρήνης στο Μοναστηράκι (το ΚΑΛΥΤΕΡΟ σουβλάκι της Αθήνας), με την κλασική θεατρική του συμπεριφορά δείχνει το δρόμο. Ως άλλος Τζακ Μπλακ -θυμάσαι τον μονομανή πιουρίστα δισκοπώλη στο High Fidelity; Το δρόμο κόντρα στην επικράτηση της ουδετερότητας, ενάντια στη δικτατορία της ομοιομορφίας που πλέον πνίγει αυτήν την πόλη σε κάθε επίπεδο.
Ο Παναγιώτης Μένεγος από την Disco Urbana του προηγούμενου Sonik στοχοθετεί το πρόβλημα αυτής της πόλης. Και στο νέο τεύχος αφιερώνει όλη τη Disco στο Σ' αγαπάω να της λες του Boy, αυτό τον πένθιμο ύμνο στην μεγαλούπολη που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει, στην πουτάνα, στην καριόλα. Δεν είναι τυχαίο. Ούτε τα 4,5/5 αστεράκια που του δίνει το Sonik, ούτε τo 9,5/10 του Άρη Καραμπεάζη στο MiC. Χαράζει πορεία -χωρίς να περιμένει τη "γενιά του" (my ass): Οι συναυλίες πρέπει να επιστρέψουν στα στάδια, τα πράγματα πρέπει να γίνουν και πάλι υπερβολικά. Τον Μένεγο δεν τον ξέρω, ούτε τον Καραμπεάζη, ούτε τον Βούλγαρη. Νιώθω όμως ότι είμαστε παλιοί φίλοι που γυρίζουν στην πόλη τους λ.χ. μετά από σπουδές και βλέπουν όλους τους παλιούς τους φίλους και γνωστούς παραδομένους στο τίποτα. This town belongs to the pathetics... σωστά, μόνο που οι εξαιρέσεις έδειχναν πάντοτε το δρόμο. Κι αν στο Please make me dance έβαλα διστακτικά λίγοτερους πόντους, δεν θα τα χαλάσουμε στα αστεράκια, σημασία έχει η κατεύθυνση. I 'm with you.
αγαπητοί μας φίλοι, νεοσύστατο web radio αναζητά νέους προαγωγούς, χμ παραγωγούς (bad humour). όποιος θέλει δεν έχει παρα να στείλει ένα mail στο poplieradio at gmail com να το συζητήσουμε.
Καρακιτσαριό είναι το φιλμάκι, μιά χαρά τα λένε τα παιδιά στο ΠΠC, αλλά από τη στιγμή που ο κάθε άσχετος υπουργός και διευθυντής (με ένα σκασμό πτυχία όπως πάντα ο καθένας) μπορούν να πετσοκόβουν τόσο εύκολα έναν καλλιτέχνη του μεγέθους του Γαβρά (ο οποίος δεν είναι κανένας μικρός κομίστας ή σχετικά άγνωστος ζωγράφος όπως στα προηγούμενα περιστατικά χριστιανοφασιστικής λογοκρισίας), τότε έχουμε πρόβλημα.
Η Ελλάδα χρωστάει τόσα πολλά στον Χριστιανισμό, όσα τα ψάρια στο ποδήλατο.
//Μα καλά, κάνανε εγκαίνια στο μουσείο??? Αγιάσανε με νερό το χώρο και ευλόγησαν; Πού ζούμε, στο 1555? Έχουμε τη χώρα που μας αξίζει, 1000%, να μην παραπονιέται κανείς.
Φερνάντο Πεσσόα/Μπερνάρντο Σοάρες Το βιβλίο της ανησυχίας Ημερολόγιο/Μυθιστόρημα ΕΞΑΝΤΑΣ 2004
Ο Μπερνάρντο Σοάρες λέγεται πως είναι αυτός από τους ετερώνυμους του Πεσσόα που είναι πιο κοντά στην πραγματική του φύση. Αυτό δεν το ξέρω. Μπορώ όμως να σας πω στοιχεία από την ψευτοβιογραφία του και να αποφασίσετε μόνοι. Είναι ένας άντρας γύρω στα τριάντα, βοηθός λογιστή, μένει μόνος και στον ελεύθερο χρόνο του γράφει το ημερολόγιο του, και αποφασίζει να το εμπιστευτεί στον Πεσσόα. Είναι συνάμα ο ήρωας, ο αφηγητής και ο συγγραφέας του βιβλίου. Επίσης είναι ανύπαρκτος. Και γράφει ένα βιβλίο τόσο εκπληκτικό που αν το διαβάσεις αλλάζει όχι μόνο την πρόσκαιρη διάθεσή σου, μα και τον τρόπο που σκέφτεσαι τα πράγματα. diavazontas
Ron Howard Angels & Demons Drama, Mystery 2009
Δεν ξέρω γιατί το είδα -και μάλιστα μετά την έξοδό του στις αίθουσες. Ίσως για την ίδια περίεργια που είχα δει πριν άπειρα χρόνια και το Harry Potter #1. Ήταν ακριβώς όπως το περίμενα: πιο μαζεμένο, περισσότερη δράση, πολύ τουριστική φωτογραφία, πολύ άνευρες ερμηνείες, 138 ολόκληρα χαμένα λεπτά. Κι ο χρόνος σιγά-σιγά γίνεται πολύτιμος (πάντα ήταν βλάκα, απλά εσύ ήσουν μικρός και προλάβαινες να το σκεφτείς).
Erik Satie After the Rain piano: Pascal Roge Classical Decca 1995
The Soft Sounds of Erik Satie... Μερικά απ' τα καλύτερα και περισσότερο γνωστά κομμάτια για πιάνο του Μέγιστου Γάλλου συνθέτη, μία καλή και "ασφαλής" εισαγωγή στο έργο του για νέους ακροατές. Είναι αξιοθαύμαστη η σιγουριά και η ακρίβεια με την οποία οι συνθέσεις του αναπτύσσονται στο χώρο. Και δεν μαρτυρούν στιγμή την ηλικία τους. Ο Σατί μπορεί να γεννήθηκε το 1866, αλλά φαντάζει πολύ πιο σύγχρονος από τους μισούς συνθέτες που ακούμε σήμερα. Κι αν κάποιες Gymnopedies/Gnossiennes σας θυμίσουν Μάνο Χατζιδάκι ή/και Nino Rota, μην ανησυχήσετε, δεν είναι... καθόλου τυχαίο.
Όλα κλισέ: Άκρως καλοκαιρινό, Σουηδική Ποπ, αέρινο, υπνωτικό, ταξιδιάρικο, μελαγχολικό κτλ. Όλα αληθινά όμως!!! Και, μεταξύ μας, νομίζω ότι είναι μιά μικρή απάντηση στη συζήτηση που κάναμε πριν γιατί τα ελληνικά συγκροτήματα δεν έχουν καλύτερη μοίρα στο εξωτερικό. Γιατί δεν ακούγονται το ίδιο άμεσα με τα δύο πρώτα τραγούδια αυτού εδώ του δίσκου (και σε κάθε είδος αντίστοιχα).
3,5/5
Αγαπημένα: Things Will Never Be the Same Again, From Africa to Málaga
Various (500) days of Summer Soundtrack Sire 2009
Η Σάμερ είναι κοπέλα, κι αυτό είναι το soundtrack της ταινίας της. 16 τραγούδια, με 2 συμμετοχές των Smiths, δηλαδή το There Is a Light That Never Goes Out και Please, Please, Please, Let Me Get What I Want. Κάπου εδώ θα μπορούσε να σταματήσει η περιγραφή βασικά, αφού ήδη η συλλογή υπερβαίνει κατά πολύ το μέτριο, αλλά τέλος πάντων, έχουμε και λέμε: Doves, Black Lips, Feist, She & Him, Simon & Garfunkel, Regina Spektor κ.α. Με λίγα λόγια, το indie soundtrack του 2009.
3,5/5
Αγαπημένα: πλάκα μου κάνεις;
Σοφία Παπάζογλου Ένα Παράξενο Ταξίδι Έντεχνο Μετρονόμος 2009
Η «Παναγία των Πατησίων» του Χατζιδάκι, η «Πρωτομαγιά» του Σαββόπουλου, το «Παλιό το μονοπάτι» του Τσετίνη, το «Un ano de amor» των Ψηλών τακουνιών, οι «Μοναχικές γιαγιάδες» της Βιτάλη, και άλλα ιδιαίτερα και μοναδικά στο είδος τους τραγούδια πλέκουν την ιστορία αυτού του παράξενου ταξιδιού που ξεκίνησαν οι τρεις συνταξιδιώτες. Μαζί και δύο καινούρια τραγούδια το «Ταξίδι» σε μουσική Βασίλη Κετεντζόγλου και ποίηση Κωστή Παλαμά και «Ο παραμυθάς» σε μουσική Ντάσο Κούρτι και στίχους Ηλία Κατσούλη. Έχει ωραία φωνή και καλή διάθεση, εξού και η ευχάριστη ακρόαση του δίσκου. Χίλια μπράβο για την επιλογή της τραγουδάρας Δως μου πίσω το λουλούδι που πέρασε απαρατήρητο στην ώρα του.
3/5
Αγαπημένα: Βλέφαρό μου, Δως μου πίσω το λουλούδι
Μιχάλης Νικολούδης Αρμενιστής Από την Αιολία στη Σαϊτάμα Έθνικ Λύρα 2009
Ελληνικό Έθνικ; Με 12 ορχηστρικά κομμάτια και εξώφυλλο μπουκάλι στο πέλαγος καλοκαιριάτικα; Πολύ τούριστ μυρίζει και δυστυχώς ομοίως ακούγεται... Καμία σχέση με την Αιολία του 1995 δηλαδή. Μόνο το ακυκλοφόρητο Neda River μου τράβηξε την προσοχή.
Οι αναίσθητοι με ρωτούν: "γιατί δε γυρίζετε στην Ελλάδα;" Βεβαίως, τυγχάνω υποχρεωτικώς Έλλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Δεν θα ‘θελα να ξαναπατήσω στην Αθήνα. Και είπα στη γυναίκα μου: "όταν ψοφήσω, εδώ στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες μου στον υπόνομο." Τέτοια είναι η διαθήκη μου.
Τσαρλς Μπουκόφσκι Η λάμψη της αστραπής πίσω απ' το βουνό Ποίηση ΗΛΕΚΤΡΑ 2005
Είναι όλο και πιο δύσκολο -όχι, είναι αδύνατο που να πάρει- να συναινείς στο να θαυμάζεις αυτούς που θεωρούνται σπουδαίοι στην εποχή μας, είναι όλοι τους ύποπτοι κανείς τους δεν διαθέτει αρχοντιά πρωτοτυπία ευφυΐα ειλικρίνεια και κυρίως αυτό το πλέον απαραίτητο: απλή, καλή καρδιά.
μόνο κόκαλα και πάλι κόκαλα που ξασπρίζουν κάτω απ' τον ήλιο.
λένε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο: ή είναι αλήθεια ή όλα πάνε χαμένα
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΑΝΤΟΥΪΤΣ (μφρ: Σώτη Τριανταφύλλου)
//ο Μπουκόφσκι, περισσότερο από ποιητής, είναι φίλος.
Matt Reeves Cloverfield Sci-Fi, Thriller 2008
Τι άλλο θα πάθει ακόμα το άγαλμα της ελευθερίας; Τέλος πάντων, γνωστό ως πρότζεκτ του πολυπράγμων J.J. Abrams, το Cloverfield προσπαθεί να πει μία χιλιοειπωμένη ιστορία με ένα νέο και σύντομο τρόπο (η ταινία διαρκεί "καθαρά" 1 ώρα και ένα τέταρτο). Δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά, έχει όμως το ενδιαφέρον της αυτό το ψευδο-home-made στυλάκι της (η επίθεση ενός τέρατος αφηγείται μέσω μίας κασέτας φιλικού πάρτι, στην οποία παρεμβάλονται προσωπικές σκηνές των πρωταγωνιστών λίγες εβδομάδες πιο πριν γιατί ο χειριστής της κάμερας δεν είναι και ο πιο επιδέξιος). Ένα πιο μοντέρνο (και πιο φλώρικο) Blair Witch Project δηλαδή, αλά sci-fi. Αν η Odette Yustman είχε μεγαλύτερο ρόλο θα ήταν καλύτερα τα πράγματα φυσικά.
The White Stripes Elephant Rock V2 2003
Elephant will grab you from the first note, I can guarantee you of that. Through some fancy guitar chicanery, Jack appears to whip out (gasp!) a bass on "Seven Nation Army", the first single and album opener. Everybody cool out -- Mr. White had some free cash and decided to buy some crazy contraption that twists his trusty gee-tar into some low-toned monster, ready to rub you out if you turn away. No one's stupid enough to do that, right? Not when the chorus kicks in and Jack unleashes his fury on the masses.
Then comes to explosive "Black Math", for which Mr. White becomes a taunting, evil child, yelling at his antagonists "unh unh unh unh unh!" The taunting eventually melts into frustration (and possible insanity) when the duo takes a stab at Burt Bacharach's "I Just Don't Know What to Do with Myself". It begins with a strained Jack muttering, "Going to a movie only makes me sad / Parties make me feel as bad / Because I'm not with you / I just don't know what to do" before exploding in sexual and romantic frustration with the poor sap strangling out "I need your sweet love to beat all the pain / I just don't know what to do with myself" in a maniacal, cracked delivery. Does Jack ever go big on that scene … and still manages to sell it. Riveting. popmatters | το pitchfork του είχε βάλει 6,9. μάλλον δεν θα είχε βγει το video clip ακόμα.
Αλλά το κορυφαίο όλων είναι οι U2. Ναι, ναι, ξέρω, θα αρχίσετε πάλι να μου λέτε κάποιοι από εσάς για τους Αnimal Collective, τους Fuck Buttons κι ένα σωρό ονόματα ακόμα που δίνουν καταπληκτικές συναυλίες (μπροστά σε 300-400 άτομα) και αποτελούν την πεμπτουσία της μουσικής. Μαλακίες. Μαλακίες. U2 φίλοι μου. Και ειδικά η 360 tour. Ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω από το σαββατιάτικο live τους στο Βερολίνο, από όλα όσα είδα εκεί. Ένα μεγάλο γκρουπ, από τα τελευταία σούπερ γκρουπ της μουσικής. Με πολλά σημαντικά τραγούδια και με ανεπανάληπτο θέαμα. [...] Αλλά, πάνω απ΄ όλα είναι η μουσική. Είναι το Where The Streets Have No Name, είναι το With Or Without You, είναι το Unforgettable Fire. Και εντάξει, μπορεί ο Bono να κάνει ένα σωρό φαιδρά τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν πρέπει να τα κάνουμε όλα ίσωμα.
Τι άλλο μένει να πούμε; Μήπως θέλετε να δικαιολογήσουμε τον γενικότερο ενθουσιασμό; 9άρια στους Abbie Gale, τον Boy, τη Monika κ.α. 8αρια σε κάθε τι της Cast-a-blast, ομοίως σε Gone X3, Cayetano, Xaxakes... έπεται ο Lolek και ο Simon Bloom. Τελικά έχουμε την καλύτερη σκηνή του κόσμου; Είναι δυνατόν; Γιατί δεν ασχολούνται όλοι με μας; Μην το αποκλείετε, δεν αποκλείεται.
long hot summer λοιπόν και τι καλύτερο από καυτή, ολοκαίνουρια soul; 4 δίσκοι για το καλοκαίρι του 2009 που για τους δικούς του λόγους καθένας έρχεται στη επικαιρότητα. όλοι κοιτάζουν στο κοντινό ή μακρινό παρελθόν και το αποτέλεσμα άλλοτε ακούγεται ρετρό, άλλοτε "τώρα" και άλλοτε "αύριο"!
πρώτος ο κύριος shawn lee, λευκός παρακαλώ που μετά από μια σειρά από πολλές και διαφορετικές κυκλοφορίες, φαίνεται ότι ήρθε η σειρά του. το soul in the hole (ubiquity records) συζητιέται πολύ και δίκαια. ένας παλιομοδίτικος εξαιρετικός deep soul δίσκος που άνετα θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει στα 60s, με πολλές συμμετοχές/φωνάρες (βλέπε την αγαπημένη nicole willis) και που σε σημεία του υφέρπει ένα groove αλά sly stone!
πολύ κοντά στον ήχο του shawn lee, ο lee (και αυτός για να μας μπερδεύει) fields με τους expressions. παλιομοδίτης αλλά με λόγο, χρόνια στη funk σκηνή πλάι στον james brown κυκλοφόρησε το πάρα πολύ καλό my world (truth and soul) που θυμίζει τον αξεπέραστο godfather. μερικά τραγούδια, όπως για παράδειγμα το ladies, είναι καταπληκτικά.
τρίτος κύριος που κοιτάζει στο παρελθόν, ο maxwell. με το BLACKsummers'night (columbia). βέβαια αυτός συνεχίζει την παράδοση της neo soul όπως δημιουργήθηκε στα μέσα της περασμένης δεκαετίας από ονόματα όπως οd'angelo, r kelly αλλά και ο ίδιος. γλυκιά soul με "πολύ τώρα" τραγούδια σαν το loveyou να μην ξεκολλάνε από τον player.
last but not least οι καλιφορνέζοι sa ra creative partners και το debut τους nuclear revolution: the age of love (ubiquity records). κατά τη γνώμη μου ένας αριστουργηματικός δίσκος που πάει τη μαύρη μουσική μπροστά. αυτό βέβαια το υποψιάζεσαι όταν έχεις να κάνεις με τέσσερις παραγωγούς που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν εμπλακεί με dr dre, kanye, erykah, max roach, yusef lateef, mob deep. ψυχεδέλεια, hip hop, smooth beats, sly stone (και εδώ), funk, nu soul και οι αναφορές δεν έχουν τελειωμό. ο δίσκος είναι διπλός και ίσως αρχικά κουράσει, μετά από πολλές ακροάσεις όμως φαίνεται το καλλιτεχνικό βάθος αυτού του αριστουργήματος. συνιστάται ανεπιφύλακτα όχι μόνο στους φίλους της μαύρης μουσικής αλλά σε όλους τους μουσικόφιλους που θέλουν να έχουν επαφή με τους σύγχρονους ήχους! αδιαμφισβήτητα στους δίσκους της χρονιάς!
τελευταίο σαββατοκύριακο του ιουλίου, το πιο ζεστό του καλοκαιριού, όλοι οι φίλοι σου να έχουν φύγει για διακοπές και εσύ να έχεις ξεμείνει στη αθήνα με μία στοίβα περιοδικά, εφημερίδες και βιβλία. αν δεν είναι αυτό ευτυχία, ποιό είναι; η μουσική απαραίτητα μαύρη, μας την προσφέρει το νέο αγαπημένο blog!
δύο παρόμοιοι δίσκοι που ταιριάζουν άψογα με τον καιρό, ο πρώτος μας έρχεται από το μεγάλο αστέρι της εταιρίας tru thoughts, τον quantic ο οποίος σε κάθε βήμα του αλλάζει ήχο και εσχάτως προσφέρει μουσικά ταξίδια σε χώρες της καραιβικής. φέτος ταξίδεψε στην κολομβία και με τη μπάντα του combo barbaro προσφέρουν εξωτικούς ήχους: soul, funk, ψυχεδέλεια, κρουστά και μουσικές που έλκουν την καταγωγή τους στην παράδοση της χώρας.
παράλληλη σχεδόν πορεία, ένας άλλος φίλος μας, ο blend. αφήνει και αυτός για λίγο στην άκρη το hip hop και παρέα με τον παιδικό του φίλο palov ηχογραφούν το debut τους σαν palov and mishkin στην cast a blast. και εδώ συναντάμε έντονα εξωτικά στοιχεία, ένα χαρμάνι (πόσο κλισέ λέξη για ανάλογες περιπτώσεις;) από funk, soul, hip hop, breaks, περίεργες φωνές, ωραία κρουστά και πνευστά. άχρηστη λεπτομέρεια που ενισχύει τον παραλληλισμό που έκανα στη αρχή και συνδέει τα αλμπουμ, το τελευταίο τραγούδι στο twink twice είναι ένα remix του tm jukes της tru thoughts!
δύο δίσκοι που ακούγονται εναλλάξ, ιδανικά κάτι μέρες σαν τη σημερινή..
μου αρέσει τόσο πολύ το περιοδικό wire. καταφέρνει στο τελευταίο τεύχος να περιγράψει τον moritz von oswald (που είχαμε την τύχη να τον ακούσουμε πέρσι στο synch) σαν ένα κλασσικό, σχεδόν της τάξης του mozart! πόσο πίσω είναι τα ελληνικά περιοδικά (σύμφωνοι, ανεβάζω ψηλά τον πήχη με τη σύγκριση που κάνω). υπενθυμίζω ότι στο βιβλιοπωλείο πολιτεία, το περιοδικό κοστίζει λιγότερο από 5 ευρώ, φθηνότερο δηλαδή από όλα τα ελληνικά περιοδικά.
46 χρόνια μετά την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και 35 από την πτώση της χούντας, η κυβέρνηση αποφάσισε να λογοκρίνει τον σκηνοθέτη του «Ζ» Κώστα Γαβρά, για να ικανοποιήσει την... ιεραρχία της ορθόδοξης εκκλησίας!
Την «πέτρα του σκανδάλου» αποτέλεσαν σκηνές από ένα βίντεο του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, το οποίο αποτελεί τμήμα μιας ταινίας, συνολικής διάρκειας 13 λεπτών, η οποία προβάλλεται στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και παρουσιάζει την ιστορία των κτιρίων του Ιερού Βράχου. Στο επίμαχο βίντεο εμφανίζονται ανδρικές φιγούρες που σφυροκοπούν τα μάρμαρα του Παρθενώνα και οι οποίες κατά την Εκκλησία της Ελλάδας παραπέμπουν σε ορθόδοξους ιερείς. Η εν λόγω εικόνα συνοδεύεται από ένα ακουστικό μήνυμα που αναφέρει τα ακόλουθα ιστορικά στοιχεία: «Οι νέες αντιλήψεις για την τέχνη που επικράτησαν κατά την παλαιοχριστιανική εποχή, οδήγησαν στην καταστροφή πολλών έργων τέχνης σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο».
Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν.
Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά. Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη: στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης
Ξανά και ξανά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με αφορμές αστυνομικής βίας ή και χωρίς έκδηλες αφορμές, στην Ελλάδα μάς χαρακτηρίζει το πνεύμα του Μάη του ’68 βαλκανοποιημένο και καθυστερημένο σαράντα χρόνια.
Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων. Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί): όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος.
πόσες φορές το έχω ακούσει; μου είναι αδύνατο να μην το ξαναβάλω να παίζει. να βρεθεί κατά τύχη σε playlist και να με αρρωστήσει. ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.. γιατί όπως έγραψε και μια φίλη του seagazing "ο Ryan Adams καταφέρνει να παρουσιάζει την απώλεια, τον πόνο, τη σύγχυση και όλα τα στενάχωρα τελοσπάντων συναισθήματα ενός χωρισμού ή μιας κακής σχέσης τόσο ελκυστικά που σε κάνει να αποζητάς σχεδόν να σπάσεις τα μούτρα σου, να σε πληγώσουν και να κάνεις τη ζωή σου άνω κάτω για κάποιον-α.".
What makes them walk away, after all these years? These years are burning in the hard way by the lessons from the tears I know it’s not a game But it feels like losing when someone you love throws you away I’d fix it I’d fix it I’d fix it I’d fix it if I could And I’d always win I’d always win So you can always win the in end
How easy was it for you making those plans you made? Before I became someone for you you know to try to dislocate But, I know it’s not a game But if feels like losing when someone you love gets up and walks away I’d fix it I’d fix it I’d fix it I’d fix it if I could And I’d always win I’d always win And you’d always lose
Look what I did to you Look what you did to me Fixed it I’d fix it, id fix it if I could And I’d always win I’d always win I’d always win in the end
1989 ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Όλα άρχισαν 20 χρόνια πριν. Με την μεσολάβηση του Νίκου Παπάζογλου, ο 31χρονος τότε Σωκράτης Μάλαμας μπαίνει στο studio της Λύρα για την ηχογράφηση του πρώτου του δίσκου. Η εταιρεία είχε απορρίψει αρχικά το υλικό ως αντιεμπορικό κι έτσι ο Μάλαμας συνέχιζε να εργάζεται ως κιθαρίστας (αργότερα και ως καθηγητής κιθάρας σε ωδείο). Ο δίσκος περιείχε 12 τραγούδια, κοφτά και εσωστρεφή, στα όρια της ροκ τραγουδοποιίας (με κάποια λαϊκά στοιχεία βέβαια), τραγούδια που δεν έκαναν καμία προσπάθεια να αρέσουν σε κανέναν. Ανάσες βιαστικές, Έχω 40 πυρετό, Πάντα Μυστικά, στιχάκια στα πεταχτά, απουσία ρεφρέν, πικρά γυρίσματα της φωνής, αναμνήσεις αλκοόλ κι άλλα ωραία έκαναν το ντεμπούτο μια καθαρά προσωπική υπόθεση... Οι Ασπρόμαυρες Ιστορίες μαρτυρούν ένα δημιουργό που έχει πράγματα να πει και το κάνει ασχημάτιστα, χωρίς ωραιοποιήσεις (ίσως και λίγο αμήχανα). Η Στέλλα μόνο ακούστηκε κάπως περισσότερο, ωστόσο το όλο εγχείρημα φάνταζε πολύ δύσκολο για να έχει προοπτικές μεγάλης επιτυχίας...
4/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Καληνύχτα, Πίνω-πληρώνω για το χθες
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Ανάσες βιαστικές, Στέλλα, Διεκδικώ σκληρά, Έχω 40 πυρετό
1991 ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Δύο χρόνια αργότερα, ο δημιουργός δεν φαίνεται διατεθειμένος να βάλει και πολύ νερό στο κρασί του. Τα Παραμύθια κινούνται υφολογικά στο ίδιο μήκος κύματος με τις Ασπρόμαυρες Ιστορίες, αν και σε σημεία τα πράγματα δείχνουν να έχουν μαλακώσει λιγάκι. Και κυρίως συμπεριλαμβάνουν τραγούδια που... μπορεί να τραγουδήσει κανείς. Γίνεται η πρώτη συμμετοχή της Μελίνας Κανά στο Κυνηγάω τη σκιά μου, ενώ στην Κίρκη επιστρατεύεται κι ο Νίκος Παπάζογλου. Ακούγονται ερωτικά στιχάκια του τύπου "νομίζω τα 'χω χάσει/δεν σ' έχω ξεπεράσει". Έχει πλάγιες πολιτικές αναφορές. Αρχίζει να διαμορφώνεται ένα προσωπικό μουσικό ιδίωμα, που μιλούσε λαϊκά με κιθάρα, σε ένα κοινό που δεν συμπαθούσε και ιδιαίτερα το έντεχνο. Μετά τα Παραμύθια ο ήχος του Μάλαμα βρήκε σιγά-σιγά τους τρόπους και πέρασε σε ένα διαρκώς διογκούμενο κοινό, αυτοί οι δύο πρώτοι δίσκοι όμως έμειναν να δικαιολογούν το κάτι παραπάνω στην εκτίμηση των φίλων του.
4/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Μια βόλτα στα βαθιά, Ποντίκια στην αγορά, Πάμε να φύγουμε
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Μονόλογος τρελού, Ο καιρός, Αράχνη
1992 ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Ο επόμενος δίσκος είναι κομβικός στην πορεία του τραγουδοποιού. Εμπιστευόμενος εξ ολοκλήρου την ερμηνεία των κομματιών στην Μελίνα Κανά (πλην ενός) και τους στίχους σε άλλους δημιουργούς (πλην ενός επίσης), ο Μάλαμας υποτάσσεται στη λαϊκή του μούσα κι όχι μόνο δεν ξεπουλιέται, αλλά απελευθερώνεται. Ξέρετε πολλούς για τους οποίους μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο; Τα μισά τραγούδια του δίσκου είναι σήμερα κλασικά (και ακούγονται ολόφρεσκα), με το Να Βάλω τα μεταξωτά και τις δύο συμμετοχές του Μανώλη Ρασούλη (Μοιραία, Λένε) να ξεχωρίζουν. Η συνεργασία με την Κανά υπήρξε υποδειγματική και ο δίσκος ακούγεται περισσότερο αβίαστα απ' όλους στην δισκογραφία του Μάλαμα, λαϊκός, θλιμμένος και βαθιά ερωτικός.
4,5/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Μοιραία, Να βάλω τα μεταξωτά, Αλκοολικά στιχάκια
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Λένε, Οι δύο, Μ' ένα γιατί, Πιές
1993 ΚΥΚΛΟΣ
Έχει έρθει η ώρα για τη γνωριμία με το μεγάλο κοινό. Το Τσιγάρο Ατέλειωτο βρισκόταν στο νουμ. 10 του Κύκλου και χωρίς αμφιβολία ήταν ανάμεσα στα δέκα πιο τραγουδισμένα ελληνικά τραγούδια της προηγούμενης δεκαετίας. Γλυκόπικρο, ευαίσθητο, μοναχικό, παρηγορητικό, ρυθμικό, με ένα ρεφρέν που το απολάμβανες 4 φορές(!), δεν μπορούσε παρά να αγαπηθεί αστραπιαία. Στην πραγματικότητα, το τραγούδι αυτό ταυτίστηκε με τον δημιουργό του και για ένα κομμάτι του κόσμου δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Ο δίσκος περιελάμβανε κι άλλα πολύ γνωστά κομμάτια, ενώ διαχρονικά μας ενδιαφέρει γιατί έδωσε τον τόνο πολλών μετέπειτα επιτυχιών του Μάλαμα. Γιατί; Το στυλ των λαϊκών τραγουδιών του Κύκλου έγινε αποδεκτό από τους "έντεχνους". Οποτεδήποτε ήθελε, ο Μάλαμας μπορούσε να επιστρέψει σ' αυτό και με μικρή προσπάθεια να φτιάξει δέκα τραγούδια που θα τα τραγουδούσαν όλοι.
3,5/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Τσιγάρο ατέλειωτο, Τα πάγια
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Το τραγούδι του μεθυσμένου, Για την Ελλάδα
1996 ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
Δεν το έκανε αμέσως. Κι όχι μόνο... Ο πέμπτος δίσκος είχε τίτλο το ονοματεπώνυμό του, για εξώφυλλο ένα κουκουνάρι και ξεκινούσε με ένα αδιανόητο τραγούδι για την έως τότε πορεία του, τον Λαβύριθνο (υπάρχουν ακόμη πολλοί που αναφέρονται στον δίσκο και με τους τρεις αυτούς όρους). Μέσα σε λιγότερο από 3 λεπτά που διαρκούσε εκείνο το κομμάτι, ο Μάλαμας είχε εξαφανιστεί από το πεδίο της υπόλοιπης δισκογραφίας-και υπήρχε και συνέχεια: ο Κήπος, το Γράμμα, το Είναι Σκοτάδι, οι Ευτυχείς, Λυπημένοι και Πότες... και πάνω απ' όλα η ατμόσφαιρα του δίσκου, αυτή η φοβερή αυτοπεποίθησή του, το ότι το κάθε τραγούδι ήταν ζυγισμένο για ν' ακουστεί στο συγκεκριμένο σημείο του, έκαναν το κουκουνάρι να θριαμβεύσει σε όλες τις κατηγορίες και να χαραχτεί για πάντα ως το Magnum Opus του Σωκράτη Μάλαμα. Ήταν παράλληλα κι ένας απ' τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους της δεκαετίας του '90. Κάθε νέος ακροατής οφείλει να ξεκινήσει από 'δώ.
5/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Το γράμμα, Λαβύρινθος, Ο Κήπος
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Τα παιδιά μες τη πλατεία, Είναι σκοτάδι, Ευτυχείς, Λυπημένοι και Πότες
1998 13000 ΜΕΡΕΣ
Η συνέχεια δεν μπορούσε παρά να ήταν πολύ δύσκολη. Οι 13.000 μέρες ήταν ο περισσότερο άνισος δίσκος του έως τότε και έδειχνε μία αμηχανία μπροστά στο ποιο θα ήταν το μελλοντικό βήμα. Περιέχει τραγούδια που θα μπορούσαν να είναι στον Κύκλο και άλλα που θα ήθελαν να είναι στον Λαβύρινθο. Έχει το τετριμμένο "πετάω πέτρες στο γυαλό/κι αυτές γυρίζουν πίσω" στην αρχή του δίσκου και στριμώχνει το μεγαλειώδες Δεκέμβρης 1903 (διασκευή του ομώνυμου ποιήματος του Καβάφη) στο τέλος. Μα καλά, με τη μία Καβάφη; Ούτε καν Σεφέρης, Ελύτης, κάτι πιο απλό; Κατευθείαν στον πιο δύσκολο; Το κομμάτι στέκεται μια χαρά πάντως, χωρίς να μπορούμε να πούμε ότι χαρακτηρίζει και το σύνολο.
3/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Δεκέμβρης 1903, Της αγκαλιάς η ξενητειά
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Δρόμο άλλαξε ο αέρας
1999 ΞΥΔΑΚΗΣ - ΜΑΛΑΜΑΣ
Η συνεργασία με έναν καταξιωμένο και ιδιαίτερο συνθέτη ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν στο κλείσιμο μιας δεκαετίας ηχογραφήσεων. Δεν αποδείχτηκε τέτοιο πάντως. Η μουσική είναι καλή, κι οι στίχοι το ίδιο, κι η ερμηνεία του Μάλαμα στο ύψος της-το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά σπάνια συναντιούνται ομόψυχα στα έντεκα κομμάτια του δίσκου. Ο καθένας κοιτάει αλλού δηλαδή, όπως και στην φωτογραφία του εξωφύλλου. Κομμάτια που στα χείλη του Μητροπάνου (π.χ. Ο Μόνος) θα γίνονταν εκπληκτικά τραγούδια μοναξιάς και λύτρωσης, εδώ φαίνονται ασφυκτικά περιορισμένα από τους δημιουργούς τους και δεν τους επιτρέπει να φτάσουν στο αποτέλεσμα που αναζητούσαν. Χρειάζεται μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο πρωτογενές υλικό, κι αυτό θα γίνει -μετά από σχεδόν μία πενταετία- στον επόμενο δίσκο.
3/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Άλμπατρος
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Να ξημέρωνε μια μέρα
2000 Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΚΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Στον όγδοο δίσκο πιά, ο Μάλαμας κινείται εντός έδρας-ελέγχει πλήρως το πως θα είναι το άκουσμα του Φύλακα και του Βασιλιά. Γράφει όλη τη μουσική, συνεργάζεται με άλλους 4 στιχουργούς, ενώ συμμετέχει εκτός από την Μελίνα Κανά και ο Μανώλης Λιδάκης-όλα όμως βρίσκονται κάτω από την δική του αισθητική ματιά, ακόμη και το ζεστό artwork του δίσκου που σχεδίασε ο ίδιος. Υπάρχει μία ομοιομορφία στα τραγούδια, μία προσπάθεια να κρατηθούν στο ίδιο κλίμα, κάτι που τελικά κατέρρευσε φυσικά, γιατί η Πριγκιπέσσα έμελλε να αναδειχθεί στο αγαπημένο άσμα του κοινού. Δεν ήταν όλα εξίσου επιτυχημένα, ενώ δεν έλειψαν και οι ευκολίες τύπου "τον πρώτο χρόνο ήμουνα άγιο παιδί στρωμένο", ωστόσο ο στόχος επετεύχθη και ο δημιουργός επασυνδέθηκε με το κοινό του, το οποίο εν τω μεταξυ έχει μεγαλώσει εντυπωσιακά...
3,5/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Ανήσυχες μέρες, Πριγκιπέσσα
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Το λιμάνι, Όλα ζουν αν τα θυμάσαι
2002 ΕΝΑ
Παράσταση για δύο κιθάρες. Του χαλάει λίγο τον τίτλο, αλλά εδώ πάντα εδώ μοιράζονται ανάμεσα στον Μάλαμα και τον Μπάμπη Παπαδόπουλο. 14 γυμνά τραγούδια, μονοδιάστατα, σχεδόν μονολεκτικά, εφορμούν σε ένα χώρο που καταλάμβαναν εκείνη την εποχή οι ακροατές του Θανάση Παπακωνσταντίνου και επαναφέρουν το ίδιο ερώτημα που είχαν θέσει οι δύο πρώτοι δίσκοι, 11 χρόνια πίσω: ο Μάλαμας είναι ροκ ή δεν είναι;
3,5/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Σήματα φωσφορικά, Του έρωτα
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Το καθρέφτισμα, Το αγκάθι, Η νεράιδα
2005 ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Κάπου δυόμιση χρόνια μετά, το Άδειο Δωμάτιο ερχόταν με τον αέρα ότι αυτός μπορεί να είναι ο καλύτερος δίσκος στην καριέρα του. Ή τουλάχιστον ο πιο δυνατός. Κι αν απείχε αρκετά από το πρώτο, φαίνεται να κατάφερε το δεύτερο. Η βασική ιδέα πίσω από το Ένα αναπτύσσεται στο χώρο, ενώ εκτός από τον Μπάμπη Παπαδόπουλο συμμετέχει πλέον σχεδόν ολόκληρη η μπάντα του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Το αποτέλεσμα σε σημεία είναι εκπληκτικό-σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Μάλαμας θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι σαν τον Έλληνα Tom Waits αν, αν χιλιάδες πράγματα ήταν διαφορετικά (...ποτέ δεν είναι). Εκείνο που λείπει είναι η σιγουριά ότι ελέγχει αυτό τον ήχο και μπορεί να εκφραστεί το ίδιο εύκολα με αυτόν, όπως και με τα λαϊκότροπα τραγούδια του της προηγούμενης δεκαετίας. Εμμένουμε πολύ στις λεπτομέρειες θα έλεγε κανείς, αλλά αυτές οι υποψίες καμιά φορά μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα.
4/5
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Παιχνίδι με τα Μαύρα, Το Όνειρο
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΛΟΓΗ: Θίασος, Άρρητο
2007 ΔΡΟΜΟΙ
Στο τελευταίο του δισκογραφικό βήμα (που ήρθε μετά από την τεράστια επιτυχία της ηχογραφημένης συναυλίας με Αλκίνοο και Χ. Αλεξίου) φάνηκε πραγματικά μία κούραση, ενώ η αλλαγή πορείας προς τον ηλεκτρικό ήχο εγκαταλείφθηκε οριστικά. Πολλοί μίλησαν για τον χειρότερο του δίσκο (ανάμεσά τους κι εγώ). Επειδή όμως οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν αυτή ακριβώς την ιδιότητα να ξαναβρίσκουν τον καλό τους εαυτό και να γυρίζουν το παιχνίδι εκεί που δεν το περιμένεις, καλό θα ήταν να περιμένουμε λίγο ακόμη. Εξάλλου οι ζωντανές του εμφανίσεις την τελευταία χρονιά έδειξαν πως βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα (και η δημοφιλία του στα ανώτερά της επίπεδα). Αρκεί να προσέξει λιγάκι το που εμφανίζεται... (δεν μπορούσα να κρατηθώ!)
20 Μαλαματένια Τραγούδια
(καμία πρωτοτυπία στον τίτλο, το αντιλαμβάνομαι)
20. Το χρόνο να λαβώσω
Ένα κρυμμένο τραγούδι που δεν κυκλοφόρησε σε δίσκο, δεν παίχτηκε στο ραδιόφωνο, κι όμως, στις συναυλίες όλοι το τραγουδούν από την αρχή ως το τέλος (μαζί με άλλα 70 κομμάτια του!). Υπήρχε στην συλλογή Τα σκόρπια της όχθης (1999) ως ανέκδοτο τραγούδι, ενώ αρχικά ακούστηκε (για λίγα δευτερόλεπτα) στην ταινία Ύψωμα 33 του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου. Η μουσική είναι του Βαγγέλη Φάμπα και οι στίχοι του Γιώργου Αθανασόπουλου. Η γεμάτη ένταση ερμηνεία και τα ομηρικά ερωτήματα του ρεφρέν δεν πέρασαν απαρατήρητα από τους θαυμαστές του Μάλαμα κι έτσι δεν άργησαν να το ανακαλύψουν.
19. Σήματα φωσφορικά
Με μία φωνή και μία κιθάρα, το τραγούδι αυτό διάρκειας δυόμιση λεπτών έκλεινε σιγά-σιγά τον δίσκο Ένα (ακολουθούσε μόνο το Έφτασες Ήδη), με τον τραγουδοποιό του να μιλάει για κάποια που μέσα του κυλά, σαν δηλητήριο αργό... Περισσότερο από τα υπόλοιπα κομμάτια ενός ούτως ή άλλος εσωτερικού δίσκου, εδώ η ευαισθησία και πίκρα συναντιούνται σε θαυμαστή ισορροπία.
18. Να βάλω τα μεταξωτά
Ουσιαστικά η πρώτη επιτυχία έρχεται σαν συνθέτης: οι στίχοι είναι του Γιάννη Τσατσόπουλου και φυσικά την ερμηνεία αναλαμβάνει η Μελίνα Κανά. Το τραγούδι ωστόσο, που παραμένει δημοφιλέστατο ακόμη και σήμερα, από την αρχή ως το τέλος "δείχνει" τον Μάλαμα και ταιριάζει απόλυτα στο προσωπικό του στυλ όπως αυτό αναπτύχθηκε στους 4 επόμενους δίσκους.
17. Πριγκιπέσσα
Όταν άκουσα πρώτη φορά το δίσκο, μου άρεσε το ενιαίο στυλ που κρατούσε σε όλα τα τραγούδια, αλλά δεν ξεχώρισα κάποιο πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα (το ομώνυμο κομμάτι με μπέρδευε λίγο). Τον βρήκα μάλιστα καλό, αλλά αντιεμπορικό. Ούτε που μου περνούσε από το μυαλό πως λίγο αργότερα η Πριγκιπέσσα θα γινόταν το απόλυτο crossover με θαυμαστές από την Χάρις Αλεξίου ως τον Βασίλη Καρρά και θα ξεπερνούσε συνολικά τα 1.000.000 hits στο youtube! Εκείνο που είχα προς στιγμή αγνοήσει ήταν η λαϊκότητα των τραγουδιών του Μάλαμα, που χτύπησε βλέβα σε δύο στιχάκια μέσα στο ίδιο τραγούδι και ο κόσμος ήθελε να τα ακούει ξανά και ξανά, σαν μάταιους αφορισμούς που ξορκίζουν τον καιρό: ξεκινούσε με το άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω; προϊδεάζοντας την ήττα και κατέληγε σ' εκείνο το γεμάτο πίκρα κι απορία συμπέρασμα-απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας!
16. Της αγκαλιάς η ξενητειά ...είναι η πιο μεγάλη/βάλε στη στάχτη μου φωτιά/κι αφάνισέ με πάλι... Τραγούδι όλα ή τίποτα, ερωτικό, απόλυτο, μέσα σε έναν δίσκο που έδειχνε να μην έχει αποφασίσει προς τα πού θέλει να κινηθεί, έκλεβε την παράσταση, τουλάχιστον στο βιωματικό επίπεδο (γιατί υπήρχε κι εκείνο το δωδέκατο τραγούδι που έκλεινε τις 13.000 Μέρες).
15. Ανήσυχες μέρες
Ντούετο με την Κανά (το δεύτερο που υπήρχε στον Φύλακα και το Βασιλιά) βασισμένο στα απολύτως απαραίτητα, ούτε ρεφρέν, ούτε μεγάλες αναπτύξεις, μονάχα εκείνο το σιγόντο στο κλείσιμο... Πού 'ναι τα μάτια σου να δουν αυτό το δειλινό/Πού 'ναι τα χέρια σου ν' αγγίξουνε τον ουρανό;
14. Άλμπατρος
Η μοναδική περίπτωση τραγουδιού στη συνάντηση με τον Ξυδάκη που ο Μάλαμας πήρε τα ηνία της ερμηνείας στα χέρια του και μέσα σε τρία λεπτά ακριβώς σε ταξιδεύει πιο μακριά απ' ό,τι όλος ο υπόλοιπος δίσκος μαζί. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά το καλύτερο τραγούδι συναντάται στο τέλος ως αταίριαστο, αυταπόδεικτη αλήθεια για τη μοίρα του δίσκου.
13. Ποντίκια στην αγορά Πίσω απ' τις γρίλιες στέκει ο θυρωρός/και τη φτωχή ζωή του ανακατεύει/μας υποπτεύεται βουβά ο διπλανός·/ποιός ξέρει η κυρα-Bάσω τι μας σέρνει! [...] Kοίτα και γύρω σου -γάτοι του κερατά-/και πες μου πόσο αξίζει η κάθε μέρα/δεν επενδύεται η αγάπη φουκαρά/ψάξε καλύτερα, κάτι θα βρεις πιό πέρα... Τραγούδια για τα παιδιά των πολυκατοικιών από το μακρινό και δήθεν αθώο 1991. Οι στίχοι στα Παραμύθια δεν χαρίζονταν στιγμή, και ίσως γι' αυτό ενώ ξεκινούσαν με Μια βόλτα στα βαθιά, το δεύτερο μόλις κομμάτι μουρμούραγε: Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη/δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά/απ' το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά/πάμε να φύγουμε... Τα ποντίκια παραμένουν στριμωγμένα στην αγορά πολύ καιρό τώρα.
12. Πίνω-πληρώνω για το χθες
Το αλκοόλ είναι παρόν σε όλους του δίσκους του Μάλαμα (κι ακόμα περισσότερο στις εμφανίσεις του!), όμως ποτέ άλλοτε τα αποστάγματα δεν συναντήθηκαν σε τέτοιους ελλειπτικούς στίχους, σα μεθυσμένα χαϊκού γραμμένα στη Θεσσαλονίκη τα χαράματα: Kοιμάσαι αλλού/σκέψη αλλουνού/σου τυραννάει το νού/Kι είναι πρωί/η πόρτα κλειστή/στόρια νεκρά/φώτα σβηστά/παίρνω το δρόμο ξανά.
11. Τα πάγια Και 'γω που θέλησα πολλά/έμεινα με τα λίγα/μα γρήγορα συνήθισα/τα νιάτα μου τ' ατίθασα/έπλασα κόσμο μυστικό/και μπήκα σε λημέρι/ξέχασα τις αγάπες μου/που μου 'στησαν καρτέρι... Κάπως έτσι ξανασυστήθηκε ο Μάλαμας μετά τους πρώτους δύο δίσκους και τη συνάντηση με τη Μελίνα Κανά, το Μανώλη Ρασούλη και τους υπόλοιπους. Και η αλλαγή αυτή έγινε άμεσα αισθητή.
10. Ο κήπος
Μέρος της μυθολογίας του Λαβυρίνθου, ο Κήπος είναι ένα άψογα δομημένο τραγούδι, με αρχή μέση και τέλος, εισαγωγές και επαναλήψεις, μουσική εσωστρεφή, δυνατούς στίχους και μία ερμηνεία ακριβή, στοιχεία που το καθιστούν, όπως σωστά έχει ειπωθεί, αντικείμενο μελέτης που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία όλης της χώρας.
9. Καληνύχτα
Μόνο στον πρώτο δίσκο θα μπορούσε να ακουστεί αυτό: Eνήλικο μούτρο ανοίγεις γραφείο/Τα πεντοχίλιαρα μυρίζουν αιδοίο. Κι αυτό: Oλοι οι καριόληδες μια εταιρία/Σάπια ηλικία και αδυναμία. Κι αυτό εδώ σίγουρα: Kαληνύχτα μαλάκα/η ζωή έχει πλάκα. Εκτός από οργή χρειάζεται και μία άγνοια κινδύνου βλέπεις. Σε παρόμοια μονοπάτια θα κινηθεί κι ο Θίασος μετά από 16 ολόκληρα χρόνια, αλλά τότε, όλα θα 'ναι αλλιώς.
8. Το παιχνίδι με τα μαύρα
Νομίζω ότι από μουσικής άποψης, ο Μάλαμας δεν ακούστηκε ποτέ περισσότερο σύγχρονος από εδώ (κι από το Άδειο Δωμάτιο γενικότερα). Το Παιχνίδι με τα μαύρα ρολάρει κανονικά και σε πιάνει απ' το λαιμό εξαρχής. Υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν ως τραγουδοποιός να είχε επιλέξει αυτό -και μόνο- το δρόμο.
7. Μια βόλτα στα βαθιά
Θα μπορούσε να το είχε γράψει ο Άσιμος. Κι αυτό νομίζω είναι αρκετό.
6. Μοιραία
Το καλύτερο τραγούδι που είχε την τύχη να τραγουδήσει η Μελίνα Κανά ήταν άλλη μία απεγνωσμένη προσπάθεια να τη βγάλουμε καθαροί (θέμα που συναντάται στη δισκογραφία του Μάλαμα), αυτή τη φορά με στίχους του Μανώλη Ρασούλη: Άρα δε φταίω που σε χώρισα μωρό μου/κι άσε με μόνη μέσα στο διπλό καημό μου/να ψάχνω λυσσασμένα για να βρω μια λύση/που θα 'ναι πάλι ό,τι η μοίρα αποφασίσει. Αφού λοιπόν τα πάντα είναι γραμμένα, κάπως πρέπει να ζήσουμε και 'μείς. Σας έπεισε;
5. Τσιγάρο Ατέλειωτο
Όσες χιλιάδες φορές κι αν έχουμε ακούσει αυτό το τραγούδι, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί δεν μπορούμε να το αφαιρέσουμε από καμία αναφορά στη συνολική εργογραφία του Μάλαμα. Για τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου εξάλλου, αυτό ήταν και το πρώτο τραγούδι που άκουσαν απ' αυτόν. Και βέβαια, άξιζε τον κόπο.
4. Δεκέμβρης 1903
Ο Καβάφης είναι ο μεγαλύτερος (και ο δυσκολότερος) Έλληνας ποιητής (μαζί ίσως με τον Σολωμό). Όταν έπιασα στα χέρια μου τις 13.000 Μέρες αναστέναξα πως θα ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία του Μάλαμα, η μεγάλη φάκα της μελοποιημένης ποίησης (στην οποία έχουν τσιμπήσει συνάδελφοί του ων ουκ εστιν αριθμός). Το άκουσα εκατοντάδες φορές για να σιγουρέψω αυτό που ένιωσα από το πρώτο άκουσμα, την έκπληξή μου δηλαδή γιατί το τραγούδι είναι πραγματικά υπέροχο
3. Λαβύρινθος
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι που έγραψε ποτέ, ο Λαβύρινθος περικλείει το δικό του κόσμο, είναι μία ξεχωριστή οντότητα, δεν μοιάζει με κανένα άλλο και δεν επαναλήφθηκε ποτέ. Και το ερώτημα προκύπτει από μόνο του: γιατί; Το βάρος της σύνθεσης ήταν πολύ μεγάλο και ελλόχευε ο κίνδυνος της αδιάφορης επανάληψης ή μήπως υπήρξε αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής;
(σε έναν δίκαιο κόσμο αυτό θα ήταν το νουμ.1, αλλά επειδή η μουσική είναι προσωπική υπόθεση...)
2. Στα είπα όλα
Τραγούδι του Μιλτιάδη Πασχαλίδη από το δίσκο του Η Μόνη μου Πατρίδα είναι ο Χρόνος (2003) με τους δωρικούς στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου που στα χείλη του Μάλαμα γίνεται δημόσια εξομολόγηση και σαρκική απαίτηση. Είναι αντίστοιχη μεταμόρφωση με το Για να σ' εκδικηθώ, που το ζήτησε ο Μητροπάνος από τον Λάκη Παπαδόπουλο γιατί πίστευε πως το τραγούδι θα καταστρεφόταν αν ο τελευταίος το έλεγε μόνος του.
1. Το γράμμα
Πάει για το μεγάλο κόλπο, το μεγαλύτερο όλων. Προσπαθεί να ξεφύγει αθόρυβα, να κολυμπήσει μίλια χωρίς να βραχεί: έτσι θα σ' αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο της γράφει και μετά της αραδιάζει κάτι μπούρδες ότι δεν θέλει λέει να πικραίνεται τις Κυριακές τα βράδια και φούμαρα. Άσε ρε Σωκράτη, δεν πιάνει... βάλε τουλάχιστον να πιούμε ένα ποτήρι κρασί...
Iron Bridges at Asnières Émile Bernard, 1887 (click to enlarge)
Αλλα δυστυχως επαθε Νταλαρισμο. Ο Νταλαρισμος προσβαλλει το σωμα και παραμορφωνει το πνευμα. Ειναι αδιστακτη και αηδιαστικη ασθενεια. [ΣΥΝΔΡΟΜΟ Α']
Τι να μου πει; Ότι πέρασε "τέλεια" για 300στή φορά που επισκέφτεται το εξοχικό της; Ας γελάσω. Προσπαθεί να μου αποδείξει για πολλοστή φορά ότι είναι ακόμα mad for it, αλλά για πολλοστή φορά δεν τον πιστεύω. [ΣΥΝΔΡΟΜΟ Β']
«Οι κυβερνήσεις, εξ ορισμού, δεν έχουν συνείδηση», προειδοποιούσε ήδη από το 1954 ο Αλμπέρ Καμύ. Κι αν δεν το θυμάται ο Σαρκοζί, ίσως κάτι να λέει στην Κάρλα από τα παλιά, ένδοξα χρόνια και να του το ψιθυρίσει μια νύχτα στ΄ αυτί.
Αν όμως, στο μισανθρωπικό του ζενίθ, τότε στα χρόνια του 2001, επέλεγε την εξελικτική αναβάθμιση ως απάντηση στην ατέλεια αυτή, τριάντα χρόνια μετά πιο μειλίχιος, πιο γήϊνα γνωστικός και λιγότερο φιλόδοξος, ξέρει πως η μοναδική λύση, στην οποία δικαιούμαστε (ως προϊόντα της φυσικής επιλογής, βεβαίως) να ελπίζουμε, είναι ένα καλό γαμήσι. [EYES WIDE SHUT @ 25th FRAME]
Jóhann Jóhannsson And in the endless pause there came the sound of bees Soundtrack, Modern Classical Mute 2009
Η Fordlandia του Jóhannsson με είχε μαγέψει κυριολεκτικά λίγους μήνες νωρίτερα (ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος που έχει πάρει το άριστα από αυτήν εδώ τη στήλη ήταν το The Light του Ketil Bjornstad) κι έτσι ήταν αδύνατο μην παρακολουθήσω τη νέα κυκλοφορία του Ισλανδού συνθέτη. Πρόκειται για ανέκδοτη μουσική της ταινίας animation Varmits που γυρίστηκε από τον Marc Craste το 2008 και κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα κατά τη διάρκεια της -πρώτης του- περιοδείας στην Αμερική. Η μουσική του για άλλη μία φορά είναι εξαιρετική, το κύριο θέμα είναι επιβλητικό και πανέμορφο, ενώ μικρότερα κομμάτια εναλλάσσονται γύρω από το ίδιο τοπίο. Σαφώς υπάρχει ένας περιορισμός στην ανάπτυξη εφόσον μιλάμε για μία ταινία που διαρκούσε λίγα λεπτά, αλλά όπως και να το κάνουμε, το μεγαλείο δεν κρύβεται. Modern Classic από τη μία, πιο μελωδικός από τους Siqur Ros από την άλλη, ο κος Jóhannsson έχει αρχίσει να δημιουργεί πραγματικά μεγάλες προσδοκίες.
Τα λέε εξαιρετικά ο χρήστης danners 316 στο rym: Two albums in 2009. One with Mush: one with Warp. On this release Stephen Wilkinson retains his unique sound whilst exploring new depths within his music, further than the hybrid of IDM and folk that he's known for. He introduces funk in "Jealous Of Roses" and soul in "Fire Ant". "Abrasion" and "The Palm Of Your Wave" show clever use of sampling. Although at times it can sound quite awkward it's always interesting. The album seagues between songs nicely. Samples of the title track reappear throughout the release giving it a cohesive quality. Αρκετοί θα το έχουν στα καλύτερα της χρονιάς για φέτος. (btw, το Folktronica δεν είναι οικτρός όρος;)
3,5/5
Αγαπημένα: Fire Ant, Jealous of Roses
Florence & The Machine Lungs Indie Pop/Rock Island 2009
Χωρίς πολλές αναλύσεις, η Florence Welch κλέβει την παράσταση. Τα τραγούδια δεν είναι τίποτα το εξαιρετικό και γενικότερα το θέμα "οργισμένο θηλυκό με μικρόφωνο" δεν είναι ό,τι καλύτερο για όμορφη ποπ, ωστόσο αυτό το ντεμπούτο δείχνει στοιχεία που μπορούν να την κρατήσουν στην επιφάνεια για καιρό. Αν συγκρατήσει λίγο τους άνευ λόγου λαρυγγισμούς θα τα καταφέρει σίγουρα. Ήρθε μετά από μία σειρά επιτυχημένων singles και ακόμα μεγαλύτερου hype μέσω των συναυλιών της-αν δεν την έχετε πετύχει ήδη κάπου, θυμηθείτε την.
3/5
Αγαπημένο: You've Got the Love
La Roux La Roux Electropop Polydor 2009
Η αβάστακτη ελαφρότητα του hype... Κι άλλα '80s στα τέλη των zeros; γιατί; Εντάξει, έχει ενδιαφέρουσα φωνή, στο In For The Kill ειδικά ακούγεται με κάποια ένταση, αλλά πώς να βγάλεις μια ντουζίνα τραγούδια με τέτοιο ήχο; Εγώ τουλάχιστον, αποσύρομαι.
εταιρία εγγύηση η touch, κατεβάζω και ακούω ότι κυκλοφορεί με κλειστά μάτια. και συνήθως αποζημιώνομαι, όπως εδώ με τον ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο του biosphere στο bristol. κατά κύριο λόγο ambient, φυσικά experimental που δημιουργεί φοβερή ατμόσφαιρα. ειλικρινά κάποιες μουσικές είναι πολύ δύσκολο να τις περιγράψεις ή ακόμα και να το κάνεις δε μπορείς να μεταφέρεις τα συναισθήματα που προκαλούν. προτείνω λοιπόν, ένα από τα επόμενα βράδια, να βάλετε το δίσκο να παίζει και να καθίστε στη βεράντα με το αγαπημένο σας ποτό στο χέρι.
υγ. για να το κάνω πιο ενδιαφέρον, στη φωτογραφία ο νορβηγός biosphere ηχογραφεί τους πάγους!
Δύο με μπιφτέκι, χωρίς κρεμμύδι / Σε λάθος μαγαζί ήρθες, κούκλα μου / Μα γιατί το λέτε αυτό; / Γιατί το μπιφτέκι θέλει πάντα λίγο κρεμμυδάκι κι εγώ βάζω οπωσδήποτε. / Οπότε είτε μην το φας ή μην το σκέφτεσαι. 
